قرآن کریم ترجمه و تفسیر

آیه ۹۶ سوره مریم می‌فرماید:

> إِنَّ ٱلَّذِینَ آمَنُوا۟ وَعَمِلُوا۟ ٱلصَّـٰلِحَـٰتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ ٱلرَّحْمَـٰنُ وُدًّۭا

ترجمه:

همانا کسانی که ایمان آوردند و کارهای شایسته کردند، به‌زودی خدای رحمان برای آن‌ها "محبت و دوست‌داشتنی بودن" قرار می‌دهد.

---

نکته اول: چرا خدا که «وَدود» است، باز محبت جداگانه‌ای قرار می‌دهد؟

"وَدود" از صفات ذاتی خداست؛ یعنی خدا ذاتاً محبت‌کننده و دوستدار بندگان است — چه مؤمن، چه کافر. اما در این آیه، صحبت از محبتی خاص و هدف‌دار است. محبتی که به‌مثابه پاداش ایمان و عمل صالح داده می‌شود.

---

نکته دوم: "سیجعل لهم الرحمن ودّاً" یعنی چه؟

دو معنا برای "وُدّاً" بیان شده که هر دو زیبا و هم‌راستا هستند:

۱. محبت خدا به آن‌ها

خداوند محبت ویژه‌ای به مؤمنین می‌دهد که فراتر از محبت عام و رحمت عامّه اوست؛ یعنی مقام قرب و دوستی خاص.

۲. محبت مردم نسبت به آن‌ها

بسیاری از مفسران (مثل طبرسی، فخر رازی، علامه طباطبایی) گفته‌اند که این آیه اشاره دارد به اینکه:

> خدا در دل مردم، محبت آن مؤمن را می‌افکند؛ یعنی آن‌ها در میان خلق، عزیز، محترم و دوست‌داشتنی می‌شوند.

همچون حدیثی از پیامبر (ص):

> إذا أحبّ الله عبداً نادى جبرئیل: إنّ الله یحبّ فلاناً، فأحبّه، فیحبّه جبرئیل، ثمّ ینادی فی أهل السماء: إنّ الله یحبّ فلاناً فأحبّوه، فیحبّه أهل السماء، ثمّ یوضع له القبول فی الأرض...

---

جمع‌بندی:

محبت در این آیه، محبتِ اثرگذار و نتیجه‌دار است؛

نه فقط "مهربانی"، بلکه دوستی‌ الهی که باعث دوستی آسمانی و زمینی می‌شود.

این محبت، نتیجه ایمان و عمل صالح است، نه صرفاً رحمتی از سر ذات. مثل وقتی که والد مهربانی، برای فرزند صالحش محبت مضاعف و احترام ویژه‌ای قائل می‌شود.