"توزیع گرایی" در نظام های اقتصادی

توزیع گرایی یک فلسفه اقتصادی است که بر توزیع عادلانه ثروت و قدرت در جامعه تأکید دارد. توزیع گرایان معتقدند که تمرکز ثروت و قدرت در دستان تعداد کمی از افراد، به نابرابری اجتماعی، بی‌عدالتی و بی‌ثباتی اقتصادی منجر می‌شود.

• مالکیت: توزیع گرایان معتقدند که مالکیت باید تا حد امکان در بین افراد جامعه توزیع شود. آنها از مالکیت عمومی یا تعاونی منابع و ابزار تولید به جای مالکیت خصوصی توسط افراد یا شرکت‌های بزرگ حمایت می‌کنند.
• کنترل: توزیع گرایان معتقدند که مردم باید کنترل بیشتری بر اقتصاد داشته باشند. آنها از دموکراسی اقتصادی و مشارکت مستقیم مردم در تصمیم‌گیری‌های اقتصادی حمایت می‌کنند.
• عدالت: توزیع گرایان معتقدند که ثروت و قدرت باید به طور عادلانه در جامعه توزیع شود. آنها از سیاست‌هایی مانند مالیات تصاعدی، برنامه‌های رفاه اجتماعی و حداقل دستمزد برای کاهش نابرابری اقتصادی حمایت می‌کنند.

• سوئد: سوئد به عنوان یک نمونه از کشور رفاه شناخته می‌شود که در آن دولت نقش فعالی در توزیع مجدد ثروت از طریق مالیات‌های تصاعدی و برنامه‌های رفاه اجتماعی ایفا می‌کند.
• نروژ: نروژ نیز مانند سوئد، یک کشور رفاه با سطح بالایی از برابری اقتصادی است. این کشور دارای یک صندوق ثروت ملی بزرگ است که از طریق سرمایه‌گذاری در منابع طبیعی خود تأمین می‌شود و از سود آن برای تأمین مالی برنامه‌های رفاه اجتماعی و خدمات عمومی استفاده می‌شود.
• هند: هند از ایده‌های توزیع گرایی در برنامه‌های توسعه اقتصادی خود استفاده می‌کند. این کشور به دنبال ایجاد فرصت‌های اقتصادی برای همه افراد جامعه و کاهش نابرابری‌های اقتصادی و اجتماعی است.

• هیچ کشوری به طور کامل از یک نظام اقتصادی توزیع گرایانه پیروی نمی‌کند.
• ایده‌های توزیع گرایی درجات مختلفی از اجرا در کشورهای مختلف دارند.
• توزیع گرایی به عنوان یک فلسفه اقتصادی، همواره مورد بحث و مناقشه بوده است.