این تضاد در این ایه برای تعریف از خدا دلیلیش چیه بنظرتون ؟هُوَ الأَوَّلُ وَالآخِرُ

در زبان پارسی معاصر نیز در مقام تعریف هرچیز و یا کسی  که اول و آخر  امری باشد ،شخص یا شیی بسیار والاست و‌حالت و موقعیت ویژه ای دارد.در آیه فوق نیز پدیدآوردن  این تضاد مانند بسیاری دیگر  از تضادها، کشاندن خواننده یا شنونده به تفکر و تعمق بیشتر است و او هنر است.یعنی چیزی بگویید که در واقع منظور دیگری را در بر دارد،منظوری عمیق تر و زیباتر. خدا نه‌تنها اول و آخر هرچیزی است که در واقع همه آن چیز نیز هست.فراموش نکنیم  که شروع و پایان، شروع کننده و پایان دهنده همه چیز نیز هست.

آیه “هُوَ الأَوَّلُ وَالآخِرُ” از سوره حدید (آیه 3) به یکی از صفات الهی اشاره دارد که به نوعی تضاد ظاهری در بیان صفات خداوند می‌پردازد. این تضاد ظاهری در واقع به بیان جامعیت و کمال خداوند اشاره دارد. در این آیه، خداوند به عنوان “اول” و “آخر” معرفی می‌شود، که نشان‌دهنده این است که خداوند هم آغاز همه چیز است و هم پایان همه چیز.

این تضاد ظاهری به چند دلیل مهم است:

1. جامعیت و کمال خداوند: این تضاد نشان می‌دهد که خداوند فراتر از زمان و مکان است و هیچ محدودیتی ندارد. او هم در آغاز و هم در پایان همه چیز حضور دارد و این نشان‌دهنده کمال و جامعیت اوست.
2. بی‌زمانی و بی‌مکانی خداوند: با بیان اینکه خداوند “اول” و “آخر” است، به این نکته اشاره می‌شود که خداوند فراتر از زمان و مکان است و هیچ محدودیتی ندارد. او همیشه بوده و همیشه خواهد بود.

3. تأکید بر یگانگی خداوند: این تضاد ظاهری به یگانگی و وحدانیت خداوند اشاره دارد. او تنها موجودی است که هم در آغاز و هم در پایان همه چیز حضور دارد و هیچ موجود دیگری نمی‌تواند این ویژگی را داشته باشد.

این آیه به طور کلی به بیان عظمت، کمال و یگانگی خداوند می‌پردازد و نشان می‌دهد که او فراتر از هرگونه محدودیت زمانی و مکانی است.