اصطلاح حقوقی تاخیر تادیه

همان دیرکرد در  پرداخت سر وقت بدهی   اس

ت

در اصطلاح حقوقی، تاخیر تادیه به معنای عدم پرداخت دین در موعد مقرر است. به عبارت دیگر، زمانی که یک شخص مکلف به انجام یک تعهد مالی است، اما در موعد مقرر آن را انجام نمی‌دهد، گفته می‌شود که در تاخیر تادیه است.

تاخیر تادیه می‌تواند در مورد هر نوع دین مالی، مانند قرض، اجاره، ثمن معامله، و غیره، اتفاق بیفتد.

در قانون مدنی ایران، تاخیر تادیه به دو نوع تقسیم می‌شود:

• تاخیر تادیه اختیاری: در این نوع تاخیر، مدیون به عمد و اختیار خود، دین را در موعد مقرر پرداخت نمی‌کند.
• تاخیر تادیه غیر اختیاری: در این نوع تاخیر، مدیون به دلیلی خارج از اراده خود، مانند بیماری، ورشکستگی، و غیره، نمی‌تواند دین را در موعد مقرر پرداخت کند.

مدیون در تاخیر تادیه اختیاری، علاوه بر پرداخت اصل دین، باید خسارت تاخیر تادیه نیز به طلبکار بپردازد. خسارت تاخیر تادیه، مبلغی است که به عنوان جبران خسارت ناشی از تاخیر در پرداخت دین، به طلبکار تعلق می‌گیرد.

میزان خسارت تاخیر تادیه در قانون مدنی ایران، به صورت درصدی از اصل دین تعیین شده است. این درصد، با توجه به زمان تاخیر، افزایش می‌یابد.

در تاخیر تادیه غیر اختیاری، مدیون فقط باید اصل دین را به طلبکار بپردازد. خسارت تاخیر تادیه در این حالت، به عهده مدیون نیست.

در صورتی که مدیون در تاخیر تادیه باشد، طلبکار می‌تواند با مراجعه به دادگاه، حکم به پرداخت اصل دین و خسارت تاخیر تادیه را دریافت کند.

در اصطلاح حقوقی، تاخیر تادیه به معنای عدم پرداخت بدهی در موعد مقرر است. به عبارت دیگر، زمانی که فردی تعهد می‌کند که مبلغی را در موعد خاصی به دیگری پرداخت کند، اما در آن موعد مقرر، پرداخت را انجام نمی‌دهد، مرتکب تاخیر تادیه شده است.

خسارت تاخیر تادیه، خسارتی است که طلبکار می‌تواند در صورت تاخیر مدیون در پرداخت بدهی، از او مطالبه کند. این خسارت، جبران زیان‌هایی است که طلبکار در اثر تاخیر مدیون متحمل شده است.