چرا عزادارى در دهه اوّل محرّم و قبل از شهادت امام حسین و یارانشان با اهمیّت تر از بقیه ایّام محرّم و صفر است؟

درود

در فرهنگ شیعی، عزاداری در دهه اول محرم،به‌خصوص روزهای تاسوعا و عاشورا، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، زیرا این روزها مستقیماً به وقایع منتهی به شهادت امام حسین(ع) و یارانش در کربلا مرتبط است. اما اینکه چرا عزاداری در این دهه و حتی قبل از شهادت امام حسین(ع) از اهمیت بیشتری نسبت به بقیه ایام محرم و صفر برخوردار است، دلایل تاریخی، فرهنگی و دینی متعددی دارد، دهه اول محرم، شامل روزهایی است که امام حسین(ع) و یارانش در کربلا محاصره شدند و در نهایت به شهادت رسیدند. این روزها، به‌خصوص از هفتم محرم (روز ورود امام به کربلا) تا دهم محرم (روز عاشورا)، لحظه‌های حساس و تعیین‌کننده‌ای هستند که هر یک به نوعی نشان‌دهنده مقاومت، ایثار و فداکاری امام و یارانشان هستند،عزاداری قبل از شهادت (مثلاً در روزهای هفتم و هشتم) به یادآوری آمادگی امام حسین(ع) و یارانش برای شهادت و نیز یادآوری مظلومیت و بی‌عدالتی‌هایی است که بر آن‌ها رفت،

عزاداری در این روزها، فرصت مناسبی برای آموزش درس‌های اخلاقی و انسانی از قیام امام حسین(ع) است. این روزها، مردم با یادآوری وقایع کربلا، مفاهیمی مانند مقاومت در برابر ظلم، ایثار، وفاداری و دفاع از حق را مرور می‌کنند.عزاداری قبل از شهادت (مثلاً در روز هفتم یا هشتم) به مردم یادآوری می‌کند که امام حسین(ع) و یارانش با آگاهی کامل از خطرات، راهی کربلا شدند و این انتخاب آگاهانه، درس بزرگی برای همه است، عزاداری در دهه اول محرم، به‌خصوص در روزهای منتهی به عاشورا، احساسات و عواطف مردم را بیشتر برانگیخته و آن‌ها را با وقایع کربلا همذاتی بیشتری می‌کند. این همذاتی، باعث می‌شود مردم بیشتر به درس‌های قیام امام حسین(ع) توجه کنند،

و  اما   در فرهنگ شیعه، عزاداری در دهه اول محرم، به‌خصوص در روزهای تاسوعا و عاشورا، "سنتی دیرینه" دارد، یعنی چنین سنت شده که  این روزها درست مصادف به  وقایع   ایام حماسه عاشورایی و جهاد و  اهمیت نماز به ویژه اقامه نماز ظهر نماز  عاشورا در میانه جنگ و   اینگونه مسائل است که  سنت گردیده است.