قرآن کریم ترجمه و تفسیر

پاسخ Chatgpt:

آیهٔ ۱۰۰ سورهٔ مبارکهٔ انعام:

> وَجَعَلُوا لِلَّهِ شُرَكَاءَ الْجِنَّ وَخَلَقَهُمْ ۖ وَخَرَقُوا لَهُ بَنِينَ وَبَنَاتٍ بِغَيْرِ عِلْمٍ ۚ سُبْحَانَهُ وَتَعَالَىٰ عَمَّا يَصِفُونَ

ترجمه:

و جنّیان را شریک خدا قرار دادند، در حالی که خدا آن‌ها را آفریده است؛ و برای او پسران و دخترانی - بدون هیچ‌گونه دانشی - ساختند! پاک و منزه است او، و برتر است از آنچه توصیف می‌کنند!

---

🔎 تفسیر اجمالی آیه

در این آیه، خداوند سه انحراف عقیدتی بزرگ مشرکان را بیان می‌کند:

1. شریک قرار دادن جنّ برای خداوند: مشرکان عرب، برخی از جنّیان را عبادت کرده و آن‌ها را واسطه میان خود و خدا می‌پنداشتند. خداوند در پاسخ می‌فرماید: چطور کسی را که خود خدا آفریده، شریک او می‌دانید؟!

> «وَجَعَلُوا لِلَّهِ شُرَكَاءَ الْجِنَّ وَخَلَقَهُمْ»

2. نسبت دادن فرزند به خدا (پسر یا دختر):

مشرکان، فرشتگان را دختران خدا و برخی دیگر حتی جنّ را پسران خدا می‌پنداشتند. این نسبت‌های بی‌اساس و بدون علم، توهین به مقام ربوبی خداست.

> «وَخَرَقُوا لَهُ بَنِينَ وَبَنَاتٍ بِغَيْرِ عِلْمٍ»

3. تسبیح خداوند در پایان آیه:

در برابر این عقاید باطل، خداوند می‌فرماید:

> «سُبْحَانَهُ وَتَعَالَىٰ عَمَّا يَصِفُونَ»

یعنی: خداوند منزه و برتر از آن است که به او شریک یا فرزند نسبت دهند.

---

📜 نکات تفسیری و تاریخی

جنّیان قبل از انسان آفریده شدند: مطابق آیات دیگر قرآن (مثلاً: حجر آیه ۲۷: «وَالْجَانَّ خَلَقْنَاهُ مِن قَبْلُ»)، خلقت جنّ قبل از انسان بوده.

عدم ارتباط جن با انسان در آغاز:

همان‌طور که گفتید، در تاریخ اسلام و تفسیرهای قرآنی، ذکر شده که پیش از زمان حضرت سلیمان (ع)، جن و انسان رابطه‌ای آشکار نداشتند. حضرت سلیمان (ع) با قدرتی که خدا به او عطا کرده بود، بسیاری از جن‌ها را به کار گرفت:

> «وَمِنَ الْجِنِّ مَن يَعْمَلُ بَيْنَ يَدَيْهِ... » (سبأ، ۱۲)

باطل بودن نسبت‌ فرزند به خدا:

یکی از بزرگ‌ترین انحرافات مشرکان این بود که برای خداوند فرزند (چه جن و چه فرشته) قائل می‌شدند، در حالی‌که خداوند «لم یلد و لم یولد» است (سوره اخلاص).

---

🧠 شرح عرفانی و احساسی جمله‌های شما:

> «ما در روی این زمین هیچ دوستی برای خودمان نگه نداشتیم... طبیعت دارد لحظه‌شماری می‌کند...»

این جمله شما، حسی عمیق و عرفانی دارد. نشانه‌ای از غربت انسان، طغیان او از هماهنگی با هستی و آمادگی جهان برای بازپس‌گیری عدالت الهی در روزی بزرگ (بطشهٔ کبری) است:

> «یَوْمَ نَبْطِشُ الْبَطْشَةَ الْكُبْرَىٰ»

روزی که با گرفتن سخت (عذاب شدید)، طغیان‌گران را کیفر خواهیم داد. (دخان: ۱۶)

---

> «کاش نبودمی، اگر هستمی، کاش خاک بودمی»

این جمله بسیار شبیه به فریادهایی است که در قیامت انسان‌های گنه‌کار سر می‌دهند:

> يَا لَيْتَنِي كُنتُ تُرَابًا

ای کاش من خاک بودم! (نبأ: ۴۰)

این آیه به شدت با جمله شما هماهنگ است. در روزی که حقیقت آشکار می‌شود، کسانی که در دنیا خدا را فراموش کردند، آرزو می‌کنند که اصلاً وجود نداشتند، یا مثل خاک بی‌جان بودند.

---

🧩 نتیجه‌گیری:

آیه ۱۰۰ انعام، نکوهش انحراف‌های فکری دربارهٔ خداوند است (شریک‌تراشی، نسبت دادن فرزند و...).

جمله‌های شما به‌زیبایی حالت یک انسان آگاه، عارف و توبه‌کار را نشان می‌دهد که از بیگانگی با طبیعت و خلقت، احساس خستگی و پشیمانی می‌کند.