وقتیکه "مفاتح" هست، پس؛ چرا مکالید؟

درود

ریشه‌ی واژه‌ی مقالید را کمابیش همه‌ی واژه‌شناسان از واژه‌ی کلید دانسته‌اند، هرچند ریشه‌های دیگری مانند قلد و قلاده نیز  ‌گمانه‌زنی شده لیک با شایش(احتمال) کمتر، در گزاره‌هایی که واژه‌ی مقالید به‌کار رفته(چه قرآنی چه ناقرآنی و حتا در پارسی) این واژه آشکارا چم کلیدها دارد.

واژه‌ی مفاتح  یا مفاتیح به چم گُشایند‌ِگان نیز یک واژه‌ی همگانی(عمومی) است و چم کلید را با تیزبینی نمی‌رساند، 

گشاینده یا مفتاح هرچیزی می‌تواند باشد و دربرگیرنده‌ی همه‌ی نامهایی مانند اهرم، پیچ‌گوشتی، آچار، دربازکن(ابزار آشپزخانه)، کلید، دورفرمان(ریموت کنترل)، کلیدبرق، دربازکن خانه(آوابر) و... خواهد بود ولی هریک از اینها یک نام‌واژه‌ی ویژه برای یک کاربری ویژه است از آن میان نام‌واژه‌ی کلید  که خود گونه‌ای از گشاینده است.

جدای از این، واژه‌ی گشاینده یا مفتاح، بازهم با تیزبینی چمِ کلید را نمی‌رساند چراکه  ابزار کلید تنها برای گشودن(فتح) نیست که پیش از آن برای بستن به‌کار رفته سپس گشودن، و واژه‌ی گشاینده=مفتاح این درونمایه را به‌درستی نمی‌رساند پس بایسته است که برای ابزاری که کارش انجام این درونمایه[بستن و گشودن]  است نامی جداگانه گذارده شود: کلید.

پس بودن واژه‌ی مفتاح در تازی  بسنده برای آن درونمایه نیست و به‌ناچار تازی این واژه را وام گرفته و با بردن در آهنگ [مفاعیل] و برسازی واژه‌ی مقالید، آن را درونی‌سازی کرده.

بودن واژه‌های نا تازی در قرآن چیز شگفت و کفرآمیزی  نیست، مگر قرآن تنها برای تازیان و اعرابیها فرستاده شده؟!

نمی‌توان پنداشت که در زبان تازیان پیش از اسلام وامواژه  راه نداشته آن‌هم در زبان مردمی که جز بیابان‌نشینی و خرما و شتر با چیز بیشتری چندان آشنایی نداشته پس به ناچار وامواژه‌ هم بسیار داشته‌اند و خداوند قرآن را  با همان زبان پر از وامواژه فروفرستاده مگر اینکه بپنداریم  آفریدگار زبان تازه‌ای نوآوری کرده و نبیگ رهنما را با آن فرستاده که به دور از اندیشه است.

دوست من واژه های قبل مفاتح یعنی عنده و همچنین     له      برای مقالید ، نکته لطیفی دارد که مشخص شود مفاتح را از چه کسی باید سراغ بگیریم و مقالید  به دست کیست ؟ درهای آسمان را فتحنا ولی بدون مقالید کی می‌تونه ؟ حتی حاملان عرش هم نمی‌توانند ،