معنی و مفهوم بیت شعر از منوچهری دامغانی

منظور  از   زن  زنگی  شب  است  و  منظور  از  بلغاری  روز   چون  زنگی  ها   سیاه  پوست  و  بلغارها   سفید  پوست  هستند

این بیت از شعر بیژن و منیژه است که منوچهری دامغانی یکی از آفرینشگران شعر پارسی در دهه های اول و دوره ی سبک خراسانی سروده است و در آن توصیف ها و تشبیهات  زیبایی به کار برده  است  زن بلغاری یعنی شب و کودک بلغاری یعنی روز.

در این بیت نیز، تصویری که از شب ارائه می دهد مبتنی بر مشبه بهی میباشد که زن است. بدین نحو که شب را همچون زنی سیاه پوست می داند که کودکی سفید می زاید و این کودک بلغاری استعاره ای است برای روز، تا اینجا منوچهری شبی را وصف می کند که تاریک است اما نهایتا به صبح روشنی ختم می شود.

((((منبع))))   مقاله ای  از :هشتمین همایش پژوهش‌های زبان و ادبیات فارس  

www.anjomanfarsi.ir

شبی گیسو فروهشته به دامن / پلاسین معجر و قیرینه گرزن

به کردار زنی زنگی که هر شب / بزاید کودکی بلغاری آن زن
در ابیات بالا منوچهر شب را به زنی با گیسوان بلند و مشکی تشبیه کرده است و سپس این شب تیره و تاریک را زنی زنگی (سیاه پوست یا اهل زنگبار) می خواند که کودک بلغاری خود را به دنیا می آورد و منظور از کودک بلغاری همان خورشید روشن و پرنور است. و در ابیات بعدی با تلمیحی استادانه به داستان بیژن و منیژه ، وضعیت خود را در حالی که به تماشای شب مشغول است ، بیان می دارد.