آیا واژه کافر عربی از گَبر پارسی گرفته شده؟
ظاهرا اعراب به گبر های ایرانی کَبَر میگفتند که بعدها کَفَر و کافر گفته شده. آیا موافقید؟
٣ پاسخ
ین موضوع به نظر می‌رسد که به تاریخ و زبان‌شناسی مرتبط باشد. واژه "گبر" در اصل به زرتشتیان ایرانی اشاره دارد و در دوره‌های مختلف تاریخی به کار رفته است. اما ارتباط دقیق بین "گبر" و "کافر" نیاز به بررسی دقیق‌تر تاریخی و زبان‌شناسی دارد.
واژه "کافر" در زبان عربی به معنای "ناشکر" یا "کسی که ایمان ندارد" است و در قرآن نیز به کار رفته است. این واژه به مرور زمان به معنای "غیرمسلمان" یا "کسی که به اسلام ایمان ندارد" تبدیل شده است.
ارتباط بین این دو واژه ممکن است به دلیل تغییرات زبانی و فرهنگی در طول زمان باشد، اما برای تأیید دقیق این ارتباط نیاز به منابع معتبر تاریخی و زبان‌شناسی داریم.
غیر ممکن است. گَبْرْ صحیح است و ک+آ+ف+ئـَ+ر زحمت زیادی میخواهد تا گ+ىـَ+بْرْ شنیده شود
لزومی نداشته اینقدر از تلفظ و معنی اصلی خود دور بماند.
کفر در عربی از ریشه پوشاندن است و گناه انکار کردن را کفر و کفران میگویند و کافر انکار کننده است، این کلمه شاید ریشه مشترک با زبان های قدیمی مردم ایران داشته باشد ولی با گبر هیچ نسبتی ندارد چراکه عرب‌های مسلمان اهل کتابرا ذمی میگفتند و ایرانیان کافر نامیده نمی‌شدند چون برای عربها، ایرانیان ذمی و اهل کتاب بودند و تنها ملزم به پرداخت جزیه ، گبر ا در زبان آسوری قدیم معنی مرد یا انسان میدهد و مستعد است برای غریبه هم بکار گرفته شده باشد یعنی غیر خودی.
مثلا ائل در ترکی هم معنی مردم میدهد هم غریبه،
از همریشه های« کفر» در زبانهای ایران واژه« کپر» هست (شاید)
بر طبق صفحه اینستاگرامی زیر، واژه «کفر» از واژه پارسی گبر، گَوْر یا خور به معنی «خورشید پرست» گرفته شده است. واژه گَوْر ریخت دیگری از همان واژه "خور" است که اشاره به آیین میتراپرستی دارد. همچنین به پیروان آیین زرتشت هم «گبر» گفته می‌شود. مسلمانان پس از تازش به ایران دین ایرانیان را که ریشه‌های خورشیدپرستی داشت دین کفر نامیدند.
عطار نیشابوری در غزل شماره ۵۱۵ از دیوان اشعارش می‌گوید که به زرتشتی بودن خودش می‌بالد:
مسلمانان! من آن گبرم که دین را خوار می‌دارم
مسلمانم همی خوانند و من زنار می‌دارم
* باز نشر 👇
