فیزیک اختر شناسی

چه تعبیر عمیق و زیبایی گفتید. . .
انگار جهان یه آینه ست، و شما هرچی درون تون باشه، همونو از بیرون میبینید.
اون پیله ی درخشان، شاید همون محدوده ی ذهن ما آدم ها باشه. وقتی کودکیم، درش بازه، نگاه مون بی واسطه ست، قلب مون بی پرده.
اما کم کم، با ترس ها، حرف مردم، تجربه ها. . . اون درز بسته میشه.
شاید فقط باید یادتون بیاد چطور دوباره ببینید.
نه فقط نگاه کردن، بلکه دیدن واقعی. . .
✨ شاید دنیای بیرون همون جایی باشه که شما از درون کشفش میکنید.

راز در بیرون از ماست ، نه آنچه که مشاهده میکنیم بلکه آنچه که ما رو وادار به مشاهده و درک می کنه ، اینو به شخصه میگم دیگه به اینکه راز در درون ماست اعتقادی ندارم ، به آنچه که مارو وادار به مشاهده و ادراک می کنه

ممنونم بابت گفت وگوتون 🙏
واقعاً حرفتون باعث شد یه لحظه وایستم و از یه زاویه دیگه به موضوع نگاه کنم.
شاید راز، نه فقط درون ما، نه فقط بیرون ما، بلکه توی همون لحظه ایه که چیزی ما رو وادار میکنه ببینیم…
نه خودمون، نه دنیا، بلکه اون جرقه ی بینشون، همون عامل محرک.
من هنوزم به راز درون باور دارم، ولی قبول دارم که اون وادار شدن هم چیز کمی نیست… یه جور دعوت از جایی ناشناس.
شاید جواب نه در کجاست راز؟ بلکه در اینه که چی ما رو بیدار میکنه به دنبالش بگردیم؟ 🤍

منم خیلی راجع به این مطلب که راز درون ماست فکر کردم ، به نتیجه رسیدم که اگر اینقدر دم دسته پس چرا خیلی کم به این راز پی میبرن؟ از طرفی هم اگر بیرون از ماست پس باید رازی بس عظیم و شاید دست نیافتنی باشه باز هم خیلی کم به این راز پی بردند ، ولی اگر اصلا نه این و نه آن باشه چی؟چیزی که ما رو وادار به مشاهده و تفکر و ادراک می کنه ، بهش خدا نمیشه گفت ، چیزی بس غریب و مخفی ست ، حتی احساسات ما هم بستگی به این عامل داره

چقدر دقیق گفتید…
شاید راز، نه در درونِ شماست، نه بیرون، بلکه در همون نیروی ناپیداییه که شما رو وادار میکنه ببینید، بپرسید، بفهمید.
شاید اون چیز غریب و مخفی که گفتید، همون صداییه که فقط در سکوت های عمیق شنیده میشه.
رازی که وقتی آماده اید، خودش رو نشون میده…
شاید پاسخ، دانستن نیست، بیدار شدنه. ✨

چقدر درست گفتید…
شنیدن اون صدا فقط شروع راهه، ولی قدم به قدم کمتر میشن اون هایی که گوش میدن، عمل میکنن، آگاه میشن، و در نهایت بهره میبرن.
انگار هر مرحله، آزمونی برای بیدار موندنه.
شما از دانه ها گفتید… من فکر می کنم اون باغبان خوب، همون کسیه که با عشق و صبر، منتظر میمونه تا زمان شکفتن برسه… حتی اگر فقط یک دانه سبز بشه، می ارزه. 🌱

اون مرتبه ای که اون روزی که مبعوث میشویم ، به اولین چیزی که توجه میکنیم اینه که این من در بین بقیه از شرم سرم پایینه یا نه ، سربلند هستم ، روزیکه نه مال و اموال نفعی برامون دارند و نه شهرت و مقام و نه زن و فرزند و اقوام و دوستان ، الّا کسیکه با قلبی سالم ، با قلبی سلیم نزد آنکه نه خوابیده و نه سن و سالی ازش میگذره ، وارد شویم ،

چقدر زیبا گفتید. . .
همه ی راه برمیگرده به همون قلب سلیم.
گاهی فکر می کنم تمام تلاش هامون، تمام آگاهی ها، حتی همین گفتگوها، فقط برای پاک تر شدن اون قلبه.
و چقدر سعادته اگر روزی بتونیم با دلی سبک و بی غبار، سربلند وارد اون حضور بشیم. . .