فلسفه عقل نظری و عملی

کلمه آخر اگر خ  مفتوح داشته باشه (بعدی) معنی میده ولی اگر خ  (مکسور) داشته باشه (پایانی) معنی میده. ایمان وقتی به خلوص میرسه و از شک پاک میشه  یقینی میشه.

یومنون یعنی باوردارندگان

چه چیزی رو باور دارن؟

خدا. مرگ.قیامت. محاسبه. پاداش و مکافات... حتی  غیبت صاحب الزمان(عج) هم شامل این غیب میشه.

/در مقابل کافرین قرار دارند که ناباورند و فقط چیزهای عینی و حسی رو قبول دارند  و ماتریالیستی فکر میکنند.و دنیا رو نقد و آخرت رو نسیه حساب میکنند چرا؟ چون فقط محسوسات رو قبول دارند.

الم (از رموز قرآن است). (۱)

این کتاب که هیچ شک در آن نیست، راهنمای پرهیزگاران است. (۲)

آن کسانی که به جهان غیب ایمان آرند و نماز به پا دارند و از هر چه روزیشان کردیم به فقیران انفاق کنند. (۳)

و آنان که ایمان آرند به آن‌چه به تو و آن‌چه به (پیغمبران) پیش از تو فرستاده شده و آن‌ها خود به عالم آخرت یقین دارند. (۴)

آنان از لطف پروردگار خویش به راه راستند و آن‌ها به حقیقت، رستگاران عالمند. (۵)

👈 فرموده : این کتاب راهنمای پرهیزگاران است . 

سوال کننده ، آیا تو پرهیز می کنی؟ 

از دروغ ، خیانت ، چشم چرانی ، تهمت زدن ، موسیقی گوش دادن ، پول حلال کسب کردن،نماز سر وقت خواندن ، نماز شب خواندن ،      و ..... 

آیا به جهان غیب ایمان داری ؟ 

آیا به فرستادگان خدا که از جهان غیب خبر آوردند ، ایمان داری ؟ 

اگر خیر ، یا حتی یکی از این موارد در شما نیست و حتی کمی شک در دلت هست ، بر طبق گفته این کتاب ، چون پرهیز نمی کنید ، ایمان و یقین ندارید پس این کتاب نمی تواند شما را  راهنمائی کند.

اگر بله ، پس تو وارد مرحله اطاعت و عبادت شدی و نیازی به سوال نداری . راه مشخصه ، ادامه بده .

 حالا چرا سوال میکنی؟ 

آیا شک داری ؟ 

اگر بگوئی که ایمان دارم و پرهیز می کنم اما می خواهم قرآن را بشناسم ،

جواب شما این هست : به  مراکز حوزه علمیه برو و در آنجا می بینی که در تفسیر آیات و فهمِ درست آیات اختلاف نظر بسیاری هست . ا نواع نظرات را گوش کن ، شاید به نتیجه برسی . 

حتی اونجا می بینی که سر فتحه و ضمه با هم مشکل دارن و یکی میگه این ضمه داشته ، یکی میگه این فتحه داشته .

زمانی که با تفکر و تعقل و تصور و تجسم و توهم و تخیل ، بخواهید با خدا معامله کنید ، گمراه می شوید . 

اما اگر اطاعت و عبادت کنید و پرهیز کنید ، در راه درست قرار می گیرید . 

عرفان عملی . 

حالا شما می فرمائید که   " کلا من اهل عرفان نظری هستم و دوست دارم سوال بپرسم و دائم دچار شک و شبه می شم و اصلا اینجوری بهتر می فهمم و یکی هم که جواب بده دائم میخوام بگم این که فعل مضارع بود ، این ضمه بود ، پس چرا اینجوری بود؟ ، چرا اونجوری شد؟  و   .... " 

اول اینکه شما برو طلبه در حوزه علمیه بشو ، اونجا برای شما بهشت خواهد بود . عشق می کنی ، انواع پرسش گرها مثل خودت اونجا جمع شدن .

باز شما رو رجوع میدم به آیه نخست : 

این کتاب بی شک راهنمای پرهیزگاران هست .  آنها که یقین دارند .

البته  با شعور و فهم خودم ، خواستم راهنمائی برای ذهن پرسش گر شما باشم .

وگرنه شما هرچقدر دوست دارید در همین جا سوال بفرمائید تا اشخاصی جوابی برای شما ارسال کنند .  

شاد باشید و در پناه نور حق

راهنما_ اریس

درسته که عمل به فروع دین (مثل نماز، روزه، انفاق و...) به خودی خود اصول دین رو اثبات نمی‌کنه، اما می‌تونه نشونه‌ای باشه از باور درونی به اون اصول. به‌نوعی، انگار فروع دین همون "میوه‌های درخت ایمان" هستن. اگر کسی نماز می‌خونه و انفاق می‌کنه، می‌تونه این پیام رو برسونه که در دلش یه ریشه‌ای از ایمان به خدا و معاد هست — همون‌طور که تو اشاره کردی:

> الذین یؤمنون بالغیب... و یقیمون الصلوة...

ایمان به غیب هم واقعاً نکته‌ی مهمیه. اصلاً انگار خدا در ابتدای قرآن، "کتاب هدایت" رو برای اون‌هایی معرفی می‌کنه که پذیرای "غیب" هستن، یعنی چیزهایی فراتر از حس و تجربه‌ی مستقیم.

نکته‌ات درباره‌ی وجود خدا برای همه ثابت شده، ولی توحید برای بعضی قابل درک نیست هم خیلی جای تأمل داره. مشرک ممکنه خالق رو بپذیره، اما چون ذهنش دنبال واسطه‌ست یا نمی‌تونه یگانگی مطلق رو هضم کنه، دچار شرک می‌شه.

و اون مثال از دیدن موجودی مثل اژدهای عظیم‌الجثه توی عالم غیب، خیلی جالب بود — چون دقیقاً حس حیرت، ترس، و باور به چیزی که فراتر از توان درک ماست رو تداعی می‌کنه. حالا تصور کن کسی ایمان داشته باشه به خدایی که عظمتش از هزاران "اژدهای خیالی" هم بیشتره، اما نه با ترس حیوانی، بلکه با خشیت و عشق.

در قرآن، فعل مضارع نشانه‌ی استمرار، تداوم، و حالت در حال شدن است.

یعنی این‌ها کسانی نیستند که فقط یک‌بار به غیب ایمان آوردند؛ بلکه:

> مدام در حال ایمان آوردن به غیب‌اند، با عمق بیشتر، با تجربه‌ی بیشتر، با تردیدهایی که پاسخ می‌گیرند.

 «غیب» چیست؟ عالم است یا اشیاء؟

در قرآن، "غیب" هم به عالم غیب اشاره دارد، هم به امور غیبی. برخی مصادیق آن در قرآن:

وجود خداوند (که دیده نمی‌شود)

فرشتگان

قیامت و جهان پس از مرگ

وحی

حساب و کتاب اخروی

رزق آینده

نیت‌ها و آنچه در دل‌هاست

این‌ها همه اموری واقعی اما غیربینایی هستند.

پس غیب صرفاً "نامرئی" نیست، بلکه "فراگیرتر از درک حسی" است.

جاذبه زمین هم گرچه دیده نمی‌شود، ولی چون حس می‌شود و سنجیده می‌شود، در حوزه‌ی علم تجربی می‌گنجه و معمولاً غیب به حساب نمی‌آد.

 آیا غیب باید تجربه شود؟

سؤال مهم اینه که:

چگونه به چیزی ایمان بیاوریم که تجربه نکرده‌ایم؟

پاسخ قرآن پیچیده نیست:

کتاب در همون آیه می‌گه:

> ذٰلِكَ ٱلْكِتَٰبُ لَا رَيْبَ فِيهِ ۛ هُدًى لِّلْمُتَّقِينَ

یعنی این کتاب به کسانی هدایت می‌ده که آماده‌ی پذیرش و پالایش‌اند؛ اون‌هایی که:

دل‌شون رو بسته نگه نمی‌دارن

صرفاً منتظر آزمایشگاه و تلسکوپ نیستن

بلکه با تصفیه‌ی درون، صدق در طلب، عمل به آیات، به نوعی شهود و تجربه‌ی قلبی می‌رسن

 آیا راهی هست که همه بتونن غیب رو تجربه کنن؟

بله، و این راه برای "همگان" هست، نه فقط خاصان. قرآن با تاکید بر:

تفکر و تدبر در آیات آفاقی (جهان بیرون)

تدبر در آیات انفسی (درون خود)

نماز، صداقت، پرهیز از گناه، مهربانی، ذکر، و نیت پاک

می‌گه:

> اگه چشم دل باز شه، غیب رو می‌فهمی، حس می‌کنی، می‌بینی

نه با چشم سر، بلکه با چشم یقین

مثلاً در قرآن هست:

> كَلَّا لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ ٱلْيَقِينِ * لَتَرَوُنَّ ٱلْجَحِيمَ

یعنی علم‌یقینی، تو رو به دیدن اون‌چه غیب می‌دونستی می‌رسونه.

پس مسیر تجربه‌ی غیب، از درون عبور می‌کنه.