نظریه "سرمایه فرهنگی پیر بوردیو"

بوردیو مفهوم سرمایه را  به عنوان مجموع دارایی های خاص جهت تولید در نظر می‌گیرد. از نظر وی، چنین دارایی‌هایی می‌توانند اشکال مختلفی داشته باشند که معمولاً به چندین شکل اصلی سرمایه اشاره می‌کنند: اقتصادی، نمادین، فرهنگی و اجتماعی.

سرمایه فرهنگی به دارایی هایی  مانند شایستگی‌ها، مهارت‌ها، صلاحیتها اشاره دارد که دارندگان را قادر می سازد تا اقتدار فرهنگی را بسیج کنند و همچنین می توانند منبعی برای شناسایی نادرست و خشونت نمادین باشند. برای مثال، کودکان طبقه‌ی کارگر می‌توانند موفقیت تحصیلی همسالان طبقه متوسط ​​خود را همیشه مشروع ببینند، و آنچه را که اغلب نابرابری مبتنی بر طبقات است به‌عنوان نتیجه کار سخت یا حتی توانایی «طبیعی» ببینند. بخش کلیدی این فرآیند تبدیل میراث نمادین یا اقتصادی مردم (به عنوان مثال، لهجه یا دارایی) به سرمایه فرهنگی (به عنوان مثال، مدارک تحصیلی دانشگاهی) است.

بوردیو معتقد است که سرمایه فرهنگی در تقابل با سرمایه اقتصادی توسعه یافته است. علاوه بر این، تضاد بین کسانی که عمدتاً دارای سرمایه فرهنگی هستند و کسانی که عمدتاً دارای سرمایه اقتصادی هستند در حوزه های اجتماعی متضاد هنر و تجارت بیان می‌شود. به نظر می‌رسد حوزه هنر و حوزه‌های فرهنگی مرتبط از نظر تاریخی برای خودمختاری تلاش کرده‌اند و چنین استقلالی در زمان‌ها و مکان‌های مختلف کم و بیش به دست آمده است. حوزه خودمختار هنر به صورت «دنیای اقتصادی وارونه شده» خلاصه می‌شود که تضاد بین سرمایه اقتصادی و فرهنگی را برجسته می‌کند.

بنابراین، این شکل از سرمایه فرهنگی، دانش، مهارت و حتی ذائقه‌ای است که فرد در نتیجه‌ی جایگاه اجتماعی خود به دست می‌آورد. به طور خاص، چنین دانشی است که به افراد اجازه می دهد تا جایگاه اجتماعی خود را با انطباق با انتظارات فرهنگی حفظ کنند.

به عنوان مثال، دانستن روش مناسب برای نگه داشتن لیوان شراب در یک رویداد اجتماعی ممکن است نشان دهنده نوعی سرمایه فرهنگی در رفتار  باشد که کارفرمای بالقوه در یک شرکت معتبر  را تحت تاثیر قرار دهد.

بوردیو این نظریه را مطرح کرد که این شکل از سرمایه فرهنگی تقریباً به طور ناخودآگاه توسط افراد به هنگام جذب رفتارهای دوستان و خانواده خود انتخاب می شوند، تا جایی که مزایای اجتماعی مانند داشتن سلیقه خوب و اخلاق خوب در شخصیت فرد و شکل‌دهی کسی که هست  ریشه می دواند.

سرمایه فرهنگی در یک حالت تجسم یافته ارتباط نزدیکی دارد با ایده‌ها، عادت واره‌ها یا آنچه ممکن است مَنِش در نظر گرفته شود.

بوردیو  عادت‌واره را به عنوان یک "احساس ناخودآگاه برای بازی"  توصیف کرد. احساس اینکه در موقعیت‌های اجتماعی باید چه کاری انجام داد یا نباید انجام داد، احساس اینکه فرد کجا در «بازی» اجتماعی قرار می‌گیرد، و حس اینکه چگونه در آن بازی برنده شود.

این ماهیت ناخودآگاه و عمدتاً نامرئی سرمایه فرهنگی که در عادت‌واره یا منش تجسم یافته باعث می شود که آن را از سرمایه اقتصادی دورتر جلوه دهد.

با این حال، سرمایه فرهنگی تجسم یافته در عادت‌واره با افزایش حول این نوع رفتارها  و انواع رفتارهایی که در معرض آنها قرار می‌گیرید و یا بطور کلی منش فرد به دست می آید که تماماً  با دامنه، حوزه و قلمروی اقتصادی فرد مستقیماً در ارتباط است.

علاوه بر این، این "حس ناخودآگاه برای بازی"  و یا بایدها و نبایدهای رفتاری در موقعیت‌های اجتماعی می تواند در بالا رفتن از نردبان اجتماعی و دستیابی به ثروت ضروری باشد.

* مرجع انگلیسی- دو سایت زیر:

سایت اول 👇

https://en.wikipedia.org/wiki/Pierre_Bourdieu

سایت دوم 👇

https://www.simplypsychology.org/cultural-capital-theory-of-pierre-bourdieu.html