پیشنهاد‌های علی باقری (٣٩,٠٩٩)

آبچکو /ābčaku /:صفت، [ گفتاری] دارای حالت آبریزیش ( با چشم وبینی ابچکو ایستاده بود. ( صدری افشار ، غلامحسین و همکاران ، فرهنگ فارسی معاصر )

آبچکان/ābčekān، - ها/اسم. ۱ - شیاری در یک ساختار یا قطعه ( مانند قرنیز یا یخ ساز یخچال برای پیشگیری از چکیدن آب به دیواریا بدنه ) ۲ - نوعی جا ظرفی در ...

آبچشی:/ābčeši/: اسم. خوراکی ( جز شیر ) که برای نخستین بار به کودک شیرخوار می خورانند. ( صدری افشار، غلامحسین، فرهنگ فارسی معاصر )

آبچرا:/ābčarā/: اسم، ۱ - ناشتایی مختصر۲ - خوراک دام و طیور. ( صدری افشار، غلامحسین، فرهنگ فارسی معاصر )

آبچر: صفت، چراغ کننده در آب. ( صدری افشار، غلامحسین، فرهنگ فارسی معاصر )

آبچر:/ābčar، اسم/ چرای گله در زمین شخص دیگر با پرداخت حق علف چر. ( صدری افشار، غلامحسین، فرهنگ فارسی معاصر )

آب تل:/ābtal - ها/ اسم، تل، تپه یا برآمدگی در بستر رودخانه، دریاچه یا دریا. ( صدری افشار، غلامحسین، فرهنگ فارسی معاصر )

آب ژاول: محلول هیپوکلریت پتاسیم که برای پلشت بری و رنگ زدایی به کار می رود. ( صدری افشار، غلامحسین، فرهنگ فارسی معاصر )

خوش سخن ؛ خوب سخن و با گفتار خوب : بیامد فرستاده خوش سخن که در سال نوبد بدانش کهن. فردوسی.

خوش زبان ؛ گفتار خوب. خوب گفتار.

شکر کسی را بجای آوردن ؛ ازمحبت و نعمت کسی ثنا و سپاس نمودن : من بسیار دعا کردم و شکر وی بجای آوردم. ( تاریخ بیهقی ) . شکر بجای آر که مهمان تو روزی خ ...

شکر نعمت ؛ اعتراف و سپاسگزاری بر احسان و عنایت. ( ناظم الاطباء ) : از عدلهای عقل یکی شکر نعمت است بخشنده خرد ز تو زیرا که شکر خواست. ناصرخسرو. شکر ...

شکر عرفی ؛ سپاسی است خدای را برای همه نعمتهایی که به ما ارزانی داشته از گوش و چشم و جز آن. و فرق میان شکر لغوی با شکر عرفی عموم و خصوص مطلق است همانط ...

شکرفزا ؛ که شکر افزون کند. که بر شکر بیفزاید. که سپاس و ثنای بسیار گوید : کرده ضمان ازو ظفر فتح سریر و روس را او به فزودن ظفر شکرفزای ایزدی. خاقانی.

شکراندوز ؛ که سپاس و ثنای کسی را جلب کند. که شکر و سپاس اندوخته دارد : بذل نزدیک همت تو چو وام کرمت وام توز شکراندوز. انوری.

شکر ایزد، شکر ایزد را ؛ شکر الهی. شکر خدا. ( ناظم الاطباء ) : خاندانها یکی است شکر ایزد را عز ذکره. ( تاریخ بیهقی ) . زحمت شاعر کشیدن مهتران را واجب ...

سجده شکر گزاردن ؛ برای سپاس و شکر سجده بجای آوردن : چون کسری این مثال بدین اشباع فرمود برزویه سجده شکر گزارد. ( کلیله و دمنه ) .

شکر الهی ؛ شکر ایزد. شکر خدا. سپاس و ستایش خداوند جل شأنه و بر زبان آوردن کلمه الحمدﷲ و یا شکراً ﷲ. ( ناظم الاطباء ) : امیرالمؤمنین در نعمت و راحت ...

یک شکر خندیدن : ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند مشتاقم ازبرای خدا یک شکر بخند. حافظ.

جان شکر ؛ شکارکننده جان. جانستان. رجوع به ماده جان شکر شود.

شکر عقیق رنگ ؛ کنایه از لب معشوق است. ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ) ( برهان ) . || نوعی از زنبور سیاه. ( ناظم الاطباء ) . نوعی از زنبور سیاه که شش پا ...

شکرالفاظ ؛ شیرین سخن. که سخن چون شکر شیرین دارد : شوخی شکرالفاظ و مهی سیم بناگوش سروی سمن اندام و بتی حورسرشتی. سعدی.

شکر و شیر کردن ؛ کنایه است از کمال اختلاط بلکه امتزاج. ( آنندراج ) . سخت بهم آمیختن : میتواند بهم آمیزش ما و تو دهد آنکه مهتاب و کتان را شکر و شیر کن ...

شیر بر شکر ریختن ؛بکمال بهم آمیختن : ناطبعساز باشد پنداری شیری است تازه ریخته بر شکّر. ناصرخسرو.

شکر عسکر ؛ شکری که در عسکر مکرم به دست می آمد و معروف بود : به داروی علم درون علم دین ز بس منفعت شکّر عسکریست. ناصرخسرو.

شکروار ؛ مانند شکر. چون شکر : اگر خوردم زبان را من شکروار زبان چون تویی بادا شکربار. نظامی.

شکر و شیر بودن ؛ کنایه است از کمال اختلاط بلکه امتزاج. ( آنندراج ) : ز خلق خوش شکر و شیر باش با احباب ز روی تلخ مکن تلخ کام الفت را. صائب ( از آنندر ...

شکرسرشته ؛ که از شکر سرشته باشد. کنایه از سخت شیرین و شکرین : ز بسّدین لب لعل شکرسرشته او خطی چو برگ نی سبز نو دمید امسال. سوزنی.

شکر طبرزد ؛ قند. ( یادداشت مؤلف ) : ذرور ملکانا، انذروت مدبر و نشاسته و شکر طبرزد. . . ( ذخیره خوارزمشاهی ) . طبرزد. شکر پخته. ( زمخشری ) . چون در ط ...

شکر در زیر آب پنهان کردن ؛ کنایه از امر محال انجام دادن : در تقویم. . . چنین کسان سعی پیوستن همچنان باشد که کسی شکر در زیر آب پنهان کند. ( کلیله و دم ...

شکر در شیر کردن ؛ کنایه از دغلی به کار بردن ، مثل آب در شیر کردن ، لیکن خالی از استبعاد نیست. ( آنندراج ) .

شکر در مجمر انداختن ؛ در بعضی بلاد بجهت بخور و تقطیر محفل در میان شکر براده عود آمیخته در مجمر میسوزند تا دود عود دیر ماند. ( آنندراج ) ( غیاث ) : شر ...

شکرخواه ؛ که شکر بخواهد. طالب شکر. - || کنایه از طالب بوسه شیرین : دگرباره شد از شیرین شکرخواه که غوغای مگس برخاست از راه. نظامی.

شکر خام ؛ شکر خالص یا نوعی از شکر که آنرا در عرف هند کچی کهاندگویند و آن ترجمه شکر خام است. ( آنندراج ) .

شکر به خوزستان فرستادن ( بردن ) ؛ نظیر: زیره به کرمان بردن ؛ کار بیهوده انجام دادن. ( از یادداشت مؤلف ) : اگر نه بنده نوازی از آن طرف بودی من این شک ...

شکر تر انداختن ؛ کنایه از نوای دل انگیز خواندن : نفس بلبلان مجلس او زین غزل شکّر تر اندازد. خاقانی.

شکر تری ؛ شکر سفید. این ایجاد فارسی زبانان هنداست. ( غیاث ) ( آنندراج ) .

شکرانداز ؛ که شکر بیندازد. که شکر نثار کند. شکرافشان. کنایه از شیرین سخن : مرغ ز داود خوش آوازتر گل ز نظامی شکراندازتر. نظامی.

شکرانگیز ؛ شکربار. شکرآمیز. سخت شیرین : زآن غالیه دان شکّرانگیز مه غالیه ساز و گل شکرریز. نظامی.

پرشکر ؛ که از شکر پر باشد. که پر از شکر باشد : گر نمکدان پرشکر خواهی مپرس تلخیی کآن شکّرستان میکند. سعدی. کام جان پرشکر از شعر چو قند تو بود بیت مع ...

چون شیر و شکر بهم برآمیختن ؛ کنایه از درآمیختن بکمال : تا باده عشق در قدح ریخته اند وَاندر پی عشق عاشق انگیخته اند با جان و روان بوعلی مهر علی چون شی ...

شکر انداختن ؛ شکّر نثار کردن. شکر پاشیدن و ریختن : دوست در روی ما چو سنگ انداخت ما به شکرانه شکر اندازیم. خاقانی.

از نی بوریا شکر خوردن ؛ کنایه از توقع وانتظار غلط و نامعقول از کسی یا چیزی داشتن : با فرومایه روزگار مبر کز نی بوریا شکر نخوری. سعدی. مدار از بدان ...

عبارت کلام ؛ تفسیر کردن سخن را. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) .

عبارت رؤیا ؛ تعبیر کردن و خبر دادن از فرجام آنچه خواب بدان باز می گردد. ( از اقرب الموارد ) . بیان کردن خواب را و خبر دادن از مآل کار. ( منتهی الارب ...

آب چلو: آبی که برنج را در آن پخته و آبکش کرده اند. ( صدری افشار، غلامحسین و همکاران، فرهنگ فارسی معاصر )

آب توتماج:[ مجازی] خوراک بی رمق و آبکی. ( صدری افشار، غلامحسین و همکاران، فرهنگ فارسی معاصر )

آب تبلور: مولکول های آب که بخشی از ساختمان بلوری کانی ها را می سازد. ( صدری افشار، غلامحسین و همکاران، فرهنگ فارسی معاصر )

آب پاک:[ اسلام] آبی که کُر است، یا آبی که چیزی نجسی در آن وارد نشده است. ( صدری افشار، غلامحسین و همکاران، فرهنگ فارسی معاصر )

آب اماله: آب صابون، جوشانده گل ختمی یا ملیّن دیگری که برای تنقیه به کار می رود. ( صدری افشار، غلامحسین و همکاران، فرهنگ فارسی معاصر )