معنی حرف اضافه مر

سلام 🙏 در زمان قديم در اوّل مفعولي كه به آخر آن حرف « را » باشد ، براي تأكيد كلمه ي « مر » مي افزودند : بعنوان مثال:   بي هنران مر هنرمندان را نتوانند ديد ، همچنان كه سگان بازاري مر سگ صيد را . « گلستان »
و یا : همي تا كند پيشه عادت همي كن .  جهان مر جفا را تو مر صابري را     « ناصرخسرو » 
البته بازم اینو اضافه کنم که « مر » علامت تأكيد در مفعوليّت كه قدما بر سر مفعول مي آوردند ، غالباً افاده ي حصر می‌کرده. تاکید میکنم غالبا و نه همیشه . مانند : مر او را رسد كبريا و مني  .  كه ملكش قديم است و ذاتش غني     « سعدي » و یا : من آنم كه در پاي خوكان نريزم  .   مر اين قيمتي درّ لفظ دري را     « ناصرخسرو »
در جلد دوم دستور زبان فارسي تأليف دكتر حسن انوري و همینطور کتاب دكتر حسن احمدي گيوي مي خوانيم كه در آثار كهن و شعر كهنه گرايان براي مفعول دو شكل ديگر نيز ديده مي شود. اول  :« مر »‌ در اوّل و « را » در آخر اسم. مثلا  : روزي گوسفند مر زن را سرویی زد . « سندبادنامه »  . دوم: « مر » در اوّل اسم بدون « را » در آخر : ـ ملوك پيشين مر اين نعمت به سعي اندوخته اند .« گلستان »
پوزش که طولانی شد ولی در پایان اینم اضافه کنم که نشانه ي « مر » گاهي به آخر متمّمي كه حرف « را » نشانه ي مفعول نيست نيز افزوده مي شده است که نمونه های زیاده مثلا : « مصرح بگفتيم كه مر ما را چندان ولايت در پيش است . . . مي بايد گرفت . در کتاب (تاريخ بيهقي.) و همچنين به ندرت در آخر فعل يا نهاد ( مسنداله ) نيز ديده مي شود . مثلا در شاهنامه :‌ به گردون گردان رسد نام تو . كه آمد مر اين كار با نام تو « فردوسي جان »  علي سلطاني گردفرامرزي نيز در  كتاب( از كلمه تا كلام) ، علاوه بر كاربرد مفعولي ، « مر ... را » را حرف اضافه مي داند و مي نويسد : در متون سنّتي كهن ، اعم از نظم و نثر، به ويژه در سبك خراساني گاهي دو حرف اضافه يكي درجلو و ديگري در دنبال كلمه به كار مي رفته است . در اين حال معمولاً حرف اضافه ي دوم ، معنا و مقصود حرف اضافه ي نخستين را بهتر نشان مي دهد : مر ... را ( اگر به معناي « از ، براي و به » باشد ) : سپاس و ستايش مر خداي را جلّ جلاله . « نصراللّه منشي » که کم نیستند مثلا:  مر    اندامش    يكا يك    ستود .         هنرهاش    را    بر   هنر   برفزود / ز  يزدان  و  از  ما  هزاران  درود . مر  او   را  و   يارانش  را   برفزود / ز هرجاي خواهشگران خاستند . ز زابل  مر  او  را  همي خواستند/ ستود  اثرط  از پيش  ضحّاك را . به  رخساره   ببسود  مر خاك  را/   مر آن ويژگان را همان جا بماند .  به  يزدان  پناهيد   و  باره   براند / جهان  پهلواني  مر  او  را  سپرد.  وز آن جاي لشكر سوي هند  برد/  مر اين  داستان را سرانجام  كار.   نبشتند  هر كس  در آن  روزگار /  ز ريگ ار فزون مر شما را شمار . ز  خونتان   برم   تا   بخارا   بخار /  كنون  از  شما  هر كه ازبهر  نام . مر اين  زاولي  را  سر آرد  به دام/ يكي نعره زد شاه مهراج  سخت . بينداخت مر خويشتن را ز تخت /  مر آن را ميان  جهان  جاي كرد . پرستشگهي   زو    دلاراي   كرد /  بدو  گفت   ملّاح  كاي   ارجمند.  مر اين مرغكان  را  نشايد فكند.. الخ