پیشنهاد‌های علی باقری (٢٩,٨٨٣)

جنگ نادیده ؛ بی تجربه در جنگ. جنگ ناآزموده.

جنگ کن ؛ جنگی. جنگجو. دلیر. دلاور : مردمانی سختند و قوی و جنگ کن [ مردم یغما ]. ( حدود العالم ) .

جنگ کنان ؛ در حالت جنگیدن : غلامانش از پیل بزیر آوردند و بر اسب نشاندند و جنگ کنان ببردند. ( تاریخ بیهقی ) .

جنگ صف ؛ آنرا گویند که صف بسته با هم بجنگند. ( آنندراج ) : چون ز زلف و خطش آراسته صف خواهد شد جنگ صف بر سر دل بر دو طرف خواهد شد. مولانا بهشتی ( از ...

جنگساز ؛ جنگجو : از ایشان فغانیش بد پیشرو سپاهی پسش جنگسازان نو. فردوسی.

جنگخواه ؛ جنگجو. طالب جنگ و نزاع. خواهان جنگ : وگر جنگجویی منم جنگ خواه بیارای و برکش صف رزمگاه. فردوسی.

جنگدار ؛ جنگی. ( ولف ) .

جنگ جای ؛میدان جنگ. جنگ گاه.

جنگ جستن ؛ بدنبال جنگ رفتن. جنگ کردن. جنگجو از آن مشتق است : وگر با پدر جنگ جوید کسی پدر بی گمان خشم گیرد بسی. سعدی.

جنگ پیوستن ؛ جنگ کردن. نبرد کردن : زنی جنگ پیوست با شوی خویش شبانگه چو رفتش تهی دست پیش. سعدی.

جنگ باره ؛ دوستدار جنگ. جنگ دوست. رجوع بهمین کلمه شود.

جنگ اوژن ؛ جنگ آور. جنگ افکن : زره پوش خسبند جنگ اوژنان. سعدی ( بوستان ) .

جنگ انداختن ؛ جنگ کردن.

جنگ انگیز؛ آنکه تحریض و تشویق بجنگ کند در میدان جنگ. ( یادداشت مؤلف ) . رجوع به جنگ آمیز شود.

- جنگ افروز ؛ افروزنده آتش جنگ : مبارزان جنگ افروز بشب و روز بر دروازه ها حمله می آورند. ( جهانگشای جوینی ) .

جنگاننده ؛ نغت فاعلی از جنگانیدن.

جنگ آمیز ؛ آمیخته بجنگ : ناز جنگ آمیز جانان برنتابد هر دلی ساز وصل وسوز هجران برنتابد هر دلی. خاقانی.

جنگ آزموده ؛ جنگ دیده و باتجربه گشته. جنگ دیده و نبردکرده. ( ناظم الاطباء ) .

جنگ آغال ؛ جنگ انگیز : همیشه تا صفت بزم ورزم باشد خوش بگوش مردم عشرت فزای و جنگ آغال. سوزنی.

جنگ آمدن ؛ جنگ شدن. جنگ آغاز گشتن : بدانست شهری و هم لشکری کز آن کار جنگ آید و داوری. فردوسی.

جنگ آزمودن ؛ جنگ دیدن و تجربه اندوختن : که گر سنگش زنی جنگ آزماید ورش تیمار داری گله پاید.

مردنژاد ؛ اصیل. نجیب : دگر آنکه لشکر بدارد به داد بداند فزونی مرد نژاد. فردوسی. به دست خردمند مرد نژاد نماند جزاز حسرت و سرد باد. فردوسی. جهان را ...

مرد میدان ؛ مبارز. همنبرد. حریف. کنایه از حریف و مقابل. ( آنندراج ) ( غیاث اللغات ) . هماورد. حریف جنگ : پیش هفتاد صنف بدعت در سپه آرای و مرد میدان ا ...

مرد مرد ؛ سخت شجاع. بغایت دلیر : به پیش آیدم زود نیزه به دست که در پیشتان مرد مرد آمده ست. دقیقی.

مرد کار ؛ کاردان. لایق. کاری : مداخل و مخارج آن نواحی به مردان کار و حافظان هشیار سپرد. ( ترجمه تاریخ یمینی ص 263 ) . - || جنگی. مرد جنگ : بفرمود ک ...

مرد لاف ؛ لاف زن : سخن سنج بیرنج اگر مرد لاف نبیند زکردار او جز گزاف. فردوسی.

مرد دین ؛ دیندار : هر آنکس که بر دادگر شهریار گشاید زبان مرد دینش مدار. فردوسی.

مرد راه ؛ مرد ره. سالک راه حقیقت : یکی گفتش ای مرد راه خدای. سعدی.

مرد ره چیزی شدن ؛ در سلوک آمدن : شرط است که چون مرد ره درد شوی خاکی تر و ناچیزتر از گرد شوی. خواجه عبداﷲ انصاری.

مرد دنیا ؛ دنیاپرست.

مرد خدا ؛ مرد حق : نیم نانی گر خورد مرد خدای بذل درویشان کند نیمی دگر. سعدی.

مرد جنگی ؛ جنگاور. جنگجو : برادر خویشتن را. . . با شست هزار مرد جنگی به مدد او فرستاد. ( فارسنامه ابن بلخی ) . سیاهی لشکر نیاید به کار یکی مرد جنگی ...

مردان راه ؛ سالکان طریق حق : چنین نقل دادم ز مردان راه گدایان منعم فقیران شاه. سعدی.

وَ لَقَدْ فَتَنَّا قَبْلَهُمْ قَوْمَ فِرْعَوْنَ وَ جَاءَهُمْ رَسولٌ کرِیمٌ ( 17دخان ) ما قبل از اینها قوم فرعون را آزمودیم و رسول بزرگواری به سراغ آ ...

آباء عنصری ؛ آخشیجان. چارآخشیج. عناصر اربعه. بسائط. چهاراَرکان. امهات. اسطقسات. ارکان اربعه. کیان : مر جاه تو و قدر ترا از سر معنی آباء و سطقسات غلام ...

آباء یسوعیین ؛ کشیشان پیرو طریقت ایگناس.

آباء علوی ؛ افلاک و ستارگان. سبعه سیاره.

آباد شدن ؛ سیر شدن : بچه ها با آن کاسه آش آباد شدند.

مطلع خورشید ؛ طلوعگاه خورشید : ای تماشاگاه جانها طرف لالستان تو مطلع خورشید زیر زلف جان افشان تو. خاقانی

خورشید سر دیوار ؛ کنایه از غروب ورفتن آفتاب. ( آنندراج ) . - || کنایه از آخر عمر. ( آنندراج ) . آفتاب لب بام. - || کنایه از بپایان رسیدن امری. ( ...

خورشیدفر ؛ با فر و شکوه. آنکه فر خورشید دارد : چنین گفت فرزند را زال زر که ای نامور پور خورشیدفر. فردوسی.

خورشیدوار؛ شبیه بخورشید. خورشیدسان : بر لب بحر کفش خورشیدوار قربه زرین و سقا دیده ام. خاقانی.

خورشید تابنده ؛ خورشید تابان : ز خورشید تابنده تا تیره خاک گذر نیست از حکم یزدان پاک. فردوسی.

خورشیددل ؛ کنایه از سخی طبع: خورشیددلی و مشتری زهد احمدسیری و حیدراحسان. خاقانی.

خورشید رخشان ؛ خورشید تابان : برون آمد از گرد فرخنده زال بخورشیدرخشان برآورده یال. فردوسی.

خورشید تابان ؛ خورشید درخشان : ز خورشید تابان و از گرد و خاک زبانها شد از تشنگی چاک چاک. فردوسی.

خورشید بگل اندودن ؛ کنایه از پنهان کردن امری که در غایت شیوع باشد. ( از آنندراج ) : خرد زآن طیره گشت الحق مرا گفتا که با من هم بگز مهتاب پیمایی بگل خ ...

خورشید بگل پوشیدن ؛ کنایه از پنهان کردن امری که در غایت شیوع است. خورشید بگل اندودن : چنین داد پاسخ بت دل گسل که خورشید پوشید خواهی بگل. اسدی.

تیغ خورشید ؛ کنایه از نور خورشید: تیغ خورشید از جهان پوشیده اند. خاقانی.

خورشیدبخت ؛ با بخت بلند : شه گیتی آرای خورشیدبخت که بر تارک چرخ بنهاد تخت. فردوسی.