کدام پادشاه در شاهنامه مرگ انسان ها و گذر عمر را متوقف کرد؟

در شاهنامه فردوسی، هیچ پادشاه اسطوره‌ای به طور خاص مرگ انسان‌ها و گذر عمر را متوقف نمی‌کند.

اما در داستان‌های حماسی شاهنامه، شخصیت‌هایی وجود دارند که به نوعی با موضوع مرگ و عمر جاودان در ارتباط هستند:

• جمشید: جمشید، چهارمین پادشاه پیشدادی، پس از رسیدن به قدرت و ثروت فراوان، مغرور می‌شود و خود را هم levelخدایان می‌داند. او جام جهان نما را می‌سازد که به او امکان می‌دهد تمام دنیا را ببیند و با دیوها گفتگو کند. جمشید سعی می‌کند با جادو و قدرت خود، مرگ را مغلوب کند و عمر جاودان به دست آورد. اما در نهایت، به دلیل غرور و ظلمی که می‌کند، از تخت سلطنت سقوط می‌کند و مرگ او را فرا می‌گیرد.

• ضحاک: ضحاک، پادشاه ستمگر ماردوش، با بوسه ابلیس بر شانه‌هایش، دو مار بر دوش خود می‌رویاند. برای سیر کردن این مارها، هر روز از مغز دو جوان استفاده می‌کند. کاوه آهنگر، با قیام مردم، ضحاک را سرنگون می‌کند و فریدون را به تخت سلطنت می‌رساند.

• فریدون: فریدون، پس از شکست ضحاک، پادشاه جهان می‌شود. او به عنوان یک پادشاه عادل و دادگر شناخته می‌شود و دوران صلح و رفاه را برای مردم به ارمغان می‌آورد. در برخی از روایت‌ها، گفته می‌شود که فریدون پس از مرگ، به کوه قاف می‌رود و در آنجا زندگی جاودان پیدا می‌کند.

• گیلگمش: حماسه گیلگمش، که ریشه در بین‌النهرین باستان دارد، در شاهنامه نیز بازگو می‌شود. گیلگمش، پادشاه اوروک، پس از مرگ دوست صمیمی خود، از مرگ وحشت می‌کند و به دنبال راز جاودانگی می‌گردد. او در سفر خود با شخصیت‌های مختلفی از جمله Utnapishtim (هوشنگ) ملاقات می‌کند که راز جاودانگی را به او می‌آموزد.

همانطور که مشاهده می‌شود، در شاهنامه هیچ پادشاهی به طور مستقیم مرگ انسان‌ها و گذر عمر را متوقف نمی‌کند.

اما داستان‌های این شخصیت‌ها، مفاهیم عمیقی را در مورد مرگ، جاودانگی، قدرت و عدالت مطرح می‌کنند و به خواننده اجازه می‌دهند تا درباره این موضوعات تأمل کند.