"مراحل و اداب سماع"

آداب سماع در پنج جمله خلاصه میشود

از کتاب: از کوچه عرفان

۱-مراعات زمان ، مکان و یاران
 

۲- نه پذیرفتن به سماع اگر در اطراف شیخ مریدانی باشند که سماع بحال شان زیان داشته باشد.

۳-توجه به آنچه قایل گوید ، یا حضور قلب و نه گریستن به اطراف و اطرافیان و مشغول بودن با خود.

۴- صدا به گریه بلند نکردن تا انجا که ممکن باشد .

۵-موافقت با قوم در قیام هر گاه یکی ازایشان به وجدی صادق بی ریا و تکلیف بر خیزد. *۱۳۸

۶- کسانیکه اهل سماع باشند و سماع نشینند ، آداب آن است که همه سر در پیش افگنند و در یکدیگر نرگیند و دست وسر و شانه نه جنباندد  و به تکلیف  هیچ حرکت نکنند بلکه چنانکه در تشهد نماز نشینند و همه دل بحق تعالی دارند منتظر ان باشند که چه فتوح پدید آید از عیب به سبب سماع ف خویشتن نگاه دارند تا بر اختیار بر نخیزند و حرکت نکنند . و اگر کسی چون به سبب غلبات وجد بر خیزد با وی  موافقت کنند اگر دستارها بافتند دستار ها بر نهند.*۱۳۹

۷- صاحب کشف المحبوب میگوید :« بدان که هر یکی از ایشان در سماع مرتبی است که ذوق ایشان بمرتبه ایشان باشد چنانکه تایب را هر چی شنود او را مدد حسرت و ندامت شود و مشتاق را مایۀ شوق و رویت و مومن را تاکید یقین و مرید را تحقیق بیان و محب را باعث انقطاع علایق و فقیر را اساس نومیدی از کل امثال اصل سماع همچون آفتاب است که بر همه چیز ها برافتد و هر چیز را بمقدار مراتب آن چیز از آن ذوق و شمرب باشد، یکی را میسوزد یکی را می فروزد و یکی را مینوازد و یکی را میگدازد.*۱۴۰

شیخ گفت از آنکه سماع دوستان بحق باشد ایشان بر نکوترین روی فرا شوند . خدای تعالی فرماید:« الذین یستمعون القول فیتبعون احسنه اولئک هد هم الله اولئک هم اولوا الاباب»*۱۴۱

«سماع هر کسی رنگ روزگار وی دارد : کسی باشد که به دنیا شنود و کسی بود که به هوای نفس شنود و کسی باشد که بدوستی شنود  و کسی باشد که بر فراق وصال شنود . این همه وبالو مطملمت باشد ، سماع با ظلمت بود و هر کسی باشد که به معرفتی شنود سماع ان راست باشد که از حق شنود و آن کسانی باشند که خداوند ایشان را به لطف های  خویش مخصوص گردانیده باشد« الله لطیف بعباد یرزق من یشاءو هو القوی العزیز» *۱۴۲

بنده تملیک خدا باشد ایشان را شنوایی از حق بود. خاصیت سماع آنست که هر چه بر ولایت بشریت سلطنت دارد آنرا تقویت کند و غالبتر گرداند ، پس در حق طایفۀ که سر ایشان بهوا متملی بود موجب هلاک و بال . و از اینجاست منشاء اختلاف اقوال ائمه در تحلیل و تحریم سماع. که گفته اند اهل سماع سه طبقه اند : طبقۀ ابنای حقایق و ایشان در سماع مخاطبه حق شوند با خود و ظایفه دیگر اهل مناجات که بواسطه معانی ابیات که در سماع شنوند با حق بدل خطاب کنند. و ایشان به صدق مطالب باشند بدانچه  بدان اشارت میکند به حق و طبقه شوم فقرای مجرد که جمله علاقات دنیا و آفات قطع کرده باشند و سماع ایشان بطیبه القلب بود و این طایفه به سلامت نزدیکترند(افغان پیدا)

سماع یک مراسم صوفیانه است که به عنوان ذکر اجرا می شود. سماع به معنای “گوش دادن” است ، در حالی که ذکر به معنای “گفتن” است. این اجراها اغلب شامل آواز ، نواختن ساز ، رقص ، شعرخوانی و دعا ، پوشیدن لباس نمادین و سایر مناسک است. سماع یک نوع پرستش مخصوصاً محبوب در تصوف است.

رقص سماع نوعی از رقص افرادی است که آیین صوفی گری دارند، در اصطلاح عارفانه حالتی که بر اثر هیجانات عاطفی، و غلیان و خروش درونی، و شور و وجد باطنی به عارفان راه معرفت، و سالکان طریق حقیقت، و واصلان به کعبهء وحدت، دست می‌داده و گاه و بی گاه آنها را وامی داشته که از خواست خود برخاسته و بی خود از خود خویشتن، در هر زمان و هر مکان، بی پروا از قعر و طعن بدخواهان و لعن و شتم دشمنان، همچون مولانا جلال الدین محمد دست بیفشاند و تن بچرخانند و پای بر زمین بکوبند.

این رقص با چرخیدن بدن همراه با حالت خلسه برای اهداف معنوی است که شامل شنیدن، شنوایی، آواز، سرود وجد و پایکوبی و دست افشانی صوفیان منفردا و جمعا با آداب و تشریفات خاص. سماع سابقه دیرین تاریخی داشته و پس از اسلام موافقان و مخالفانی نیز در این دین پیدا نموده است.

.

یکی از سنن بحث آفرین بسیار قابل توجه و پر اهمیت اهل سلوک سماع می‌باشد که عبارت است از آواز خوش و آهنگج دل انگیز و روح نواز، یعنی آنچه امروز از آن به عنوان موسیقی تعببیر می‌شود، که به قصد صفای دل و حضور قلب و توجه به حق شنیده می‌شود . که بدون تریدید در صدر اسلام سماع بدین صورت که مجالس صوفی و غیر صوفی برگزار می‌شود وجود نداشته است .

لکن انتخاب نمودن افراد خوش صدا به عنوان موذنان و قاریان قرآن، به استناد روایاتی چند مرسوم بوده، تا خئش آوازان با نغمه دلنشین خود روح مومنان را با انچه از وحی بر قلب الهی رسول خدا صلوات الله علیه نازل شده است تقویت کنند .

اما از اواخر قرن دوم هجری با برگزاری یک نوع مراسم خاص سماع به دور از هر حرمتی به اصطلاح امروزی با نوعی کنسرت روحانی مواجه هستیم که عده ای دور هم جمع میشوند و باصدای موسیقی به دست افشانی و پایکوبی می‌پرداختند و غلبه حال مدهوش می‌شدند، گاهی در همان حال جان نیز سپرده اند .

استفاده علمی از موسیقی توسط مسلمین به طور حتم از روی آگاهی عمیق از تآثیرات گوناگون آن بر روان آدمی بوده است، در حالی که بزرگانی چون فارابی، ابن سینا از این علم نیز به عنوان یک وسیله در مانی استفاده می‌کردند . زیرا بنا بر گفته فیثاقورث و افلاطون تاثیر موسیقی و نغمات موزون در انسان از آن جهت است که یادگار‌های خوش موزون حرکات انسان را که در عالم ذر و عالم قبل از تولد می‌شنیدیم و به آن مانوس بوده ایم در روح ما بر می‌انگیزاند و موسیقی به واسطه آن که یادگار‌های گذشته را بیدار می‌کند مارا به وجد می‌آورد .

غزالی نیز همینطور نظر را داشته، می‌گوید : ” سماع آواز خوش و موزون آن گوهر آدمی را به جنباند و در وی چیزی پدید آرد، بی آن که آدمی را در آن اختیاری باشد و سبب ان، مناسبتی است که گوهر دل آدمی را با عالم علوی که عالم ارواح گویند هست ” .

اهل سلوک چون به این مهم پی بردند علاوه بر استعداد سالک و علل و مقدماتی که او را برای مجذوب شدن قابل می‌سازد، و سائل عملی دیگری که به اختیار و اراده سالک است و نیز برای ظهور حال فنا موثر می‌باشد بلکه برای پیدا شدن حال و وجد عامل بسیار قوی محسوب می‌شود موسیقی و آواز خواندن می‌باشد که همه آنها تحت عنوان سماع در می‌آید . آرام دل عاشق و غذای جان و دوای درد سالک می‌شود.

به همین جهت مشایخ اهل سلوک به سماع اهمیت فراوان داده اند زیرا بر اثر اشتیاقی که در سمتمع ایجاد می‌کند، وی را به عالم قدس که مقصر اقصی همه عارفان است نزدیک می‌نماید، و از این تنگنای پست ماده نجاتش می‌دهد و بالنتیجه دل سالک را صیغل صفا صافی می‌سازد و زنگ علائق را از آن می‌زداید و مهمتر این که یالک رنج ریاضت تحمل نموده و خستگی مجاهدت را دیده که ممکن است رکودی و کدورتی در روحش پدید آید و ادامه سفر عبودیت را برایش غیر ممکن سازد، در مجلس سماع وقتش خوش گشته و مشکلش برطرف شده است .

در معنا ترانه دلنواز از رباب و بانگ جانسوز نی سبب رهائی از خستگی‌های ریاضت‌ها و مجاهدت تهاست، که موجب جمعیت حال و آرامش روح سالک نیز می‌گردد . به همین لحاظ مربیان اهل سلوک سماع را از اصول مهم تربیتی خود قرارداده اند و آن را وسیله ای برای رهائیدن از جسمانیت شناخته اند .

چنان که مولانا جلال الدین، برای ترک تزهد خشک عبدالرحمن ابن ملجمی و ترک خودگرائی، سماع را وسیله نه هدف و هدف را نیل له حال و نیل به حق میداند مو گوید : ” چون مشاهده کردیم که مردمان به هیچ نوعی به ظرف حق مایل نبودند از اسرار الهی محروم می‌ماندند به طریق لطافت سماع و شعر موزون که طبایع مردم را موافقت افتاده است، آن معانی را در خورد ایشان دادیم … چنان که طفلی رنجور شود و از شربت طبیب نفرت نماید و البته فقاع ( شیره ) خواهد طبیب حاذق دارو را در کوزه فقاع کرده، بدو دهد تا بر وهم ان که فقع است، شربت را به رغبت نوشیده …. مزاج سقیم او مستقیم گردد .

بنا بر این اهل سلوک سماع را به عنوان یک وسیله نیل به هدف اصلی مورد استفاده قرارداده اند . و برای آن اهمیت زیادی قائل بوده اند و معتقد بودند که حال، برعکس ” مقام ” تنها با کوشش . مجاهدت سالک به دست نخواهد آمد بلکه عطوفت، رحمت و عنایت بی علتی است که از جانب حضرت دوست، محبوب حقیقی نازل می‌شود .

.

در جعبه آيينه‌هايي كه دروسط وكنارسماع‌خانه گذاشته‌اند، لباسهاي مولاناوشمس‌الدين تبريزي وسلطان ولد ملاحظه مي‌شود. بعضي از اين البسه از كتان و بعضي از ابريشم و پارچه‌هاي ديگر است.

بنا به منابع قديم، مولاناكلاه قهوه‌اي رنگ روشن برسرمي‌گذاشت وبرآن دستاري ملون مي‌بست، ولباده‌اي به رنگهاي مختلف مي‌پوشيد و پيراهن و قبايي بر تن مي‌كرد. مولانا مردي بلند بالاوباريك اندام و رنگ پريده بود. لباسهائي كه از او باقيمانده مناسب وصفي است كه از قدو بالاي او كرده‌اند. عمامه مولانا و شبكلاه او كه «عرقيه» نام دارد در اين موزه نگهداري مي‌شود. بعلاوه كلاهي ازشمس‌الدين تبريزي و قبايي از سلطان ولد، و لباده‌اي از اطلس سبز از او در اين موزه وجود دارد.

.

سماع به فتح سين به معني شنوايي و هر اواز كه شنيدن آن خوشايند است مي‌باشد، سماع در اصطلاح صوفيه حالت جذبه واشراق وازخويشتن رفتن وفنا به امر غير ارادي است كه اختيار عارف تأثيري در ظهور آن ندارد. ولي بزرگان صوفيه ازهمان دوره‌هاي قديم به‌اين نكته پي بردندكه گذشته ازاستعداد صوفي وعلل ومقدماتي كه اورابراي منجذب شدن قابل مي‌سازد وسايل عملي ديگري كه به اختيارواراده سالك است نيز براي ظهورحال فنامؤثر است. بلكه براي پيدايش «حال» و «وجد» عامل بسيار نيرومندي شمرده مي‌شود. از جمله موسيقي وآوازخواندن ورقص است كه همه آنها تحت عنوان «سماع»‌در مي‌آيد. صوفيه مي‌گويند سماع حالتي درقلب ودل ايجاد مي‌كند كه «وجد» ناميده مي‌شود و اين وجد حركات بدني چندي بوجود مي‌آورد كه اگراين حركات غيرموزون باشد «اضطراب»‌واگرحركات موزون باشد كف‌زدن و رقص است.

رقص درنزد مولويه اهميت خاص داشته، خود مولانا حتي دركوچه وبازارهم بسا كه با اصحاب به رقص در مي‌آمد. چنانكه يك باردربازارزركولان اين حالت بروي دست داد و گويند حتي جنازه صلاح‌الدين زركوب را نيز به اشارت مولانا با رقص و رف به قبرستان بردند.

افلاكي درمناقب‌العارفين دراينباره چنين مي‌نويسد: در آن غلبات شور و سماع كه مشهور عالميان شده بود از حوالي زركوبان مي‌گذشت مگرآوازضرب تق‌تق ايشان به گوش مباركشان‌رسيد.ازخوشي آن ضرب شوري عجيب در مولانا ظاهر شد وبه چرخ درآمد، شيخ نعره‌زنان ازدكان بيرون آمد وسردر قدم مولانا نهاده وبيخود شد…….. وبه شاگردان دكان اشارت كردكه اصلاايست نكنند ودست از ضرب باز ندارند تا مولانا از سماع فارغ شود. همچنان از وقت نماز ظهر تا نماز عصر مولانا در سماع بود، از ناگاه گويندگان رسيدند و اين غزل آغاز كردند:

يكي گنجي پديد آمد در آن دكان زركوبي زهي صورت زهي معني زهي خوبي زهي خوبي

بر ديوار سماع‌خانه مولانا اين دو بيت شعر آمده است:

در وقت سماع معده را خالي دار زيراچو تهي است مي‌كند ناله زار

چون پركردي شكم زلوث بسيار خالي ماني ز دلبر و دست و كنار

بر ديوار ديگر آن رواق چنين آمده:

سماع آرام جان زندگان است كسي داند كه اورا جان جان است

خصوصاحلقه‌اي كاندرسماعند همي گردند و كعبه در ميان است

محلي درسماْ‌خانه به نمايشگاه آلات موسيقي اختصاص داده شده است. اين آلات موسيقي عبارتند از : ني، رباب، دف (دايره)، تنبور، كمانچه، كمان، تار.

مجلس سماع با خواندن آياتي از كلام‌الله مجيد آغاز شد. سپس ني‌زني ماهربه زدن ني مشغول گشت. پس از اركستر مخصوص در محل خود شروع به نواختن كرد. ناگهان چهل تن ازدراويش مولويه به مجلس وجد وسماع در آمدند. مرشد و نايب او و صوفيان به نظم و ترتيب خاصي به صف بازوصف جمع پرداختند. صوفيان جزمرشدكه عمامه‌اي بر سر و نايب او كه به دور كلاه نمدين دستاري سپيد پيچيده بود، همه كلاه‌هاي نمدين بلندي بر سر و قبا و دامني سفيد بر تن داشتند. كمر همه ايشان با شالي بسته شده بود. سپس همه صوفيان جزمرشدونايب او در يك صف قرار گرفتند و مرشد و نايب او در جانبي ايستادند. در آغاز نايب مرشد دست مرشد را بوسيده و مرشد هم صورت او را بوسيد، و نايب در كنار مرشد جاي گرفت. پس از آن يكايك صوفيان دست مرشد و نايب اورا بوسيده در كنار آندو مي‌ايستادند و آندو نيز صورت آنان را مي‌بوسيدند. بدين ترتيب هر يك دست مرشد و نايب او و صوفيان را در كنار او ايستاده بودند بوسيده ودرصف جاي مي‌گرفتندتا همه ايشان اين سنت را به جاي آورده دريك صف قرار گرفتند. پس از آن آهنگ سماع نواخته شد و مرشد اجازه وجد و سماع داد و صوفيان دست‌افشان و چرخ‌زنان بناي رقص و سماع را گذاردند و دور خود مي‌چرخيدند و ئامنهاي بلند به سرعت با ايشان مي‌چرخيد و دايره‌اي را تشكيل مي‌داد. تنها از اين جمع مرشد و نايب او بودند كه نمي‌رقصيدند و ناظر رقص دسته‌جمعي ياران خود بودند.

.

در روز میثاق پیش از اینکه پروردگار ذریه بنی ادم را مخاطب قراردهد . نخستین چیزی که برای بنی آدم آفرید آلت ” فهم” و سپس ” سمع و نطق ” بود و با خطاب ” الست ” و پاسخ ” بلی ” هر سه را بکار انداخت، هرچند که خلقیت نطق بر فهم و سمع تأخر دارد، اتحاد فهم و سمع از پرتو نطق صورت می‌گیرد و اگر خطابی از جانب پروردپار نیم شد، نه گوش چیزی میشنید و نه آلت فهم چیزی می‌فهمید .

هر کلام صورتی دارد و معنایی، صورت آن لفظ، صوتی است که شنیده میشود و معنای آن حقیقتی است که فهمیده میشود . و همان گونه که در شنوایی و تعقل و بینایی و قوای دیگر مناسب و ارتباطی موجود است، در کلمات نیز میان لفظ و معنی یک نوع مناسبت طبیعی و ذاتی وجود دارد چنان که غزالی برای عشق و سماع این مهم را بیان کرده می‌نویسد : ” سین و میم سماع اشارت است به ” ســم ” یعنی سر[1] سماع مانند ” سم ” است و شخص را از تعلقاتی که به اغیار دارد می‌میراند و به مقامات عینی میرساند ” عین و میم ” اشاره است به ” مع ” یعنی سماع شخص را به معیت ذات الهی می‌برد . پیامبر “ص” فرمود : ” لی مع الله وقت لا یسعنی فیه ملک مقرب و لا نبی مرسل ” .

و سین و میم و الف، سماع اشاره است به سما ( آسمان ) یعنی شخص را علوی و آسمانی می‌گرداند و از مراتب سفلی خارج میکند . و الف و میم سماع اشاره است به ام ( مادر ) و منظور این است که صاحب سماع مادر هر چیز دیگر است و از پرتو روحانیت خود از غیب مدد میگیرد و حیات علمی را که کلمه ” ماء ” ( آّ ب ) بدان اشاره می‌کند به همه چیز می‌بخشد . و عین و میم سماع اشاره است به ” عم ” ( فراگیری ) یعنی سماع کننده با روحانیت خود علویات را و باحیات قلب خود انسانیت را و با نور نفس پاک خود جسمانیت و احوال دیگر را فر امیگیرد ( بوارق ص 165 )

.

در باره زمان پیدایش مجلس سماع اطلاع دقیقی در دست نیست، لکن سماع سابقه ای مذهبی غیر اسلامی داشته و از زمانهای بسیار دور در پرسشهای مذهبی و پرستشگاهها مورد استفاده واقع شده و به شنوندپان رقت قلب می‌بخشد ( تاریخ خانقاه ایران ص 429 )

ولی قدر مسلم این است در صدر اسلام سماع بدان صورت که در مجالس صوفیه برگزار شده وجودنداشته است، تا در سال 245 هجری که ذالنون مصری از زندان متوکل آزاد گردید، صوفیان در جامع بغداد به دور او گرد آمده و درباره سماع از او اجازه گرفتند قوال شعری خواند و ذوالنون مصری هم ابراز شادی کرد و در سال 253 که نخستین حلقه سماع را علی نتوخی یکی از یاران سری سقطی ( متوفی 253 ) در بغداد به پا کرد.

از این زمان به بعد مجالس سماع شکل به خود گرفته، تسکیل حلقه سماع مرسوم گردیده گروهی به نظاره آن پرداختند، جاذبه موسیقی همراه یک سلسله سخنان عرفانی و محرک، افراد پرشور و حساس را به نوعی روحانیت و معنویت دعوت می‌کرد و عده ای از اشخاص متفرقه نیز همراه صوفیان به سماع می‌پرداختند .

در روزهای نخستین، مجلس سماع عبارت بود از یک محفل شعر خوانی که به وسیله خواننده یا گروه جمعی خوانندگان خوش آواز اجرا می‌شد و.و صوفیان با حالت و زمینه ای که داشتند تحت تأثیر صوت خوش و پر معنی کلام قرار میگرفته و حالی پیدا می‌کردند و پای کوبی می‌پرداختند، پس از آن رفته رفته برای تحریک و تأثیر بیشتر از نی و دف استفاده کردند . این مجالس سماع، به سبب علاقه صوفیان پیوسته تشکل می‌شد و در همه جا رواج داشت به حدی که هجویری می‌گوید : ” من دویدم از عوام، گروهی می‌پنداشتند که مذهب تصوف جز این نیست “

.

اقبال و توجه افراد متفرقه موجب ناراحتی سالکان گردید، به همین لحاظ می‌بایستی از ورود عده ای به مجالس سماع جلوگیری به عمل می‌آمد، وضع مقررات و شرایط و آداب بهترین فکری بود که از نخستین لحظات شکل گرفته مجالس سماع توانست از ورود اشخاص متفرقه به سماع جلوگیری به عمل آورد.

مثلا قانون : محل اجرای سماع باید از عوام خالی باشد، و مردم ناجنس و عوام الناس و ثقلا در سماع شرکت نکنند کسی که جز و اعضای مسلک طریقت نیست نباید در میان جمع وارد شده و به سماع بپردازد و مقرر کردن کسب اجازه برای سماع یا عنوان نمودن : سماع بر کسی حلال است که نفس او مرده و دلش زنده باشد و در عین حال اهلیت داشتن سماع کنندگان نیز در حد مقدور مورد نظر بود . از طرفی صاحب نظراتی چون ابونصر سراج و هجویری برای جلوگیری از خطرات احتمالی، ورود مبتدیان را به سماع منع کردند با تمسک به کلماتی چون سماع نیاید، نکنید و یا آن را عادت نسازید و دیر به دیر کنید تا تعظیم آن از دل نشود و نظیر این مقررات موجب گردید شدیدا از ورود اشخاص متفرقه جلوگیری به عمل آورند .

.

مراکز صوفیانه که به نامهای خانقاه، زاویه، رباط، صومعه، دویره، لنگر تکلیه بر قرار میشد شامل یک حیاط مرکزی و رواق‌های طوولانی در دوسوی آن، در قسمت داخلی حجره‌های خلووت قرارداشت در یک سمت سالنی بود و مسجد کوچکی برای اقامه نماز، محلی برای قرائت قرآن، مکتبی برای آموزش قرآن، مرکزی که در آن معارف تدریس می‌شد، اطلاقی که شیخ و دیگر اعظاء وا بسته او مانند همسر و فرزندان بسر میبردند .

و در تمام مراکز یادشده از قرن چهارم به بعد جهت سماع که به قول مولانا ” بزم با خدا ” یا ” بزم معنوی ” یا معرکه یی روحانی یا سماع مقدس سماع خانه‌هاییی با شکل خاصی بنا نمودند که با گذشت زمان نواقص آن برطرف شده بهصورت ایده آلی در آمد .

البته گاهی هم شخص باذوقی عده ای را به منزل خویش دعوت کرده، ضمن پذیرایی از آنان، سماعی نیز در آنجا انجام می‌گرفت . و در بعضی مواقع مراسم به جای این که در سماع خانه‌ها برگزار گردد در بازار شهرها بر پا میشد، مثلا ” عمربن الفارض ” در بازار شهر مصر ” ابوسعید ابوالخیر” در بازار بغشور، ” جلال الدین محمد خراسانی ” در بازار زرکوبان قونیه و مانند ” اوحد الدین کرمانی ” با پیدا کردن محلی مناسب مثلا خانه ای متروکه در مصر یا چون ” نظام الدین چشتی ” در دهلیز خانه یا چون ” عبدالله رومی ” در حجر درب به رویش بسته سماع میکردند و یا در زیرزمینی که بوی آشنایی استشمام می‌نمودند گاهی در دبستان‌ها و زمانی در جماعت خانه‌ها یا طشت خانه‌ها یا در سرای نزدیکان و یا در زیر دیوار کوشک‌ها حال سماع دامن جان را می‌گرفت و بالای بام جماعت خانه با غزل خوانی امیر خسرو دهلوی چشتی شور و هیجان حاضرین تبدیل به سماع می‌شد .

.

عارفان طبعا اهل دل و احساسات می‌باشند و به حکم تمایلات فطری سرو کارشان با عواطف و تخیلات زیباست و اگر چنین نبود به راه سیر و سلوک کشیده نمیشدند، به همین لحاظ مذاق جانشان از شنیدن آواز خوش و نغمه دلکش متلذذ می‌شد .

عمرو بن عثمان مکی، ذوالنون مصری، سری سقطی، جنید بغدادی، ممشاد دینوری، یحیی بن معاذ رازی، البوالحسین دراج، ابوالحسین نوری سمنون محب ابو سعید خراز، ابو اسحاق شامی چشتی .

ابو عبدالله خفیف شیرازی، ابو سعید ابوالخیر، ابوعلی رودباری، ابوالقاسم نصر آبادی، عبدالله بن محمد راسبی بغدادی، ابوبکر رودباری، ابو عثمان مغربی، ابوالحسن حصری، ابوبکر شــبلی، احمد بن یحیی .

ابو اسحاق کازرونی، احمد غزالی، ابویوسف چشتی

اسماعیل قصری ( که نجم الدین کبری خرقه اصل از دست ایشان پوشیده است )، عین القضاه همدانی .

شیخ شهید نجم الدین کبری، شیخ شهید مجد الدین بغدادی، روزبهان بقلی شیرازی ( که با روزبهان وزان مصری دو شخصیت عالی رتبه جداگانه می‌باشند )، سیف الدین باخرزی، بهاءالدین زکر باملتانی، حمید الدین ناگوری، سعد الدین حموی، شمس تبریزی، او حد الدین کرمانی، رضی الدین علی لالا، جمال الدین گیلی، فرید الدین عطار نیشابوری، سلطان العلما پدر مولانا جلال الدین، بابا کمال جندی که تمامی از یاران و ناشران تفکر نجم الدین کبری بوده اند . فخرالدین عراقی، نظام الدین اولیاء، مولانا جلال الدین محمو مولوی خراسانی، امیر خسرو دهلوی .

رکن الدین احمد علاءالدوله سمنانی، صفی الدبن اردبیلی، محمد شیرین مغربی، شاه نعمت الله ولی ؛

خواجه مسافر خوارزمی، شیخ محمد شمس الدین لاهیجی شارح گلشن راز، و …

.

از دیگر طرفداران سماع، مولانا جلال الدین محمد بلخی بوده که توجه روز افزون او به سماع در جاودانه شدن این آئین در میان درویشان به ویژه مولویه بی تأثیر نبوده است. مولانا ابتدا همانند پدرش، بهاء ولد، مشغول درس گفتن و وعظ و مجاهده بود و هرگز سماع نکرده بود اما چون شمس تبریزی را دید عاشق وی شد و هر چه او می‌فرمود را غنیمت می‌داشت؛ پس چون شمس به وی اشارت کرد که به سماع درآ، مولانای ۳۸ ساله آنچنان تحت تاثیر شمس قرار گرفت که منبر و مدرسه را ترک کرد. استدلال شمس در تشویق مولوی به سماع این بود که آنچه مولانا می‌طلبد با سماع، زیاد می‌شود و سماع برای انسانهای عادی که به هوای نفس مشغولند حرام است نه برای کسانی که عاشق و طالب حق هستند. و حتی از نظر او سماع مدد حیات محسوب می‌شد. شیفتگی مولانا به سماع آنچنان بود که پس ازآگاهی از کشته شدن شمس نیز مراسم سماع را به جای آورد.

یكی از جلوه‌های بی‌نظیر مراسم مولانا مراسم سماع است كه در نوع خود طرفداران زیادی دارد. به گونه‌ای كه بحث توریسم عرفانی را جایگزینی برای دیگر گونه‌های توریسم در این منطقه كرده است. مراسم معنوی رقص سماع عشق معنوی انسان و برگشت بنده به حق و رسیدن انسان به ملكوت را متبلور می‌كند. رقاص سماع در سر یك كلاه (به نشانه سنگ قبر) و بر تن یك عبا (به نشانه كفن) دارد كه با در آوردن خرقه حقیقت واقعی (باطن) جلوه می‌كند. موقع رقصیدن، با دستانی باز، دست راست به مانند اینكه دعا می‌كند برای به دست آوردن كرم الهی باز می‌شود و چشمان با نگاه كردن به دست چپ كه رو به پایین است، لطفی كه از حق گرفته است را با مردم تقسیم می‌كند. به اعتقاد مردم قونیه كه هر ساله این رقص را به مدت یك هفته در هفته منتهی به مرگ مولوی برگزار می‌كنند، رقاص رقص سماع از راست به چپ چرخیده و با 72 دور چرخش به 72 ملت دنیا تمام آفریده‌ها سلام و با مهر و عشق و عطوفت آغوش باز می‌كند. مردم قونیه می‌گویند: براساس اعتقادات ما انسان برای دوست داشتن و مورد مهر قرار گرفتن آفریده شده است؛ حضرت مولوی گفت كه تمام عشق‌ها پلی است به عشق اله(منبع صنایع دستی سماع)