چطوری جلوی احمال کاری خودمون رو بگیریم ؟

میتونه خطر باشه، یعنی پروژه ای میخواید اجرا کنید ولی مسئولیت سنگین داره یا دردسر جدّی داره که تاحالا ندیدین، و عمومن چیزیه که نمیتونین پیشبینی کنید لذا باعث میشه احساس منفی داشته باشین و بگین نمی ارزه به دردسرش.

میتونه گمراهی باشه، یعنی یه مسیری رو میخواید برید که نمیدونید اصلن درست هست یا خیر. نمیدونید برای این ساخته شدید یا خیر، نمیدونید می ارزه یا کاملن اشتباست. 

میتونه نا امیدی باشه، بهرحال همه انسان ها میمیرن و یه Existential Crisis  میگذرونیم که اصلن چرا کاری کنیم؟ چه دلیلی برای سختی دادن به مسیری وجود داره که ته تهش میشه پوچی

میتونه ترکیبی از مشکلات پیچیده باشه مثلن صدماتی که دوره ی بچگی خوردیم یا درست برای کاری تربیت نشدیم یا بلد نشدیم چطور با انسان ها ارتباط برقرار کنیم یا نمیدونیم چطور زندگی کنیم و برای همین در کار و اهداف و... به مشکل برمیخوریم.

بچه که هستیم تصور میکنیم یه مسیری رو مطمئنیم و میریم و به تهش میرسیم و میوه هاش رو میچینیم. ولی به مرور زندگی پیچیده تر میشه، مشابه رفع نیاز های بچگانه نیست که یه گرسنگی با یه ناهار حل بشه، مشکلات و نیازهامون پیچیده ترن، پروسه ی طولانی تری دارن، مجموعه ای از کارها بصورت اصولی به مدت طولانی بایستی انجام بدیم تا به یه هدفی برسیم که ارزش آنچنانی هم نداره، چرا؟ که بعدش  بتونیم   به اهداف و کارهای بزرگترِ دیگه ای برسیم که شاید اونها ما رو به جای خاصی برسونن. 

این رو ترکیب کنیم با شرایط ایران، میشه همین احساسی که الآن دارین تجربه میکنین.

 کلن دو مسیر هست: یا در جهت رودخانه حرکت کنید، یا مسیر شخصی خودتون رو برید.

در جهت رودخانه میشه مثل همه بودن یعنی کارمند/کارگر/بازاری یه جایی مشغول به کار باشید، ازدواج ساده ای داشته باشید درگیر زندگی بشید و ... 

 یا اینکه مسیر شخصی خودتون رو برید. که فقط خودتون میتونید بفهمید چجوریه.

امیدوارم موفق باشین.