درمورد شیعتنا خلص راهنمایی کنید ؟
شیعتنا خلص چه کسانی هستند ؟
روایت یا حدیث و آیه ای در این زمینه وجود دارد ؟
٢ پاسخ
به نظر بنده حدیث مورد اشاره چندان پشتوانه ای ندارد. البته بخاطر بسپاریم که آیا منظور ما از شیعه آنست که فقط به زبان شیعه است یا به دل. مراتب شیعه بودن مانند مراتب مسلمان بودن بسیار سخت است. پس اول باید دید که حتا در صورت حدوث این روایت ما شیعه به حساب می آییم یا خیر؟
احادیث مختلفی در منابع شیعه و سنی هستند که به این مقوله می پردازند که مانند هر حدیث یا روایت دیگری ،قطعا نیاز به پالایش دارند.اگر چنین حدیثی وجود داشته باشد آیا موجب جری شدن فرد نمی شود. کسی که می داند صرف شیعه بودن امر بر او تمام است و دیگر نیازی به عمل ندارد! آیا با این آیه قرآن در تضاد نیست؟
قَالَتِ الْأَعْرَابُ آمَنَّا قُلْ لَمْ تُؤْمِنُوا وَلَكِنْ قُولُوا أَسْلَمْنَا وَلَمَّا يَدْخُلِ الْإِيمَانُ فِي قُلُوبِكُمْ وَإِنْ تُطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَا يَلِتْكُمْ مِنْ أَعْمَالِكُمْ شَيْئًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ ﴿۱۴﴾
[برخی از] باديه نشينان گفتند ايمان آورديم بگو ايمان نياورده ايد ليكن بگوييد اسلام آورديم و هنوز در دلهاى شما ايمان داخل نشده است و اگر خدا و پيامبر او را فرمان بريد از [ارزش] كرده هايتان چيزى كم نمی كند خدا آمرزنده مهربان است (۱۴)حجرات
پس در صورت وجود روایاتی از این دست که وجودشان جدا محل اشکال است باید ببینیم آیا ما اصولا شیعه محسوب می شویم؟
(ویکی فقه:)در کتب شیعه روایات زیادی در مورد شفاعت ذکر شده که به برخی از آنها اشاره می‌گردد:
۳.۱ - روایات پیامبر۱ ـ پیامبر گرامی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمود: «انی لاشفع یوم القیامه فاشفع و یشفع علی فیشفع و یشفع اهل بیتی فیشفعون».
من در روز قیامت شفاعت می‌کنم و شفاعتم پذیرفته می‌شود و علی هم شفاعت می‌کند و شفاعت او نیز پذیرفته می‌شود و اهل بیت من نیز شفاعت می‌کنند و شفاعت آنان هم پذیرفته می‌شود».
۲ ـ پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمود: «اعطیت خمساً....اعطیت الشفاعه».
خداوند به من پنج امتیاز اعطا کرده است....یکی از آنها شفاعت است».
۳ ـ ابوذر و سلمان از پیامبر روایت می‌کنند: «قال رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) ان الله اعطانی مساله فادخرت مسالتی لشفاعه المؤمنین من امتی یوم القیامه ففعل ذلک»
«که آن حضرت فرمود: خداوند به من یک درخواست برآورده عطا کرد، (دعاء مستجاب) پس من آن را برای شفاعت افراد باایمان امتم در روز قیامت نگاه داشتم. و خدای متعال هم پذیرفت».
۴ ـ پیامبر فرمود: «ان من امتی من سید خل الله الجنه بشفاعته اکثر من مضر».
«در امت من کسانی هستند که برای جمعیتی بیش از جمعیت قبیله (مضر) (قبیله‌ای پر جمعیت از عرب) شفاعت می‌کنند».
۵ ـ پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمود: «انما شفاعتی لاهل الکبائر من امتی».
همانا شفاعت من برای گناهکاران امتم خواهد بود که مرتکب گناهان بزرگ شده باشند».
۶ ـ پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمود: «الشفعاء خمسه القرآن و الرحم و الامانه و نبیکم و اهل بیت نبیکم».
شفاعت کنندگان پنج چیزاند: ۱ ـ قرآن ۲ ـ خویشاوندان ۳ـ امانت ۴ ـ رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) ۵ ـ اهل بیت (علیهمالسّلام)».
۷-از پيامبر گرامى (صلى الله عليه وآله) نقل شده است كه فرمود: «...انّ أدنيالمؤمنين شفاعة ليشفع فى أربعين من إخوانه»
«از مؤمنين آن كه از همه كمتر شفاعت مى كند براى چهل نفر از برادران ايمانى خود شفاعت خواهد كرد».
۳.۲ - روایات امام علی۱ـ علی (علیه‌السّلام) در حدیثی فرمود: «لنا شفاعه و لاهل مودتنا شفاعه»
«ما شفاعت می‌کنیم و دوستان ما هم شفاعت می‌کنند».
۲ ـ علی (علیه‌السّلام) می‌فرماید: پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمود: «ثلاثه یشفعون الی الله عزوجل فیشفعون الانبیاء ثم العلماء ثم الشهداء».
«سه دسته هستند که در پیشگاه خداوند شفاعت می‌کنند و شفاعت آنان پذیرفته می‌شود: ۱ ـ پیامبران ۲ـ دانشمندان دینی.۳ ـ شهدای راه خدا».
۳ـ علی (علیه‌السّلام) به فرزندش محمد بن الحنیفه سفارش می‌کند: «اقبل من متنصل عذره فتنالک الشفاعه».
«پوزش کسی را که از تو عذر خواهی می‌کند بپذیر تا شفاعت نصیب تو گردد».
۴ ـ علی (علیه‌السّلام) فرمود: «اعلموا انه (ای القرآن) شافع و مشفع و قائل و مصدق و انه من شفع له القرآن یوم القیامه شفع فیه».
«بدانید که قرآن شفاعت کننده‌ای است که شفاعت او پذیرفته می‌شود، و گوینده‌ای است که گفتار او تصدیق می‌شود، و قرآن برای هر کس در روز قیامت شفاعت کند شفاعتش درباره او پذیرفته خواهد شد».
۵ ـ علی (علیه‌السّلام) فرمود: «قال رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) اذا قمت المقام المحمود تشفعت فی اصحاب الکبائر من امتی فیشفعنی الله فیهم والله لا تشفعت فیمن اذی ذریتی»
«رسول گرامی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمود: هنگامی که در مقام محمود (مقام شفاعت) قرار گیرم، برای آن افراد از امتم که مرتکب گناهان بزرگ شده‌اند شفاعت می‌کنم. و خدای متعال شفاعتم را درباره آنان می‌پذیرد. به خدا سوگند برای کسانی که ذریه و فرزندان مرا آزار کرده باشند شفاعت نمی‌کنم».
۳.۳ - روایات امام مجتبی۱ ـ امام حسن (علیه‌السّلام) فرمود: «ان النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) قال فی جواب نفر من الیهود سالوه عن مسائل: و اما شفاعتی ففی اصحاب الکبائر ما خلا اهل الشرک و الظلم».
«رسول گرامی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در ضمن پاسخ آن دسته از یهود، که مسائلی از آن گرامی پرسیده بودند فرمود: شفاعت من برای کسانی است که مرتکب گناه شده باشند، غیر از شرک به خدا و ستمکاری» (که این دو مانع از شفاعت می‌گردد).
۳.۴ - روایات امام حسین۱ ـ از امام حسین (علیه‌السّلام) روایت شده است که هنگام خروج از مدینه (در داستان کربلا) رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در خواب به آن گرامی فرزند خود فرمود: «حبیبی یا حسین کانی اراک عن قریب مرملابد مائک مذبوحاً بارض کربلاء علی ایدی عصابه من امتی و انت مع ذلک عطشان لا تسقی و ظمآن لا تروی و هم مع ذلک یرجون شفاعتی یوم القیامه».
ای حسین گویا تو را می‌بینم که به همین زودی بخون خود آغشته می‌شوی، و در زمین کربلا با لب تشنه بدست گروهی از امت من کشته می‌شوی، اینان با این عملشان باز امید به شفاعت من دارند خدا شفاعت مرا نصیبشان نگرداند.
۳.۵ - روایات امام سجاد۱ ـ در دعای دوم صحیفه سجادیه چنین آمده است: «عرفه فی اهله الطاهرین و امته المؤمنین من حسن الشفاعه اجل ما وعدته».
«آنچه به او نوید دادی از شفاعت نیکو درباره خاندان پاک و امت با ایمان او بیشتر از آن عطا فرما».
۲ ـ و در دعای دیگر می‌گوید: «اللهم صل علی محمد و آل محمد و شرف بنیانه و عظم برهانه و ثقل میزانه و تقبل شفاعته».
«خدایا درود بر محمد و آل محمد فرست و پایه او را والا، و حجت او را بزرگتر، و ترازوی او را سنگین‌تر گردان، و شفاعت او را بپذیر».
۳.۶ - روایات امام باقر۱ ـ امام باقر (علیه‌السّلام) فرمود: «ان لرسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) شفاعه فی امته»
همانا برای رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) است شفاعت کردن در امتش».
۲ ـ و نیز آن حضرت فرمود: «من تبع جنازه مسلم اعطی یوم القیامه اربع شفاعات....»
«هر کس جنازه مسلمانی را تشییع کند در روز قیامت چهار شفاعت به او داده می‌شود».
۳ ـ امام باقر در ضمن حدیثی فرمود: «یشفع الرجل فی القبیله و یشفع الرجل لاهل البیت و یشفع الرجل للرجلین علی قدر عمله فذلک المقام المحمود».
«هر کس به قدر عمل خود شفاعت می‌کند، ممکن است یک فرد قبیله‌ای را شفاعت کند، و یا فقط خویشاوندان خود را شفاعت کند؛ و یا دو نفر را شفاعت کند، و این شفاعت کردن همان مقام محمود است.» (که در قرآن ذکر شده است.)
۴-امام باقر (عليه السلام) در ضمن حديثى فرمود:«انّ أدنى المؤمنين شفاعة ليشفع لثلاثين إنساناً فعند ذلك يقول أهل النّار (فَما لَنا مِنْ شافَعين• ولا صَديق حَمِيم)».
«مؤمنى كه از همه كمتر شفاعت مى كند سى نفر را شفاعت مى كند، و چون اين شفاعت را اهل جهنم مى بينند آيه صد و يك سوره شعراء را مى خوانند كه مى فرمايد: (پس شفاعت كننده اى براى ما نيست...)».
۳.۷ - روایات امام صادق۱-از امام صادق (علیه‌السّلام) نقل شده است: «والله لنشفعن لشیعتنا والله لنشفعن لشیعتنا والله لنشفتعن لشیعتنا حتی یقول الناس: فما لنا من شافعین و لا صدیق حمیم».
به خدا سوگند که شیعیان خود را شفاعت می‌کنیم، بخدا سوگند آنان را شفاعت می‌کنیم، بخدا سوگند آنان را شفاعت می‌کنیم تا این که اهل جهنم می‌گویند: پس برای ما شفاعت کنندگانی نیست...»
۲ ـ امام صادق (علیه‌السّلام) می‌فرماید: «لکل مؤمن خمس ساعات یوم القیامه یشفع فیها».
«برای هر مؤمنی در روز قیامت پنج ساعت است که در آن پنچ ساعت شفاعت می‌کند».
۳ ـ امام صادق (علیه‌السّلام) می‌فرماید: «شفاعتنا لاهل الکبائر من شیعیتنا و اما التائبون فان الله عزوجل یقول ما علی المحسنین من سبیل».
«شفاعت ما برای کسانی از شیعیان ما است که مرتکب گناهان بزرگ شده باشند، اما کسانی که از گناهشان توبه کرده باشند (نیکوکارند و نیکوکاران را ایرادی نیست و) خدای متعال در آیه ۹۱ سوره توبه می‌فرماید: (ما علی المحسنین من سبیل بر نیکوکارن راه اشکالی نیست).
۴ ـ امام صادق (علیه‌السّلام) فرمود: «من انکر ثلاثه اشیاء فلیس من شیعتنا: المعراج و المسائله فی القبر و الشفاعه».
«هر کس سه چیز را انکار کند، از شیعیان ما نیست ۱ ـ معراج ۲ ـ سؤال قبر ۳ ـ شفاعت.»
۵ ـ معاویه بن عمار می‌گوید: «قلت من ذا الذی یشفع عنده الا باذنه قال نحن اولئک الشافعون».
از امام صادق (علیه‌السّلام) پرسیدم از جمله‌ای که در آیةالکرسی است (کیست که بدون اذن خدا نزد خدا شفاعت کند) فرمود ما هستیم آن شفاعت کنندگان» (که به اذان خدا شفاعت می‌کنند).
۶- از امام صادق (علیه‌السّلام) سؤال شد: «عن المؤمن هل یشفع فی اهله قال نعم المؤمن یشفع فیشفع».
«آیا مؤمن می‌تواند برای خویشاوندان خود شفاعت کند؟ حضرت فرمود: آری، مؤمن شفاعت می‌کند و شفاعت او پذیرفته می‌شود».
۷- امام صادق (علیه‌السّلام) فرمود: «اذا کان یوم القیامه نشفع فی المذنب من شیعتنا فاما المحسنون فقد نجاهم الله».
«در روز قیامت ما برای شیعیان گناهکارمان شفاعت می‌کنیم، اما نیکوکاران را خدا نجات داده است» (و شفاعت نمی‌خواهند).
۸-امام صادق (علیه‌السّلام) فرمود:يا معشر الشيعة فلا تعودون وتتكلون على شفاعتنا فواللّه لا ينال شفاعتنا إذا ركب هذا (زنا مورد بحث بوده) حتى يصيبه ألم العذاب ويرى هول جهنم»
امام صادق(عليه السلام) در رساله اى كه براى اصحاب خود نوشت اين طور مرقوم مى فرمايد:«واعلموا انّه ليس يغنى عنكم من اللّه أحد من خلقه شيئاً لا ملك مقرب ولا نبى مرسل ولا من دون ذلك فمن سرّه أن ينفعه شفاعة الشافعين عند اللّه فليطلب إلى اللّه أن يرضى عنه»
۳.۸ - روایات امام کاظم۱- ابی‌بصیر می‌گوید: «قال ابوالحسن الاول (علیه‌السّلام) انه لما حضرابی الوفاه قال لی یا بنی انه لاینال شفاعتنا من استحخف بالصلوه».
«امام هفتم (علیه‌السّلام) فرمود: پدرم امام صادق هنگام وفاتش به من فرمود‌ای فرزند! شفاعت ما به کسی که نماز را سبک بشمارد نمی‌رسد».
۲- امام کاظم (علیه‌السّلام) می‌فرماید: «کان رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) یقول: لا تستخفوا بفقراء شیعه علی فان الرجل منهم لیشفع لعدد ربیعه و مضر».
«رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمود: به فقراء و تنگدستان شیعیان علی (علیه‌السّلام) استخفاف و بی‌اعتنائی نکنید. زیرا هر یک از آنها برای جمعیتی به اندازه عده دو قبیله ربیعه و مضر (دو قبیله پر جمعیت و عرب) شفاعت می‌کنند.»
۳ ـ امام کاظم (علیه‌السّلام) می‌فرماید: «شعیتنا الذین الصلواه و یؤتون الزکوه و یحجون البیت الحرام و یصومون شهر رمضان و یوالون اهل البیت و یتبرؤن من اعدائهم...و ان احدهم لیشفع فی مثل ربیعه و مضر فیشفعه الله فیهم لکرامته علی الله عزوجل».
۳.۹ - روایات امام رضا۱ ـ امام رضا (علیه‌السّلام) از علی (علیه‌السّلام) نقل می‌کند: «من کذب بشفاعه رسول الله لم تنله».
«کسی که رسول خدا را تکذیب کند و به آن اعتقاد نداشته باشد شفاعت آن حضرت به او نمی‌رسد».
۲ ـ امام رضا (علیه‌السّلام) می‌فرماید: «مذنبوا اهل التوحید لایخلدون فی النار و یخرجون منها و الشفاعه جائزه لهم...»
«گناهکارانی که موحد و خداشناس باشند مخلد در آتش نخواهند بود پس از مدتی از آتش خارج می‌شوند و شفاعت برای آنها رواست».
۳ ـ امام رضا (علیه‌السّلام) از پدرانش از امیرمؤمنان و او از پیامبر نقل می‌کند که رسول گرامی فرمود: «اربعه انالهم شفیع یوم القیامه المکرم لذریتی و القاضی لهم حوائجهم و الساعی فی امورهم عند ما اضطروا الیه و المحب لهم بقلبه و لسانه».
«چهارنفرند که من در روز قیامت شفیعشان خواهم بود:
۱ . کسی که ذریه و فرزندان مرا گرامی دارد و احترام کند.
۲ . کسی که حوائج آنها را بر آورد.
۳ . کسی که در انجام کار آنها سعی و کوشش کند هنگامی که به آن کار احتیاج و اضطرار دارند.
۴ . کسی که آنها را با زبان و دل دوست داشته باشد.»
۴ ـ امام هشتم از پدرانش از امیرمؤمنان از رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نقل می‌کند: «من لم یؤمن بشفاعتی فلا انا له شفاعتی ثم قال (علیه‌السّلام) انما شفاعتی لاهل الکبائر من امتی فاما المحسنون فما علیهم من سبیل قال الحسین بن خالد فقلت للرضا ـ (علیه‌السّلام) ـ یا بن رسول الله فما معنی قول الله عزوجل «و لا یشفعون الا لمن ارتضی» قال لا یشفعون الا لمن ارتضی الله دینه».
[«هرکس به شفاعت من ایمان نداشته باشد او را شفاعت نمی‌کنم سپس فرمود شفاعت من برای آن افراد از امت من است که مرتکب گناهان بزرگ شده‌اند و اما نیکوکاران که خود اهل نجات هستند. حسین بن خالد راوی حدیث می‌گوید: به امام هشتم (علیه‌السّلام) گفتم پس معنای این آیه «لا یشفعون الا لمن ارتضی: شفاعت نمی‌کنند مگر برای کسی که مورد رضایت خدا باشد» چیست؟ حضرت فرمود: معنایش این است که شفاعت نمی‌کنند جز برای کسی که دین او مورد رضایت و پسند خدا باشد»، (و مسلمان هر چه گناه کار باشد دین او مورد پسند خداوند است).
۳.۱۰ - روایات امام هادی۱ ـ امام دهم (علیه‌السّلام) در زیارت جامعه می‌فرماید: «ولکم الموده الواجبه و الدرجات الرفیعه و المقام المحمود عندالله عزوجل و الجاه العظیم و الشان الکبیر و الشفاعه المقبوله....» .
برای شما (ائمه اطهار) است مودتی که قرآن واجب کرده است، و درجه‌های بلند و مقام محمود و مقام معلوم در نزد خدا و قدر و منزلتی بزرگ و شفاعت مورد قبول».
۳.۱۱ - روایت امام عسکری۱ ـ از امام حسن عسکری از امیرمؤمنان (علیهمالسّلام) روایت شده است که در ضمن حدیثی فرمود: «لا یزال المؤمن یشفع حتی یشفع فی جیرانه و خلطائه و معارفه...» .
«مؤمن پیوسته شفاعت می‌کند تا شفاعت او درباره همسایه‌ها و دوستان و آشنایانش پذیرفته می‌شود»
۲ ـ امام زمان در صلواتی که از آن حضرت رسیده است می‌فرماید: «اللهم صل علی سید المرسلین و خاتم النبیین و حجه رب العالمین...المرتجی للشفاعه».
«بارلها! درود بفرست بر آقای پیامبران مرسل و آخرین پیامبران و حجت خدای عالمیان...همانکه امید به شفاعت او هست».
۴ - نکاتی درباره روایات شفاعت[ویرایش]
۱ـ از روایات بخوبی بر می‌آید که پیامبر گرامی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و پیشوایان معصوم (علیه‌السّلام) نخواسته‌اند با این گفتارها مردم را به گناه و خلافکاری جری کنند و به آنان جرات معصیت بدهند، بلکه منظور بیان یک واقعیتی است که در جهان پس از مرگ واقع خواهد شد و از این رو در برخی از روایات تصریح یا اشاره شده است که مردم نباید به اتکاء شفاعت، خود را به گناه آلوده کنند و از انجام وظائف دینی سر پیچی نمایند. به حدیث ۲۱
مراجعه شود.
۲ـ در روایت۲
که از طریق شیعه و سنی هر دو وارد شده است مقام شفاعت از امتیازات رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) شمرده شده، با اینکه در روایات دیگر، سایر پیامبران (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) هم به عنوان شفاعت کننده معرفی شده‌اند. جمع بین این دو دسته از روایات به این است که؛ می‌توان گفت مقام شفاعتی که برای رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) ثابت است؛ عمومیتی دارد که عمومیّت از امتیازات آن حضرت است و به عبارت دیگر در موارد ویژه‌ای رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) می‌تواند شفاعت کند که سایر پیامبران اجازه شفاعت کردن ندارند و کوتاه سخن این که چون مقام آن حضرت از همه بالاتر است مقام شفاعت آن حضرت هم از همه بالاتر و گسترده‌تر می‌باشد، از این رو در حدیث ۱۲ خواندیم که پیامبر فرمود: هنگامی که قیامت برپا شود من پیشوای انبیاء و سخن‌گو و صاحب شفاعت ایشان هستم.
۳ ـ این که در روایات مربوط به شفاعت مؤمنین عبارات مختلفی آمده است در برخی آمده است که، مؤمن جمعیتی بیش از جمعیت دو قبیله بزرگ عرب را شفاعت می‌کند (حدیث ۳۲
) و در برخی آمده است بیش از یک قبیله بزرگ (حدیث ۳۱
) و در برخی یک قبیله (حدیث ۳۴
) و در برخی ۴۰ نفر (حدیث ۵۴
) و در برخی دونفر و یک نفر؛ گویا به خاطر درجات ایمان و بیش و کمی اعمال صالحه آنها است چنانچه در روایت (۷۰) خواندیم: «یشفع لرجل فی القبله و یشفع الرجل لاهل البیت و یشفع الرجل للرجلین علی قدرعمله»
۴ ـ این که در قمستی از روایات خواندیم روزه، امانت، تقوی، صلوات و درود بر محمد و آل او فرستادن، قرائت قرآن و توسل به رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) از انسان شفاعت می‌کند بنابر تجسم اعمال معنایش بسیار روشن است و احتیاجی به توضیح ندارد.
۵ ـ برخی از روایاتی که در این بخش نقل شد مورد قبول همه مسلمانان است و واضح است که چنین روایتی برای هر شخص با انصافی اطمینان آور است مثلاً مرحوم طبرسی در مجمع البیان درباره حدیث «ادخرت شفاعتی لاهل الکبائر من امتی» که از رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) روایت شده می‌نویسد: این روایت را همه مسلمین (سنی و شیعه) قبول کرده‌اند.
۶ ـ پس از مطالعه و دقت در این روایات به این نتیجه می‌رسیم که روایات تفصیل همان مطالبی هستند که اجمالاً از آیات قرآن مجید استفاده می‌شود (به بحث شفاعت از نظر قرآن مراجعه کنید) و روایاتی که در قرآن مجید مضامین آنها را تاکید کند احتیاج به بحث در سند ندارند به ویژه که در این مقاله در صدد اثبات جزئیاتی که در روایات آمده است نبوده و نیستم.
۴.۱ - جمع بین روایاتدر برخی از روایات مانند (حدیث ۸۹
) آمده است که روز قیامت همه مردم به شفاعت رسول اکرم نیازمند هستند؛ و درمقابل از برخی روایات مانند (حدیث ۷۶
) برمی‌آید که، کسانی که گناهکار نباشند و یا از گناه توبه کرده باشند بدون شفاعت اهل نجات هستند جمع میان این دو دسته روایات به این است که بگوئیم رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) دو جور شفاعت دارد.
الف ـ شفاعتی که عمومی است و دامنه‌اش حتی پیامبران را هم می‌گیرد یعنی همه افراد حتی پیامبران به توسط آن بزرگوار از رحمت الهی برخودار می‌شوند و نتیجه آن ترفیع درجه و نیل به مقامات بلند خواهد بود و شفاعت به این معنی درباره همه متصور است.
ب ـ شفاعت به معنای خاص که مربوط به گناهکارانی است که بدون توجه از دنیا رفته باشند. و واضح است که نیکوکاران و کسانی که اهل گناه نبوده و یا اگر بوده‌اند توبه کرده‌اند بدون شفاعت وارد بهشت می‌شوند و بلکه همانطور که از روایات استفاده می‌شود خودشان، دیگر افراد را شفاعت می‌کنند.
۴.۲ - اقسام روایات شفاعتدسته اول ـ روایاتی است که می‌گوید شفاعت باعث می‌شود که شخص گناهکار از رفتن به جهنم بخشوده شود.
دسته دوم ـ روایاتی است که دلالت می‌کند بر این که شفاعت موجب می‌شود گناهکاری که به جهنم رفته است از جهنم نجات یابد.
دسته سوم ـ روایاتی است که از آنها استفاده می‌شود برخی از گناهکاران پس ازآنکه مدتها در جهنم می‌مانند آنگاه اذن داده می‌شود که شفاعت کنندگان، آنان را شفاعت کنند (به روایت ۲۶ مراجعه شود).
دسته چهارم ـ روایاتی است که می‌گوید عده‌ای اصلاً شفاعت نمی‌شوند و برای همیشه باید در عذاب و جهنم باشند.
بنابراین روایاتی که می‌گویند هرکس ذره‌ای ایمان داشته باشد شفاعت می‌شود با روایاتی که می‌گویند کسی که مثلاً نماز را سبک بشمارد شفاعت نمی‌شود منافات ندارد زیرا کسی که ایمان به خدا داشته باشد سرانجام شفاعت خواهد شد اما ممکن است سالیان دراز به خاطر برخی از گناهان و خلافکاریهایش معذب باشد تا اجازه شفاعت او صادر گردد.
با سلام
خُلَّص یعنی پاک، خالص
امام حسن عسکری(ع):
إنّ شيعتَنا هم الّذين يَتَّبِعون آثارَنا و يُطيعونا فی جميعِ أوامرِنا و نَواهينا فاولئك شيعتُنا (پيروى از آثار و تمام اوامر و نواهی، به صورت موجبه كليّه) فامّا من خالَفَنا فی كثيرِ مِمّا فرَضَه اللّه عليه فلَيسوا مِن شيعتنا...
شیعیان ما کسانی هستند که از سنّت‌های ما پیروی کرده و تمام اوامر و نواهی ما را اطاعت می کنند، پس اینان شیعیان ما هستند و امّا کسانی که در بسیاری از چیزهایی که خداوند واجب کرده، ما را مخالفت می کنند از شیعیان ما نیستند.
عبارت شیعه خالص یا خلص در حدیث و روایت رمز نشده، بلکه احادیثی از ائمه اطهار به ما رسیده که مفهوم شیعه ی حقیقی را در بردارند و صفات شیعیان را بیان می‌کنند.
حدیث دیگر:
امام حسين عليه السلام : إنَّ شيعَتَنا مَنْ سَلِمَتْ قُلوبُهُمْ مِنْ كُلِّ غِشٍّ وَغِلٍّ وَدَغَلٍ
بی گمان شيعيان ما، دل هايشان از هر خيانت، كينه، و فريبكارى پاک است.
پاسخ شما
