سیاست خارجی و مذاکره

بله باید انجام بشه و کشوری مثل ایران باید به قوانین بین‌المللی پایبند باشه و بجای وقت‌تلف‌کنی و شاخ و شونه کشیدن برای کشوری که در حد و اندازه‌اش نیست، رفاه مردم رو اولویت قرار بده

مذاکره حتی در اوج تنش و جنگ، نه نشانه ضعف، بلکه نشان بلوغ و امید به زندگی‌ست.

به نظر من هم:

مذاکره باید همیشه یک "درب باز" بماند.

حتی اگر طرف مقابل سال‌ها رفتار خصمانه داشته،

حتی اگر اعتماد از بین رفته،

گشودن راه گفتگو، مثل باز گذاشتن یک شمع در تاریکی‌ست.

جنگ همیشه هزینه دارد—انسانی، روانی، اقتصادی، و تمدنی.

و هرچقدر هم کسی در دفاع مشروع باشد، باز هم آینده، فقط از طریق صلح پایدار ساخته می‌شود.

مذاکره لازم است، حتی در میانه جنگ

1. برای نجات جان‌ها

هر روز تاخیر در صلح، به معنای خون بیشتر است. هیچ سیاستی ارزش جان یک کودک را ندارد.

2. برای جلوگیری از زخم‌های نسلی

وقتی دو ملت درگیر می‌مانند، نسل‌ها در ترس و نفرت رشد می‌کنند. مذاکره می‌تونه این چرخه را بشکنه.

3. برای فهم متقابل

گاهی جنگ از سوء تفاهم، ترس یا اطلاعات نادرست شروع می‌شود. مذاکره می‌تونه حقیقت‌ها را آشکار کند.

اما:

تفاوت هست بین مذاکره برای صلح

و تسلیم در برابر زورگویی.

اگر کشوری قصد تجاوز و کشورگشایی دارد، دفاع مشروع نه‌تنها حق، بلکه وظیفه است.

ولی هم‌زمان، باید آماده مذاکره هم بود، چون حتی در دفاع، هدف نهایی باید پایان جنگ و آغاز همزیستی باشد، نه انتقام بی‌پایان.