پیشنهاد‌های امیرحسین سیاوشی خیابانی (٣٢,٤٣٣)

خود را به کسی بستن : [عامیانه، کنایه ] خود را به کسی نسبت دادن.

خود را به کسی بستن : [عامیانه، کنایه ] خود را به کسی نسبت دادن.

خود را به کسی بستن : [عامیانه، کنایه ] خود را به کسی نسبت دادن.

نسبت خود به ( سوی ) کسی بردن ؛ خود را بدان منتسب ساختن : بخردی باید و دانش که شود مرد تمام تو به حیلت چه بری نسبت خود سوی تمیم. ناصرخسرو.

هم نسبتی ؛ پیوستگی. تعلق. ارتباط : نبی آفتاب و صحابانش ماه به هم نسبتی یکدگر راست راه. فردوسی.

نسبت خود به ( سوی ) کسی بردن ؛ خود را بدان منتسب ساختن : بخردی باید و دانش که شود مرد تمام تو به حیلت چه بری نسبت خود سوی تمیم. ناصرخسرو.

به نسبت ؛ در مقایسه. در سنجش : زر که بر او سکه مقصود نیست آن زر و زرنیخ به نسبت یکی است. نظامی. با قد تو زیبا نبود سرو به نسبت با روی تو نیکو نبود ...

به نسبت ؛ در مقایسه. در سنجش : زر که بر او سکه مقصود نیست آن زر و زرنیخ به نسبت یکی است. نظامی. با قد تو زیبا نبود سرو به نسبت با روی تو نیکو نبود ...

دیر غم ؛ کنایه از کلبه احزان ، خانه غم و اندوه : آن همه یک دو سه دیر غم دان نه سدیر است و نه غمدان چه کنم. خاقانی.

دل ( کسی ) گرفتن از چیزی / کسی

دل ( کسی ) گرفتن از چیزی / کسی

دل ( کسی ) گرفتن از چیزی / کسی

دل ( کسی ) گرفتن از چیزی / کسی

کز صلاحِ کار کجا و منِ خراب کجا ببین تفاوتِ ره کز کجاست تا به کجا حافظ

خراب . مست. لایعقل. بیخود از شراب. مست طافح. ( از برهان قاطع ) ( از رشیدی ) ( از فرهنگ جهانگیری ) ( از انجمن آرای ناصری ) ( از ناظم الاطباء ) . سیاه ...

خراب . مست. لایعقل. بیخود از شراب. مست طافح. ( از برهان قاطع ) ( از رشیدی ) ( از فرهنگ جهانگیری ) ( از انجمن آرای ناصری ) ( از ناظم الاطباء ) . سیاه ...

خراب . مست. لایعقل. بیخود از شراب. مست طافح. ( از برهان قاطع ) ( از رشیدی ) ( از فرهنگ جهانگیری ) ( از انجمن آرای ناصری ) ( از ناظم الاطباء ) . سیاه ...

همی

همی

حضور . مقابل تفرقه و تشتت. مقابل بر رفت : حضورش پریشان شد و کار زشت سفر کرد و برطاق مسجد نوشت. سعدی. می ترسم از خرابی ایمان که میبرد محراب ابروی تو ...

حضور . مقابل تفرقه و تشتت. مقابل بر رفت : حضورش پریشان شد و کار زشت سفر کرد و برطاق مسجد نوشت. سعدی. می ترسم از خرابی ایمان که میبرد محراب ابروی تو ...

حضور . مقابل تفرقه و تشتت. مقابل بر رفت : حضورش پریشان شد و کار زشت سفر کرد و برطاق مسجد نوشت. سعدی. می ترسم از خرابی ایمان که میبرد محراب ابروی تو ...

حضور یافتن ؛ حاضر شدن.

کزو همه کارم ز خودکامی به بدنامی کشید آخر نهان کِی مانَد آن رازی کزو سازند محفل ها حافظ

بزم سنگین . [ ب َ م ِ س َ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) بزمی که در آن مردم کثیر جمع باشند. ( از مصطلحات از غیاث اللغات ) ( آنندراج ) : رخش شد محفل آرا ش ...

محفل گردان لهجه و گویش تهرانی سردمدار

خودکام. [ خوَدْ / خُدْ] ( ص مرکب ) خودرای. متکبر. خودسر. ( ناظم الاطباء ) ( از غیاث اللغات ) . کله شق. مستبدبالرأی. مستبد. لجوج. عنود. یکدنده. یک په ...

خودکام. [ خوَدْ / خُدْ] ( ص مرکب ) خودرای. متکبر. خودسر. ( ناظم الاطباء ) ( از غیاث اللغات ) . کله شق. مستبدبالرأی. مستبد. لجوج. عنود. یکدنده. یک په ...

خودکام. [ خوَدْ / خُدْ] ( ص مرکب ) خودرای. متکبر. خودسر. ( ناظم الاطباء ) ( از غیاث اللغات ) . کله شق. مستبدبالرأی. مستبد. لجوج. عنود. یکدنده. یک په ...

زِ همه کارم ز خودکامی به بدنامی کشید آخر نهان کِی مانَد آن رازی کزو سازند محفل ها حافظ

زِ همه کارم ز خودکامی به بدنامی کشید آخر نهان کِی مانَد آن رازی کزو سازند محفل ها حافظ

زِ همه کارم ز خودکامی به بدنامی کشید آخر نهان کِی مانَد آن رازی کزو سازند محفل ها حافظ

زِ همه کارم ز خودکامی به بدنامی کشید آخر نهان کِی مانَد آن رازی کزو سازند محفل ها حافظ

زِ همه کارم ز خودکامی به بدنامی کشید آخر نهان کِی مانَد آن رازی کزو سازند محفل ها حافظ

زِ همه کارم ز خودکامی به بدنامی کشید آخر نهان کِی مانَد آن رازی کزو سازند محفل ها حافظ

زِ همه کارم ز خودکامی به بدنامی کشید آخر نهان کِی مانَد آن رازی کزو سازند محفل ها حافظ

همه رهه . [ هََ م َ / م ِ رَ هََ / هَِ ] ( ق مرکب ) یکسره . یکره . یکسر. ( یادداشت مؤلف ) : حرکاتش همه رهه هنر است برم از جان من عزیزتر است . عنصری .

همه رهه . [ هََ م َ / م ِ رَ هََ / هَِ ] ( ق مرکب ) یکسره . یکره . یکسر. ( یادداشت مؤلف ) : حرکاتش همه رهه هنر است برم از جان من عزیزتر است . عنصری .

کجا شبِ تاریک و بیمِ موج و گردابی چنین هایل کجا دانند حالِ ما سبکبارانِ ساحل ها حافظ

کجا شبِ تاریک و بیمِ موج و گردابی چنین هایل کجا دانند حالِ ما سبکبارانِ ساحل ها حافظ

کناره رود. زمین نزدیک رود. کرانه رود. - رودکنار. رودبار. کنار رود.

تا کجاها ؛ تا چه اندازه ( زیاد ) . ( فرهنگ فارسی معین ) : آرزوی بوسه در دل خون شود عشاق را گر بگویم چهره او تا کجاها نازکست. صائب ( از آنندراج ) .

تا کجاها ؛ تا چه اندازه ( زیاد ) . ( فرهنگ فارسی معین ) : آرزوی بوسه در دل خون شود عشاق را گر بگویم چهره او تا کجاها نازکست. صائب ( از آنندراج ) .

تا کجاها ؛ تا چه اندازه ( زیاد ) . ( فرهنگ فارسی معین ) : آرزوی بوسه در دل خون شود عشاق را گر بگویم چهره او تا کجاها نازکست. صائب ( از آنندراج ) .

پر بیم گشتن ؛ سخت ترسان شدن. آکنده از ترس گشتن : همه شهر یکسر به دو نیم گشت دل مرد بدخواه پربیم گشت. فردوسی.

بیم جان ؛ خطر کشته شدن. احتمال مرگ. امکان موت. ( یادداشت مؤلف ) : مرا بیم جانست اگر نیز شاه فرستد به پیغام نزد سپاه. فردوسی. تن آسان نگردد سر انجم ...

بیم جان ؛ خطر کشته شدن. احتمال مرگ. امکان موت. ( یادداشت مؤلف ) : مرا بیم جانست اگر نیز شاه فرستد به پیغام نزد سپاه. فردوسی. تن آسان نگردد سر انجم ...

به بیم بودن از کسی ؛ ترسیدن از او : ز ما کس نباشد ازین پس به بیم اگر کوه زر دارد و کان سیم. فردوسی. ببخشیدشان بیکران زر و سیم بدان تا نباشد کسی زو ...

به بیم بودن از کسی ؛ ترسیدن از او : ز ما کس نباشد ازین پس به بیم اگر کوه زر دارد و کان سیم. فردوسی. ببخشیدشان بیکران زر و سیم بدان تا نباشد کسی زو ...

چنین باد ؛ مرکب از چنین و صیغه دعائی از فعل بودن ، امید که بدین گونه بواد. آمین ! به اجابت مقرون باد. تأکیدی در دعاست : این شعر که در مدح تو امروز ب ...