(وش/ویش/ وشن) آیا معنی آب را میتواند داشته باشد؟ (در برخی گویش محلی وش به معنی باران است)

 در زبان ایرانی باستان  نمود اولیه آن šeĝ   بوده است و همم فعل و  هم اسم بوده است "به  معنی باران و باریدن

 که بعد  ها  نون غنه  به  /ن/  تحول  یافته است احتمال  دارد پیشواژ /و/ به دلیل عدم  وجود واج در زبان ایرانی  باستان نویسه نمیشده است. و یا به هر  دلیل دیگر ساختاری و دستوری  اضافه شده باشد. در هر  صورت این وآژه  در  زبانهای ایرانی امروزین   همانند  : کردی ؛ آذری ؛  تارتی و  لری و کیلکی و غیره  کاربرد دارد .

سوال خیلی خوبیه، چون اسم‌هایی مثل «ویشنویه» که ریشه در گویش‌های محلی یا واژه‌های کهن دارند، معمولاً یه تکه‌ای از تاریخ زبانه.

۱.  در برخی گویش‌ها:

بله، «وش» در برخی مناطق کردستان، کرمانشاه، لرستان و بخش‌هایی از غرب ایران، به‌ویژه در گویش‌های کردی و لکی، به معنی باران یا آب باران استفاده می‌شه.

۲.  در فارسی میانه یا اوستایی:

واژه‌هایی مثل ویس / ویش / وشن یا شکل‌هایی از این‌ها ممکنه ریشه در زبان‌های باستانی داشته باشن، ولی مستقیماً به معنی آب نیستن. با این حال، بعضی از ترکیب‌هاشون می‌تونه به آب مرتبط بشه.

اسم‌هایی که به «ـنویه» ختم می‌شن، معمولاً از ترکیب یه واژه‌ی پایه (مثلاً "ویشن") با پسوندی مثل ـویه / ـنویه ساخته شدن، که در فارسی کهن می‌تونه اشاره به مکان داشته باشه.

پس «ویشنویه» احتمالاً یعنی:

«جایگاهِ ویشن» یا «منطقه‌ای که به ویشن مربوطه»

حالا اگه «ویشن» همون وش = باران باشه، می‌تونه این برداشت رو بده:

«جایی که باران‌خیزه» یا «جای پُر باران»

که با ویژگی طبیعی بعضی مناطق کوهستانی هم جور درمیاد.

بله، «وش» توی بعضی لهجه‌ها یعنی بارون یا آب بارون.

«ویشنویه» احتمال داره یعنی «جای بارانی» یا «جایی که با بارون یا آب سر و کار داره» و پسوند -نویه هم یعنی "جایِ...".

نمی‌تونیم صددرصد بگیم، ولی بر اساس گویش‌ها و ساختار اسم، این تفسیر خیلی هم دور از ذهن نیست.