عوامل روان‌شناختی یا اجتماعی تشدید کننده ی سندروم ناجی

طبق این نظریه، فردی که در دوران کودکی یا نوجوانی خود احساس تنهایی، بی‌پناهی و عدم حمایت را تجربه کرده است، ممکن است در بزرگسالی به فردی تبدیل شود که به شدت میل دارد به دیگران کمک کند و آنها را نجات دهد.
دلایل و عوامل پدید آمدن این رفتار:
۱. تجربیات گذشته:
• افرادی که در کودکی از حمایت عاطفی، اجتماعی یا روانی محروم بوده‌اند، ممکن است در بزرگسالی تلاش کنند این کمبود را از طریق کمک به دیگران جبران کنند. این افراد، با دیدن دیگران در شرایط مشابه، ناخودآگاه به یاد دوران تنهایی و مشکلات خود می‌افتند و تلاش می‌کنند با نجات دیگران، احساس رضایت و کفایت پیدا کنند.
۲. نیاز به تایید:
• افرادی که احساس خودارزشی پایینی دارند، ممکن است از طریق کمک به دیگران به دنبال تایید و پذیرش باشند. این افراد ممکن است به دلیل کمبود توجه و محبت در دوران کودکی، نیاز شدیدی به تأیید و محبت از سوی دیگران داشته باشند و با نجات دیگران این نیاز را برآورده کنند.
۳. الگوهای تربیتی:
• در برخی موارد، الگوهای تربیتی و فرهنگی می‌توانند نقش مهمی در شکل‌گیری این رفتار داشته باشند. اگر کودکی در خانواده‌ای بزرگ شده باشد که ارزش‌هایی چون فداکاری و کمک به دیگران را به شدت تشویق کرده‌اند، ممکن است در بزرگسالی این الگوها را ادامه دهد.
پیامدها:
۱. فرسودگی و خستگی:
• کمک مداوم به دیگران می‌تواند منجر به فرسودگی روانی و جسمی شود، زیرا فرد ممکن است نیازهای خود را نادیده بگیرد و در نهایت دچار خستگی و استرس شدید شود.
۲. ناتوانی در نه گفتن:
• این افراد ممکن است در برابر درخواست‌های دیگران ناتوان در نه گفتن باشند و این می‌تواند منجر به بهره‌برداری دیگران از آنها شود.
۳. رضایت موقت:
• کمک به دیگران ممکن است رضایت موقتی ایجاد کند، اما چون از یک نیاز درونی ناشی می‌شود، این رضایت طولانی مدت نخواهد بود و فرد همیشه در جستجوی افراد جدیدی برای کمک کردن خواهد بود.
راهکارها:
۱. آگاهی از نیازهای خود:
• فرد باید به نیازهای روانی و عاطفی خود آگاه شود و یاد بگیرد چگونه به طور سالم به این نیازها پاسخ دهد، بدون اینکه همیشه به دیگران وابسته باشد.
تعیین مرزها:
•  یادگیری تعیین مرزهای سالم با دیگران می‌تواند کمک کند تا فرد از بهره‌برداری دیگران جلوگیری کند و از خستگی روانی جلوگیری شود.

* باز نشر از: 👇