پیشنهاد‌های امیرحسین سیاوشی خیابانی (٣٣,٥٣٢)
ای عجب. [ اَ / اِ ع َ ج َ ] ( صوت مرکب ) برای اظهار تعجب و شگفتی بکار رود. ای شگفتا! ای شگفت : شرم چرا داشت باید ای عجب او را ز آن کرم و فضل روز روز ...
دکی. [دِ ] ( صوت ) کلمه ٔ تعجب است در تداول عوام. علامت تعجب. زکی. دکیسه. لفظی است برای بیان اعتراض به گفته ٔ کسی با انکار حرف او یا مقابله و معارضه ...
انور. [ اَ وَ ] ( ع ن تف ) نعت تفضیلی است. روشن تر. ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ) ( اقرب الموارد ) . نورانی تر. بافروغ تر. منورتر : محسوس نیستند و نگن ...
انور. [ اَ وَ ] ( ع ن تف ) نعت تفضیلی است. روشن تر. ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ) ( اقرب الموارد ) . نورانی تر. بافروغ تر. منورتر : محسوس نیستند و نگن ...
انور. [ اَ وَ ] ( ع ن تف ) نعت تفضیلی است. روشن تر. ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ) ( اقرب الموارد ) . نورانی تر. بافروغ تر. منورتر : محسوس نیستند و نگن ...
ازهر. [ اَ هََ ] ( ع ن تف ) نعت تفضیلی از زاهر. روشن تر. ( غیاث اللغات ) ( منتخب اللغات ) ( کنزاللغات ) : هست خورشید ازهر از انجم تو ز خورشید ازهری ا ...
اهل عمامه ؛ آنکه عمامه بر سر گذارد. روحانی : وز مال شاه و میر چو نومید شد دلم زی اهل طیلسان و عمامه و ردا شدم. ناصرخسرو. به روایت ابوشامه و بعضی دی ...
کشتم شپش شپش کش شش پا را !
روز حشر ؛ روز قیامت : با تن خود حساب خویش بکن گرمقری به روز حشر و حساب. ناصرخسرو. آنروز که روز حشر باشد دیوان حساب و عرض منشور. سعدی ( طیبات ) .
باده فرسا. [ دَ / دِ ف َ ] ( ن مف مرکب ) باده فرسای. کنایه از دائم الخمر یعنی آنکه از افراط خوردن شراب مضمحل و فرسوده شده باشد. شیخ ابوالفیض فیاضی را ...
باده فرسا. [ دَ / دِ ف َ ] ( ن مف مرکب ) باده فرسای. کنایه از دائم الخمر یعنی آنکه از افراط خوردن شراب مضمحل و فرسوده شده باشد. شیخ ابوالفیض فیاضی را ...
باده فرسا. [ دَ / دِ ف َ ] ( ن مف مرکب ) باده فرسای. کنایه از دائم الخمر یعنی آنکه از افراط خوردن شراب مضمحل و فرسوده شده باشد. شیخ ابوالفیض فیاضی را ...
باده فرسا. [ دَ / دِ ف َ ] ( ن مف مرکب ) باده فرسای. کنایه از دائم الخمر یعنی آنکه از افراط خوردن شراب مضمحل و فرسوده شده باشد. شیخ ابوالفیض فیاضی را ...
باده فرسا. [ دَ / دِ ف َ ] ( ن مف مرکب ) باده فرسای. کنایه از دائم الخمر یعنی آنکه از افراط خوردن شراب مضمحل و فرسوده شده باشد. شیخ ابوالفیض فیاضی را ...
باده گیر. [ دَ / دِ ] ( نف مرکب ) شراب خوار. می خوار. میگسار. شرابخواره. باده نوش. باده خوار. باده کش : نیک عیبی دارم و آنست عیبم کز خرد نیستم لت خوا ...
باده خانه. [ دَ /دِ ن َ / ن ِ ] ( اِ مرکب ) می خانه. میکده : عقل اگر در میانه کشته شود دیت از باده خانه بستانیم. خاقانی ( از آنندراج ) . ما هم بباد ...
باده خانه. [ دَ /دِ ن َ / ن ِ ] ( اِ مرکب ) می خانه. میکده : عقل اگر در میانه کشته شود دیت از باده خانه بستانیم. خاقانی ( از آنندراج ) . ما هم بباد ...
شراب زدگان
باده پیمان
باده ده. [ دَ / دِ دِه ْ ] ( نف مرکب ) می دهنده. شراب دهنده. می گسار. ساقی : پرستنده ٔ باده راپیش خواند بچربی فراوان سخنها براند بدو گفت کامشب توئی ب ...
باده ٔ شبگیر. [ دَ / دِ ی ِ ش َ ] ( ترکیب اضافی، اِ مرکب ) بمعنی صبوحی. حافظ گوید : عاشقی را که چنین باده ٔ شبگیر دهند کافر عشق بود گر نبود باده پرست ...
از سر چیزی درگذشتن ؛ از آن صرفنظر کردن. فروگذاشتن آن : هر آن کس کز اندرز من درگذشت همه رنج او پیش من باد گشت. فردوسی.
بس بس گوهر قیمتی که در سینهٔ توست
بس بس گوهر قیمتی که در سینهٔ توست
بس بس گوهر قیمتی که در سینهٔ توست
پیشهٔ دیرینه
یار دیرینه
یار دیرینه
دیرینه ٔ درگاه ؛ خادم پیر قدیم. ( یادداشت مؤلف ) . سحر هاتف میخانه بدولتخواهی گفت باز آی که دیرینه ٔ این درگاهی. حافظ.
دیرینه ٔ درگاه ؛ خادم پیر قدیم. ( یادداشت مؤلف ) . سحر هاتف میخانه بدولتخواهی گفت باز آی که دیرینه ٔ این درگاهی. حافظ.
دیرینه ٔ درگاه ؛ خادم پیر قدیم. ( یادداشت مؤلف ) . سحر هاتف میخانه بدولتخواهی گفت باز آی که دیرینه ٔ این درگاهی. حافظ.
می دیرینه ؛ می کهن. عتیق. کهنه : می دیرینه گساریم بفرعونی جام از کف سیم بناگوشی با کف خضیب. منوچهری.
کین ستان. [ س ِ ] ( نف مرکب ) منتقم و انتقام کشنده. ( ناظم الاطباء ) . خونخواه. انتقامجو. آخذ ثار. ( از یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) . و رجوع به مدخل ...
کین ستان. [ س ِ ] ( نف مرکب ) منتقم و انتقام کشنده. ( ناظم الاطباء ) . خونخواه. انتقامجو. آخذ ثار. ( از یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) . و رجوع به مدخل ...
کین ستانی. [ س ِ ] ( حامص مرکب ) انتقام. ( ناظم الاطباء ) . انتقامجویی. انتقام کشی. خونخواهی. اخذ ثار : چو کین آوری کین ستانی کنم شوی مهربان مهربانی ...
کینه ستدن. [ن َ / ن ِ س ِ ت َ دَ ] ( مص مرکب ) کین ستدن. کین ستاندن. کینه گرفتن. رجوع به کین ستدن و کین ستاندن شود. کینه ستدن ( مصدر ) انتقام کشید ...
کینه ستدن. [ن َ / ن ِ س ِ ت َ دَ ] ( مص مرکب ) کین ستدن. کین ستاندن. کینه گرفتن. رجوع به کین ستدن و کین ستاندن شود. کینه ستدن ( مصدر ) انتقام کشید ...
کینه ستدن. [ن َ / ن ِ س ِ ت َ دَ ] ( مص مرکب ) کین ستدن. کین ستاندن. کینه گرفتن. رجوع به کین ستدن و کین ستاندن شود. کینه ستدن ( مصدر ) انتقام کشید ...
کینه سنج. [ ن َ / ن ِ س َ ] ( نف مرکب ) کینه دار. کینه کش. کینه ور. کینه ورز. ( آنندراج ) . انتقامجو : به جای فرستادن نزل و گنج چرا با هزبران شدی کین ...
کینه خواهی. [ ن َ / ن ِ خوا / خا ] ( حامص مرکب ) انتقام و تلافی بدیها. بدخواهی و بداندیشی. ( ناظم الاطباء ) . انتقام جویی : بی گمان شد که گور کین اند ...
کینه خواهی
کینه جستن. [ ن َ / ن ِ ج ُ ت َ ] ( مص مرکب ) انتقام کشیدن. انتقامجویی کردن. خونخواهی کردن. کینه کشیدن. کینه خواستن : ز ایوان به دشت آمد افراسیاب همی ...
کینه جستن. [ ن َ / ن ِ ج ُ ت َ ] ( مص مرکب ) انتقام کشیدن. انتقامجویی کردن. خونخواهی کردن. کینه کشیدن. کینه خواستن : ز ایوان به دشت آمد افراسیاب همی ...
کینه جستن. [ ن َ / ن ِ ج ُ ت َ ] ( مص مرکب ) انتقام کشیدن. انتقامجویی کردن. خونخواهی کردن. کینه کشیدن. کینه خواستن : ز ایوان به دشت آمد افراسیاب همی ...
کینه پرور. [ ن َ / ن ِ پ َرْ وَ ] ( نف مرکب ) آنکه کینه ٔ دیگری در دل گیرد تا در فرصتی مناسب ابراز کند و انتقام گیرد : آن کینه پروری که ز بغض تو دم ز ...
کینه آوردن ( مصدر ) انتقام کشیدن .
کینه توختن. [ ن َ / ن ِ تو ت َ ] ( مص مرکب ) کین توختن. انتقام کشیدن : چون چنان است که بر دست عنان داند داشت کینه توزد به گه جنگ ز هر کینه وری. فرخی ...
کینه توختن. [ ن َ / ن ِ تو ت َ ] ( مص مرکب ) کین توختن. انتقام کشیدن : چون چنان است که بر دست عنان داند داشت کینه توزد به گه جنگ ز هر کینه وری. فرخی ...
کینه بستن. [ ن َ / ن ِ ب َ ت َ ] ( مص مرکب ) کین بستن. انتقام کشیدن. || دشمن شدن. عداوت پیدا کردن : به کیش حق پرستان کینه نتوان بست با دشمن مسلمانی گ ...
کینه آوردن ( مصدر ) انتقام کشیدن .