نماز

[ویکی فقه] یکی از اعمال و تکالیفی که از طرف خداوند بر انسان واجب شده است نماز می باشد.
"نماز" واژه قرآنی آن "صلاة" و جمع آن "صلوات" است، "صلاة" در اصل به معنای دعاء است که در بعضی از آیات قرآن به همین معنی آمده است. در آیاتی همچون: سوره توبه آیه۹ ، سوره احزاب آیه۵۶ وسوره بقره آیه۱۵۷ ، وجه نامگذاری نماز به صلاة از باب اطلاق جزء به کل است یعنی نماز شامل دعاء هم هست.
نماز در ادیان گذشته
نماز از عباداتی است که هیچ شریعتی از آن خالی نبوده، هر چند که گونه های آن بر حسب شریعت های مختلف فرق داشته است. به دلیل اینکه حضرت ابراهیم (علیه السلام) برپاداری نماز را هم برای خودش و هم برای فرزندش از خدای متعال طلب نمود: «رب اجعلنی مقیم الصلاة و من ذریتی...؛ پروردگارا! مرا به پا دارندۀ نماز قرار ده و از فرزندانم (نیز)...» و حضرت عیسی (علیه السلام) در گهواره از آن سخن گفت: «وأوصانی بالصلاة والزکاة ما دمت حیا؛ و تا زمانی که زنده ام مرا به نماز و زکات توصیه کرده است». جمله "و اوصانی بالصلاة و الزکاة..." اشاره به این است که در شریعت عیسی (علیه السلام) نماز و زکات تشریع شده است.
توجه ویژه خداوند به نماز
نماز در بین عبادات از امتیاز خاصّی برخوردار است، خدای سبحان در آغاز دریافت وحی حضرت موسی (علیه السلام) ضمن اشاره به معارف کلی دین، نماز را انتخاب کرده و می فرماید: «...اقم الصلاة لذکری؛ ... نماز را برای یاد من بپا دار.» از این آیه دو نکته روشن می شود: ۱) نماز اختصاص به شریعت خاتم الانبیاء (صلّی الله علیه وآله وسلم) ندارد. ۲) إقامه نماز باید برای یاد خدا باشد. نماز یکی از بزرگترین عبادتی است که قرآن به آن دعوت می کند. هنگامی که علی (علیه السّلام) با مشکلی برخورد می کرد به نماز بر می خاست و پس از نماز به دنبال حل مشکل به راه می افتاد و آیه را قرائت می فرمود. تکیه گاه درونی انسان صبر و تکیه گاه برونی نماز است. «یا ایها الّذین امنوا استعینوا بالصبر و الصلوة ان الله مع الصابرین؛ ای افراد با ایمان از صبر و استقامت و از نماز (در برابر حوادث سخت زندگی) کمک بگیرید. (همانا) خداوند با صابران است». در این آیه به دو اصل توصیه شده نخست مساله ی خود یاری و اتکا به نفس که به عنوان صبر از آن یاد گردیده و دیگر اتکاء به خداوند که با نماز به آن اشاره شده است.این آیه دلالت دارد بر اینکه تشریع نماز لطفی است از جانب خداوند به بندگان خود که به آن وسیله بر انجام سایر عبادات توفیق حاصل کنند چنانکه فرمود: «ان الصلوة تنهی عن الفحشاء و المنکر؛ نماز از عمل قبیح و ناپسند انسان را باز می دارد».
اهمیّت نماز
...

[ویکی شیعه] نماز (واژه ای فارسی و معادل کلمه عربی «صَلاة») عملی عبادی است که پنج بار در اوقات معینی از شبانه روز واجب است. در این عبادت، نمازگزار رو به قبله می ایستد و ذکرهای ویژه ای را خوانده و اعمال ویژه ای مانند رکوع و سجده را به جا می آورد. نماز به دو شکل فردی (فُرادا) و جماعت خوانده می شود.
نماز، نخستین عبادتی است که بر پیامبر(ص) و پیروانش در مکه واجب شد و یکی از عبادات اصلی مسلمانان است که ادای آن در قرآن و متون دینی مورد تأکید بسیار بوده و از آن با تعبیراتی مانند «ستون دین» و «شرط قبولی سایر اعمال» یاد شده است.
علاوه بر نمازهای واجب روزانه، نمازهای مستحبی فراوانی نیز وجود دارد که در روایات، برای آنها آثار و پاداش های فراوانی در دنیا و آخرت بیان شده است. مهم ترین این نمازها، نماز شب و نافله های نمازهای واجب است.

[ویکی اهل البیت] یکی از فرایض دین و عبادت مخصوصی است که مسلمانان پنج بار در شبانه روز بجا می آورند. مطابق با تصریح قرآن و شواهدی که وجود دارد نماز از ابتدای خلقت آدم یک فریضه دینی بوده است.
ریشه واژه نماز درفارسی از لفظ پهلوی« نماک» گرفته شده وآن هم به نوبه خود از ریشه باستانی«نِم» ؛ به معنی« خم شدن وتعظیم کردن» مأخوذ است که به تدریج بر معنی« صلاة» یعنی عبادت ویژه مامسلمانان اطلاق گردیده است.
نماز در لغت به معنای خدمت و بندگی، اطاعت و فرمان برداری،سجده، کرنش و تکریم و تعظیم به کار رفته است. ودر نماز آمدن به معنای سجده کردن و تعظیم کردن در متون قدیمی فارسی به کار رفته است:
چو نزدیک رستم فراز آمدند به پیشش همه در نماز آمدند. فردوسی .
کنیزان گلرخ فراز آمدند همه پیش جم در نماز آمدند. اسدی.
مرحوم صاحب جواهر با استفاده از مضامین آیات و اخبار درباره اهمیت نماز فرموده است: که نماز آن چیزی است که از کارهای زشت و ناروا جلوگیری می کند و به واسطه آن آتش دوزخ خاموش می شود و موجب تقرب هر پرهیزکار و وسیله ترقی هر مؤمن پاکی است و گناهان را می شوید همچون نهر جاری که چرکی بدن را می شوید و تکرار آن در هر روز پنج مرتبه مانند تکرار شستن بدن در آن نهر است و خداوند حضرت عیسی علیه السلام را مادامی که زنده است به نماز سفارش فرمود و همچنین غیرمسیح از انبیاء دیگر را، بلکه نماز اصل اسلام و بهترین عمل و بهترین چیزی است که از جانب شرع وضع شده و نماز میزان و معیار و وسیله سنجیدن سایر اعمال مردم است، پس کسی که نماز را کامل بجا آورده باشد اجر همه اعمال او مستوفی و کامل باشد و همه آن ها از وی پذیرفته شود. پس به این جهت نماز نسبت به اعمال دیگر بلکه نسبت به دین چون عمود است نسبت به خیمه، و از این جهت نماز اول چیزی است که از اعمال بنده مورد حساب قرار می گیرد و در آن نگاه کرده می شود، پس هرگاه نماز پذیرفته شود در سایر اعمال او نظر شود و از وی پذیرفته گردد و هرگاه نماز رد شود در باقی اعمال او نظر نشود و مردود گردد، بنابراین شگفت نباشد اگر تارک نماز از کفار نامیده شود بلکه چنین است اگر علت ترک نماز استخفاف بدین باشد.
و نماز آن چیزی است که حضرت امام صادق علیه السلام می فرماید نمی شناسم چیزی را که بعد از معرفت از نماز مقرب تر و محبوب تر نزد خدا باشد بلکه حضرت صادق علیه السلام فرموده هر که این نمازهای واجب پنجگانه را بپا دارد و بر اوقات آن ها محافظت کند روز قیامت خدا را ملاقات کند در حالی که برای او نزد خدا عهدی باشد که به واسطه آن داخل بهشت گردد و کسی که این نمازها را به وقتش انجام ندهد و بر آن ها مواظبت ننماید پس آن حق خدا و خاص اوست که اگر بخواهد بیامرزد او را و اگر بخواهد وی را عذاب نماید، و نماز واجب بهتر از بیست حج است که هر حجی بهتر از اطاقی است که پر از طلا باشد و همه آن ها را در راه خدا صدقه بدهند بلکه نماز واجب بهتر از هزار حج است که هر حجی بهتر است از دنیا و آن چه در دنیاست و به درستی که اطاعت خدا خدمت او در زمین است و هیچ خدمتی با نماز برابری نمی کند و از همین جهت ملائکه حضرت زکریا علیه السلام را ندا نمودند و حال آن که در محراب عبادت نماز می گزارد.
و هنگامی که نمازگزار برای نماز بپا می شود رحمت حق از آسمان تا زمین بروی فرود می آید و فرشتگان او را احاطه می کنند و فرشته ندا می کند اگر نمازگزار بداند آن چه در نماز است از آن غافل نمی شود، و غیر این ها از اخباری که درباره نماز وارد شده مانند خبر شامه و غیر آن با این که آن چه به حسب اعتبار در نماز می باشد کافی و بی نیاز کننده از آثار است زیرا در آن جمع شده از عبادات آن چیزهایی که در غیر نماز جمع نشده از عبادت زبان و دل که به وسیله قرائت و ذکر و تضرع و شکر و دعا انجام می شود، آن دعایی که اگر نباشد خداوند به بندگان اعتنا نمی کند، و نیز ظاهر شدن اثر بندگی نسبت به معبود به واسطه رکوع و سجود و گذاردن شریفترین و عالی ترین موضع بدن بر پست ترین و پائین ترین موضع (یعنی خاک) و به تحقیق حضرت امام رضا علیه السلام در جواب مسائل محمد بن سنان نوشت که علت نماز اینست که نماز اقرار به ربوبیت خدای عزوجل، و نفی شریک و همتا برای او و ایستادن در مقابل خداوند جبار جل جلاله به حالت ذلت و مسکنت و خضوع، و اعتراف و طلب برای گذشتن از گناهان گذشته و گذاردن صورت بر زمین در هر روز به جهت تعظیم خداوند عزوجل می باشد و این که همیشه به یاد خدا بوده و فراموش کار و غافل از ذکر خدا نباشد و ایستادن در مقابل خدا و جلوگیر از معاصی و مانع از انواع فساد است. (در این جا آن چه از کلام صاحب جواهر مقصود بود به پایان رسید و به همین مقدار در این موضع اکتفاء می شود)

نماز نیایش یا عملی است که با هدف برقراری ارتباط نزدیک با معبود انجام می شود. در معنایی محدود، به استغاثه یا درخواست شفاعت از یک خدا یا اجدادی که به عنوان خدا پرستیده می شوند نماز گفته می شود. در معنایی جامع، می تواند به شکرگزاری یا ستایش نیز اشاره داشته باشد.
واژهٔ نماز واژه ای از زبان پارسی میانه است که تلفظ درست آن نماژ می باشد و نیایش زرتشتیان بوده و ایرانیان آن را برای واژهٔ «صلاة» عربی به کار بردند. این واژه در واژه نامهٔ پارسی به معنای خم شدن، سر فرودآوردن برای ستایش پروردگار، ارج نهادن و بیان بندگی و پیروی از یزدان است. [ ۱] [ ۲] واژهٔ نماز نام واژه ای از فعل نمیدن فارسی به معنی کرنش، بزرگداشت ( تعظیم ) است. پیش از حمله اعراب به ایران و ورود دین اسلام به این کشور، نیایش ایرانیان زرتشتی در زبان پهلوی نماژ یا نماچ نام داشت. [ ۳] سپس ایرانیان از همان واژه برای خواندن الصلاة فی الإسلام به زبان عربی استفاده کردند. نماز یهودیان نیز تِفیلا نام دارد. برخی حدس زده اند که این واژه از واژهٔ «ناماسته» در زبان سانسکریت گرفته شده باشد که محتمل نیست؛ زیرا واژهٔ نماز خود واژه ای ترجمه شده از زبان پارسی باستان به زبان پهلوی ساسانی است و واژهٔ درست و اصیل آن در نیایش های مزدیسنان، نِمَنگه نام دارد. [ ۴] [ ۵]
«صلاة» اعراب که در لسان شرع برای فعل عبادی خاصی یعنی همان «نماز» به کار برده شده است، در لغت به معنای دعا، استغفار، رحمت و مغفرت، عبادت، سلام و تعظیم است و اگر به الله نسبت داده شود، به معنای رحمت و ثنای بر بندگان می باشد و در اصطلاح نیز به عملی عبادی گفته می شود که متّشکل از اجزاء و شرایط خاصّی است و باید با قصد قربت به پروردگار هر روز در چند نوبت به زبان عربی به جا آورده شود.
نماز به عنوان فعلی عبادی که به منظور دعا و نیز تعظیم الهی انجام می شود، یکی از مشترکات ادیان الهی است، هرچند شکل و نحوهٔ انجام آن در ادیان مختلف متفاوت می باشد. از همین روست که در کتاب مقدس مسلمانان به شکل «صلاة» آمده و در معنای واژه نماز است: «نماز معروف است و یکی از واجبات دینیه هر روز تمام ملل و مذاهب است، چه منفرداً و چه جماعتاً…» و پس از آن به شرح معنای نماز بر مبنای تورات و انجیل پرداخته تا آنکه می نویسد: «احدی جز منکرین خدا منکر نماز و دعا نیست…».
در نوشتار حاضر نیز از «نماز» همین معنای فوق اراده شده است و حقیقت شرعیهٔ آن که در اسلام از این اصطلاح اراده می شود، مدّ نظر نمی باشد.

نماز (مزدیسنا). نماز یکی از واجبات و عبادت های مزدیسنا است که برای داشتن توجه همیشگی به دستورهای دینی و سپاسگزاری خدا گزارده می شود. [ ۱] [ ۲] این دستورها عمدتاً ماهیتی اخلاقی دارند. [ ۳]
هنگامی که کودکی در یک خانواده زرتشتی به سن «رشد فکری» می رسد و دین زرتشت را می پذیرد، پس از سدره پوشی به تکلیف می رسد. سن رشد فکری معمولاً میان ۸ تا ۱۵ سالگی ( بیشتر ۹ تا ۱۱ سالگی ) [ ۴] است. [ ۵]
امروزه، نماز پنجگانه را معمولاً موبدان می گزارند و بیشتر زرتشتیان به خواندن دعاهای صبحگاه و شامگاه اکتفا می کنند. [ ۶] [ ۷]
پیش از نماز گزاردن، باید کارهای زیر را انجام داد:[ ۸]
• پاکی تن در هنگام آغاز نماز
• پوشیدن سِدره و کُشتی
• پاک بودن لباس از آلایش
• شستن دست و رو
• رو نمودن به قبله
زرتشتیان هر روز در ۵ گاه اهورامزدا را نماز می گزارند و هنگام این نمازها دارای محدودیت زمانی است. [ ۱] [ ۹] [ ۱۰]
معمولاً در فصل تابستان، گاهِ رپیتون که هنگام گرما است؛ خوانده نمی شود. [ ۱]
قبله زرتشتیان نور و روشنایی است. آنان می توانند در روزها به سوی خورشید و شب ها در برابر نور ماه، آتش، شمع یا چراغ روشن نماز بخوانند. [ ۹] [ ۱۱] زرتشتیان تنها در آتشکده رو به آتش نماز می گزارند و حتی کسانی که در همسایگی یک آتشکده هستند نیز رو به آن نیایش نمی کنند. [ ۱۲] آتش در مزدیسنا نماد «اشه» است. آتش موجود در آتشکده به عنوان درفش مزدیسنا و نماد هویت دینی–فرهنگی زرتشتیان به شمار می رود. [ ۱۳] زرتشتیان معتقدند نمی توان برای خدا حدود و جهاتی قایل شد، و به دستور زرتشت نور را به عنوان نمادی از فروغمندی اهورامزدا نماز می گزارند. [ ۶] [ ۱۱]
در میان برخی از عامه مردم به ویژه مسلمانان، پنداشته می شود که نمازگزاری زرتشتیان به سوی آتش، آتش پرستی است. [ ۱۴] اما در واقع نمازگزاردن رو به آتش، به عنوان پرستش آتش به جای خدا نیست. [ ۱۵]
زکریای قزوینی می نویسد:
آنگاه که زرتشت خود را پیامبر خواند، چون نتوانست خود را به پیشگاه گشتاسپ برساند، روزی از شکاف سقف ایوانی که گشتاسپ در آن بود فرود آمد و گشتاسپ و همهٔ کسانی که در آنجا بودند هراسان شدند. گشتاسپ پرسید تو که هستی؟ گفت: من پیامبرم و از سوی خداوند به نزد تو آمدم. گشتاسپ گفت: گرچه ما این شگفت را دیدیم که تو از سقف فرود آمدی ولی به این بسنده نکنیم. ما را دانشمندان و بزرگان بسیاری است و باید با آنها مناظره کنی و اگر آنها به درستی تو گواه دادند، ما تو را پیروی خواهیم کرد. اشوزرتشت پذیرفت و شاه بفرمود تا دانایان را گرد هم آورند تا سخنان زرتشت را بشنوند. دانایان سخنان را شنیدند و گفتند او را در راه راست یافتیم ولی باید معجزه ای نیز بیاورد. گفتند دارویی به بدنش بمالیم و مس گداخته بر آن بریزیم و اگر به او آسیبی نرسید، او را باور داریم. آنگاه مس گداخته به سینه زرتشت ریختند و به او گزندی نرسید و مس گداخته به موهای وی رسید و همچون گوی مسی سرد شد. بخشهایی از این گوی های مسی را در گنجینهٔ پادشاهان مجوسی یافتند و گرامی داشتند. پس از این عذری نماند و زرتشت را به پیامبری برگزیدند و به دستور گشتاسپ در سراسر کشور آتشگاه ها ساختند و آتش را قبله خواندند و نه خداوندگار.

نماز (مسیحیت). نماز در مسیحیت یک فعالیت مهم در مسیحیت است و چندین شکل مختلف برای این عمل استفاده می شود. [ ۱]
نماز های مسیحی متنوع هستند: آنها می توانند کاملاً خودانگیخته باشند یا به طور کامل از روی یک متن خوانده شوند، مانند یک خلاصه، که شامل ساعات متعارفی است که در زمان های ثابت نماز خوانده می شود. هنگام نماز، معمولاً حرکات خاصی همراه با نماز است، از جمله دست بستن، سر به زیر انداختن، زانو زدن ( اغلب در زانو زدن نیمکت در عبادت شرکتی یا در زانو زدن یک روحانی در عبادت خصوصی ) و سجده.

نماز (یهودیت). نماز در دینِ یهود یا تِفیلا ( به عبری: תְּפִלָּה ) و در جمع تِفیلیم یا تِفیلوت، به نماز و نیایش روزانهٔ یهودیان گفته می شود. توضیحات دقیق در این خصوص را می توان در سیدور یا بخش های میشنا کتب سنتی دعای یهودیان جست.
یهودیان معمولاً در هر روز سه نماز می خوانند و در روز شبات و سایر روزهای مقدس، فرقه های ارتدکس و محافظه کار یک نماز اضافی، به نام موساف می خوانند. نماز پنجمی هم به نام نئیلا وجود دارد که اکنون تنها در روز یوم کیپور، دهمین روز از ماه تیشری که واقع در اوایل پاییز است خوانده می شود. می توان نماز را فرادا یا به جماعت یا به همراه منیان خواند. مثل نماز در اسلام، در یهودیت هم نماز جماعت ارجح و بلندمرتبه است و بخش هایی هم دارد که جز در جماعت اجرا نمی شود.
اکثر مراسم آیینی در یهودیت با یک ملودی سنتی به نام نیگون به حالت آوازی قرائت می شود. در هر کنیسه، سکویی کم ارتفاع وجود دارد که حذان بر فراز آن این مناجات را رهبری می کند.
یهودیان شرقی فعلی، زبان ییدیش دارند که داوین ''Daven'' نام دارد و همان معنای نماز خواندن می دهد، یهودیان ارتدوکس اشکنازی بسیار از آن استفاده می کنند.
در تلمود دو الف از رسالهٔ تعنیت با اشاره به شماع می گوید: «خدا را با همه دلتان عبادت کنید»[ ۱]
میمونید می نویسد: آن عبادت با حضور قلب همین نماز است؛ لذا نما زها را، بودا شبا لو هم می خوانند که یعنی عبادت از قلب و با قلب. [ ۲]
میمونید نماز را تکلیف عبادی تورایی می شناسد ولی زمان و تعداد آن را نه.
زنان اگر نماز برایشان واجب باشد تنها یکی از نمازها و ترجیحاً صبح را لزوماً باید بخوانند و باقی اختیاری است. شرکت نکردن زنان در دیگر نمازها، نوعی معافیت محسوب می شود.
در تلمود ( ماسخت براخوت ۲۶ب ) دو دلیلی برای سه گانه بودن نماز می آورد:
• هر نماز برابر یک قربانی در هیکل سلیمان در قدیم است که یک تعمید در صبح یکی در عصر بوده است و آخر شب هم بقایای تعمید روزانه را می سوزاندند.
• این نمازها یادگاری شاه پدران سه گانه هستند که طبق تورات ابراهیم صبح ها و اسحق عصرها و یعقوب شب ها نماز می خواند اما حتی با تکیه بر این نظر زمان خواندن نمازها و نماز موساف هم بر اساس نظر قبلی تدوین و تشریع شده است.
داوود و دانیال هم سه بار در روز نماز می خواندند.
در مزامیر داوود آمده است: «صبح و عصر شب می گریم و عبادت می کنم و او صدایم را خواهد شنید[ ۳] »

عبادتی در شریعت اسلامی مشتمل بر اذکار و افعالی که با شرایط ویژه به جا آورده می شود. در احادیث و روایات اسلامی، فاصلۀ بین ایمان و کفر ترک نماز است و اگر نماز کسی نزد خداوند پذیرفته نشود هیچ عمل او پذیرفته نخواهد شد. از رسول خدا (ص) نقل است که بی نماز را شفاعت نخواهد کرد. نماز بر دو گونه است: واجب و مستحب. نمازهای واجب عبارت اند از: نمازهای یومیّه (شبانه روزی)، آیات، نماز قضای پدر که بر پسر بزرگ تر واجب است، و نمازی که با نذر، عهد و قسم واجب می شود. برخی فقها نماز جمعه را هم واجب دانسته اند. اما نمازهای مستحبی اندازه ندارد. در خبر است که نماز مستحبی موجب تقرب بنده به خدا است، هر کس هر چقدر که بخواهد می تواند بخواند. به نمازهای مستحبی نافله گویند. بر هر مسلمان واجب است در شبانه روز هفده رکعت نماز بخواند که به آن نمازهای یومیّه گویند: دو رکعت در صبح، در ظهر و عصر هر کدام چهار رکعت، سه رکعت در مغرب، و چهار رکعت در عشا (بعد از نماز مغرب). با احتساب ۳۴ رکعت نافله جمع نمازهای واجب و مستحب در شبانه روز به ۵۱ رکعت می رسد. البته در روز جمعه، چهار رکعت به نوافل افزوده می شود. همچنین، مسافران نمازهای چهار رکعتی یومیّه را دو رکعتی می خوانند که به آن نماز قَصر یا شکسته می گویند (← مسافر_(فقه)). کیفیت نمازهای یومیّه چنین است: در حالت ایستاده (قیام) نیّت می کنند و تکبیرةالاحرام می گویند. سپس یکی از سوره های قرآن را که سجده ندارد، به دنبال سوره حمد می خوانند (قرائت). آن گاه خم می شوند طوری که دست ها به زانو برسد (رکوع) و عبارتی خاص می گویند (ذکر). بعد می نشینند و پیشانی بر زمین می گذارند (سجده). در سجده نیز گفتن ذکری خاص واجب است. سجده دو بار تکرار می شود، و پس از آن یک رکعت از نماز به آخر می رسد. در پایان رکعت دوم و رکعت چهارم، در حال نشسته ذکری خاص می گویند (تشهد). در رکعت چهارم، پس از تشهد، سلام می دهند و نماز پایان می یابد. واجبات نماز یازده چیز است: نیّت، تکبیرةالاحرام، قیام، رکوع، سجود، قرائت، ذکر، تشهد، سلام، ترتیب و مُوالات (پی درپی بودن اجزای نماز). پنج جزء از واجبات نماز رکن است و بدون آن ها نماز باطل می شود: نیت، تکبیرةالاحرام، قیام، رکوع، و دو سجده. نمازهای یومیّه هر کدام باید در وقت مخصوص یا مشترک خودشان خوانده شوند. در حین نماز نباید به کار دیگری پرداخت. مرد باید به هنگام نماز، عورت ها و زن باید همۀ بدنش را، به جز صورت و دست ها و روی پاها، بپوشاند. بدن و لباس نمازگزار باید پاک باشد. نماز مرد در لباس ابریشمی خالص و زرباف، و نیز برای مرد و زن در لباس و مکان غصبی باطل است. نماز باید رو به قبله (کعبه) باشد. پیش از نماز باید وضو گرفت و چنانچه غُسلی (← غسل) برعهدۀ نمازگزار است، به جا آورد. نماز کودک و مجنون صحیح نیست. سفارش شده است که نماز در مسجد خوانده شود، به ویژه مسجدالحرام، مسجدالنبی، مسجد کوفه، بیت المقدس و مسجد جامع هر شهر. خواندن نماز در بعضی جاها کراهت دارد، مانند نماز در حمام، روبه روی عکس، مجسمه، قبر و چراغ. به خواندن نمازهای یومیه در اول وقت بسیار توصیه شده است.