نقش کارگردان در هدایت بازیگران

بذار راحت بگم، کارگردان توی فیلم، همونیه که همه رو راه می‌بره، از بازیگر گرفته تا حتی باد پشت پرده!

یعنی اگه بازیگر داشت نقش عاشق دل‌باخته رو بازی می‌کرد ولی با چشم خسته و صدای بی‌حال می‌گفت: «دوستت دارم»، کارگردان می‌پره وسط می‌گه: «ببخشید! تو الان عاشقی یا داری فاکتور می‌نویسی؟!»

• یه‌جوری به بازیگر حالی کنه که بازیگری یعنی روان‌شناسی با لباس قشنگ!
• تو گوشش بگه: «ببین عزیزم، اگه تو گریه نکنی، تماشاچی که نمی‌ره وسط فیلم براش دستمال بکشه!»
• و از همه مهم‌تر: صبوری کنه وقتی بازیگر وسط صحنه‌ی مرگ، خنده‌ش می‌گیره.

بازیگر نقش قاتل رو بازی می‌کنه؟ از الان دیگه با همه بد حرف می‌زنه و تو تاکسی به راننده نگاه خون‌خوارانه می‌ندازه!

بازیگر می‌خواد گریه کنه؟ یاد بدهکاری خودش می‌افته! طبیعی، واقعی، از ته دل!

هیچی از قبل حفظ نمی‌کنه، فقط به حس لحظه اعتماد می‌کنه. مثل اون موقع که بی‌برنامه رفتی خواستگاری و از استرس فقط نگاش کردی!

بدن بازیگر باید حرف بزنه! یعنی اگه تو نقش پیرزن بازی می‌کنی، حتی عطسه‌ت هم باید قانع‌کننده باشه.

مثل یه آشپز حرفه‌ایه که می‌دونه کدوم غذا با فلفل تند می‌چسبه، کدوم با دارچین. بعضی بازیگرا با داد و بیداد بهتر بازی می‌کنن، بعضیا هم با یه فنجون چای و یه کم قربون‌صدقه رفتن.

کارگردان اگه بلد باشه بازیگراش رو خوب هدایت کنه، فیلمش می‌تونه اشک مخاطب رو دربیاره، یا باعث شه بخندن، یا حداقل نزنن بیرون وسط فیلم!

در غیر این صورت... یه فیلم داریم با بازی‌هایی که تو دلش بیشتر از دیالوگاش خالیه!