پیشنهاد‌های امیرحسین سیاوشی خیابانی (٣٢,٢٥٩)
معمانامه ؛ نامه آمیخته به معما. نامه رمزآمیز. نامه به رمز که چون به دست بیگانه افتد فهم آن مقدور نباشد : و مسعدی را گفته آمد تا هم اکنون معمانامه ای ...
معمانامه ؛ نامه آمیخته به معما. نامه رمزآمیز. نامه به رمز که چون به دست بیگانه افتد فهم آن مقدور نباشد : و مسعدی را گفته آمد تا هم اکنون معمانامه ای ...
معمانامه ؛ نامه آمیخته به معما. نامه رمزآمیز. نامه به رمز که چون به دست بیگانه افتد فهم آن مقدور نباشد : و مسعدی را گفته آمد تا هم اکنون معمانامه ای ...
از دهر گذشتن ؛ مرادف از جهان گذشتن که کنایه از رحلت به عالم باقی است. ( آنندراج ) .
از دهر گذشتن ؛ مرادف از جهان گذشتن که کنایه از رحلت به عالم باقی است. ( آنندراج ) .
از دهر گذشتن ؛ مرادف از جهان گذشتن که کنایه از رحلت به عالم باقی است. ( آنندراج ) .
از دهر گذشتن ؛ مرادف از جهان گذشتن که کنایه از رحلت به عالم باقی است. ( آنندراج ) .
دهر داهر ؛ روزگار سخت. ( ناظم الاطباء ) . - دهر دهاریر ؛ روزگار سخت. ( ناظم الاطباء ) . - دهر دهیر ؛ روزگار سخت. ( ناظم الاطباء ) .
دهر داهر ؛ روزگار سخت. ( ناظم الاطباء ) . - دهر دهاریر ؛ روزگار سخت. ( ناظم الاطباء ) . - دهر دهیر ؛ روزگار سخت. ( ناظم الاطباء ) .
حدیث از چیزی گفتن
نصیحت گوش کردن
دوست تر داشتن
بیش تر خواستن / دوست داشتن
دوست تر داشتن
دوست تر داشتن
دوست تر داشتن
جانا
شکرخا. [ ش َک َ / ش َک ْ ک َ ] ( نف مرکب ) شکرخای. که شکر بخورد. || سخت شیرین. ( یادداشت مؤلف ) : فتنه سامریش در دهن شورانگیز نفس عیسویش در لب شکّرخ ...
شکرخا. [ ش َک َ / ش َک ْ ک َ ] ( نف مرکب ) شکرخای. که شکر بخورد. || سخت شیرین. ( یادداشت مؤلف ) : فتنه سامریش در دهن شورانگیز نفس عیسویش در لب شکّرخ ...
شکرخا. [ ش َک َ / ش َک ْ ک َ ] ( نف مرکب ) شکرخای. که شکر بخورد. || سخت شیرین. ( یادداشت مؤلف ) : فتنه سامریش در دهن شورانگیز نفس عیسویش در لب شکّرخ ...
نفرین فرمودن اگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعا گویم جواب تلخ می زیبد لب لعل شکرخا را. حافظ.
نفرین فرمودن اگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعا گویم جواب تلخ می زیبد لب لعل شکرخا را. حافظ.
دشنام فرمودن ؛ بد گفتن. دشنام دادن : اگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعا گویم جواب تلخ می زیبد لب لعل شکرخا را. حافظ.
دشنام فرمودن ؛ بد گفتن. دشنام دادن : اگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعا گویم جواب تلخ می زیبد لب لعل شکرخا را. حافظ.
دشنام فرمودن ؛ بد گفتن. دشنام دادن : اگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعا گویم جواب تلخ می زیبد لب لعل شکرخا را. حافظ.
دشنام فرمودن ؛ بد گفتن. دشنام دادن : اگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعا گویم جواب تلخ می زیبد لب لعل شکرخا را. حافظ.
از پردهٔ عصمت برون آوردن
از پردهٔ عصمت برون آوردن
پردهٔ عصمت
روزافزای. [ اَ / زَف ْ ] ( نف مرکب ) آنچه روز بروز افزونی یابد : همه ترکستان بگرفت و بخانی بنشست بشرف روزافزون شد بهنر روزافزای. فرخی. || ( اِ مرکب ...
فلان چیز / کس را چه حاجت به فلان چیز / کس ز عشق ناتمام ما جمال یار مُستَغنی است به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را؟ حافظ
فلان چیز / کس را چه حاجت به فلان چیز / کس ز عشق ناتمام ما جمال یار مُستَغنی است به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را؟ حافظ
فلان چیز / کس را چه حاجت به فلان چیز / کس ز عشق ناتمام ما جمال یار مُستَغنی است به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را؟ حافظ
فلان چیز / کس را چه حاجت به فلان چیز / کس ز عشق ناتمام ما جمال یار مُستَغنی است به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را؟ حافظ
( آب و رنگ ) آب و رنگ. [ ب ُ رَ ] ( اِ مرکب ، از اتباع ) سپیدی و سرخی در چهره ورونق و جلا: خوش آب و رنگ. بد آب و رنگ : حواصل چون بود در آب چون رنگ هم ...
خوان می ؛ سفره شراب. بساطی که برای شراب خوردن گسترند : چو خوان ِ می آراستی می گسار فرستاده را خواستی شهریار. فردوسی.
خوان می ؛ سفره شراب. بساطی که برای شراب خوردن گسترند : چو خوان ِ می آراستی می گسار فرستاده را خواستی شهریار. فردوسی.
خوان الوان ؛ سفره رنگین : دریغا که بر خوان الوان عمر دمی چند خوردیم و گفتند بس. سعدی ( گلستان ) .
تنگ خوان ؛ بدسفره. کنایه از خسیس : جهانا مرا خیره مهمان چه خوانی که بد میزبانی و بس تنگ خوانی. ناصرخسرو.
خوان الوان ؛ سفره رنگین : دریغا که بر خوان الوان عمر دمی چند خوردیم و گفتند بس. سعدی ( گلستان ) .
خوان الوان ؛ سفره رنگین : دریغا که بر خوان الوان عمر دمی چند خوردیم و گفتند بس. سعدی ( گلستان ) .
تنگ خوان ؛ بدسفره. کنایه از خسیس : جهانا مرا خیره مهمان چه خوانی که بد میزبانی و بس تنگ خوانی. ناصرخسرو.
تنگ خوان ؛ بدسفره. کنایه از خسیس : جهانا مرا خیره مهمان چه خوانی که بد میزبانی و بس تنگ خوانی. ناصرخسرو.
امان کسی را بریدن لهجه و گویش تهرانی بی تاب کردن صبر از دل بردن فَغان کاین لولیانِ شوخِ شیرین کار شهرآشوب چنان بردند صبر از دل که تُرکان خوان یغم ...
امان کسی را بریدن لهجه و گویش تهرانی بی تاب کردن صبر از دل بردن فَغان کاین لولیانِ شوخِ شیرین کار شهرآشوب چنان بردند صبر از دل که تُرکان خوان یغم ...
امان کسی را بریدن لهجه و گویش تهرانی بی تاب کردن صبر از دل بردن فَغان کاین لولیانِ شوخِ شیرین کار شهرآشوب چنان بردند صبر از دل که تُرکان خوان یغم ...
امان کسی را بریدن لهجه و گویش تهرانی بی تاب کردن
صبر از دل بردن فَغان کاین لولیانِ شوخِ شیرین کار شهرآشوب چنان بردند صبر از دل که تُرکان خوان یغما را حافظ
صبر از دل بردن فَغان کاین لولیانِ شوخِ شیرین کار شهرآشوب چنان بردند صبر از دل که تُرکان خوان یغما را حافظ
صبر از دل بردن فَغان کاین لولیانِ شوخِ شیرین کار شهرآشوب چنان بردند صبر از دل که تُرکان خوان یغما را حافظ