اختلال Persistent Depressive Disorder (PDD)

اختلال افسردگی مداوم (PDD) و افسردگی اساسی (MDD) هر دو از اختلالات خلقی‌اند، اما در چند جنبه‌ مهم با هم تفاوت دارند:

۱. مدت زمان:

در PDD، علائم افسردگی دست‌کم به مدت دو سال (در کودکان یک سال) به‌طور پیوسته و مزمن ادامه دارند، بدون اینکه فرد به حالت عادی برگردد. اما در MDD، علائم شدید افسردگی حداقل دو هفته به‌طول می‌انجامند و ممکن است بهبود یابند، بازگردند یا کاملاً ناپدید شوند.

۲. شدت علائم:

در PDD، شدت علائم معمولاً خفیف تا متوسط است، اما چون مزمن‌اند، به‌مرور اثر فرسایشی بر زندگی فرد می‌گذارند. در MDD، علائم شدیدتر و گاه ناتوان‌کننده‌اند، مثل بی‌علاقگی کامل، افکار خودکشی یا بی‌خوابی شدید.

۳. الگوی بروز:

PDD حالتی پایدار و یکنواخت دارد؛ فرد همیشه احساس ناراحتی، خستگی، و بی‌انگیزگی می‌کند، اما ممکن است همچنان کار و زندگی را ادامه دهد. در حالی که MDD اغلب به‌صورت حمله‌ای یا دوره‌ای رخ می‌دهد و ممکن است فرد در این دوره‌ها کاملاً از کار بیفتد.

۴. تأثیر بر عملکرد:

در PDD، چون خلق افسرده مزمن است، عملکرد فرد در طول زمان تضعیف می‌شود، اما نه به اندازه افسردگی شدید. در MDD، عملکرد می‌تواند به‌طور ناگهانی و چشمگیر افت کند.

۵. پاسخ به درمان:

PDD معمولاً به درمان کندتر و مقاوم‌تر پاسخ می‌دهد و اغلب نیاز به روان‌درمانی‌های بلندمدت دارد، در حالی که MDD ممکن است با دارو یا درمان کوتاه‌مدت بهبود یابد.