در چه سنی باید بیخیال یادگیری کامل و جامع زبان خارجی شد

بنظر من ربطی به سن نداره. فقط ربط به استمرار و علاقه داره. هرکسیم تو کلاسام دیدم یادنمیگیره دلیلش این بوده که یا واقعا نمیخواد از ته دل و یا  استمرار و تلاش نداره. و  نکته اخر اینه که روششو بلد نبوده و راه اشتباهیو برا خوندن زبان پیش گرفته.

درسته که توانایی های مغز کاهش پیدا میکنه اما از بین که نمیره!!از طرفی کاهش توانایی هم یه موضوع فردی و مرتبط با ژنتیک فرد هست که چقدر  و در چه زمانی کاهش پیدا کنه. تازه شاید توانمندی کاهش یافته‌ی یه آدم، از تمام توانمندی اصلی یه آدم دیگه بیشتر باشه!! و این موضوع ژنتیکی و تا حدودی وابسته به فعالیت های مغزی فرد در طول زندگیش هست.

پس، موضوع نسبیه. نمیشه یه نمودار ثابت برای همه‌ی افراد ترسیم کرد.  

خب اگه بخوام خیلی خلاصه پاسخ بدم باید بگم در هیچ سنی نمیشه گفت یادگیری ممکن نیست. 

و حالا اگه بخوام یه پاسخ جامع تر بدم : 

بصورت کلی و در بررسی های زبانشناسی و استعداد فراگیری مغز، مغز در کودکی تا نوجوانی استعداد خیلی زیادی از خودش برای یادگیری زبانهای خارجی نشون میده. و بخش زیادی از  یادگیری اکسنت ها و لهجه ها در این سنین هست.  
در بزرگسالی این فرایند غیر ممکن نمیشه، فقط به راحتی جوانی نیست.  
در سنین بالا هم با آموزش درست، تمرین مداوم و پشتکار به خرج دادن هم میشه که زبان رو یاد گرفت. 

مشکل افراد در سنین بالا که نمیتونن یه سری کارها از جمله یادگیری زباهای خارجی  رو  انجام بدن،  عموما سن یا توانایی مغزشون نیست.  80 درصدش بخاطر موانع فکری و احساسی و شرایط زندگیشون هستش. مثلا: 
افراد در سن بالا، اکثرا در کلاس های آموزشی نسبت به سن و سال خودشون احساس خجالت دارن، مخصوصا توی کلاسایی که سطح بندی شدن و با افراد جوانتر هم کلاس میشن. 
همینطور وقتی سن میره بالاتر ،   افراد کمالگرا تر میشن یا این حس رو دارن که نباید   اشتباه بکنن و  همین خودش مانعی در یادگیریشون میشه. 
همینطور  افراد که سنشون بالاتر میره به شدت خجالتی و رنجور تر میشن و اگه  در محیط آموزشی یا منزل با تحقیر   یا تمسخر  مواجه بشن، ممکنه این فکر به سرشون بزنه که بخاطر سنشون اشتباهه که برن در این مسیر. 
یا افراد در  سنین بالا اولویت هاشون از علاقه و تجربه کردن مهارت های مختلف، به خونه و زندگی و کسب درامد و فرزنداشون تغییر میکنه. و هرجایی از مسیر که احساس بکنن  وقت یا هزینه کم میارن، از   ادامه دادن راهشون منصرف میشن. 
و .... خیلی چیزای دیگه . 

مغز در هر سنی هرچی بیشتر تمرین داده بشه، قوی تر میشه... شروع راه همیشه یکم سخته.
اینو یه نوروتراپیست میگفت که :  هرچی سن میره بالا ، چون استرس ها و دغدغه های ذهنی خیلی زیاد میشه و فرد همزمان باید حواسش به خیلی مسائل و مشکلات باشه، تمرکز و آرامشش پایین میاد.  مثل درایوهای کامپیوتر   که  وقتی بیش از حد پر   بشن، سرعت کامپیوتر میاد پایین،... کامپیوتر سالمه، فقط بیش از حد پر شده.  (   موارد خاص که دچار   بیماری و آسیب مغزی هستن  فرق دارن)

و به نظرم نوع آموزش دادن این افراد خیلی مهمه،  
اول از همه که خب نباید ازشون انتظار داشت به سرعت جوانها یاد بگیرن،  تفاوت هارو باید بپذیریم.
 یا تایم های آموزش طولانی ممکنه براشون مناسب نباشه چون خیلی هاشون سالهاست از آموزش و مطالعه دور   بودن و ممکنه کلافه بشن یا بخاطر مشکلات فیزیکی چندین ساعت در کلاس بودن تمرکزشون رو از بین ببره. 
  باید در بازه های زمانی متفاوت بارها تمرین کنن و خودشون رو در معرض اصوات درست قرار بدن، مثلا فیلم های زیرنویس دار، یا انیمیشن ها که تلفظ ها یکم واضح تر از پادکست ها هست براشون.  اگه مشکل بینایی دارن از آموزش هایی که بیشتر صوتی هست مثل مکالمات دو زبانه استفاده کرد. 
حتی آموزش هایی که با کمدی همراه مثل روش وکب کدینگ هم میتونه براشون خوب باشه. 
اینو بهشون بگیم که اومدن کلاس که اشتباه کنن، انقدر اشتباه بکنن تا یاد بگیرن درستش چیه و به مرور اشتباه نکنن. 
و خیلی خیلی مهمه که ازشون بخوایم در کلاسها تمرین کنن و صحبت کنن تا اون خجالتشون بریزه.  
و  تشویق کردنشون و اشاره به اینکه دارن پیشرفت میکنن خیلی تاثیر به سزایی براشون داره. 

این یه سری نکاتی بود که  تو ذهنم بود...
  یه سری کتاب ها مثل Techniques and Principles in Language Teaching هستن که روش های تدریس در افراد مختلف رو برسی میکنن و میتونید ازشون برای انتخاب یک روش مناسب برای افراد استفاده کنید.