نیستشان از جُستجو یک لحظه ایست / از پیِ هم شان یکی دَم ایست نیست

درود 

مولانا در این چکامه از دلدار و دلبر(عاشق و معشوق)  راستین که خدا و خداجو باشند سخن می‌راند،

او در این بند می‌گوید:

برای این‌دو(دلدار و دلبر)، یک‌دم و لحظه هم برای جستجوی یکدیگر ایست(توقف)  نیست(وجود ندارد)،

[در جستجوی یکدیگر یک لحظه هم درنگ نمی‌کنند]

در به‌دنبال ِ هم بودنشان، یک‌دم ایست و درنگ نیست.

مولانا در بندهای پسین  می‌گوید همانا این دلدار و دلبر یک تن‌اند، در بیرون انگار که دو هستی‌اند ولی در درون  یک هستی بیشتر نیستند،

 اینک مگر می‌شود کسی یک دم از هستی خودش  بی‌خبر و ناآگاه باشد؟!