مهدی کشاورز

درود می‌پندارم که در پارسی میانه یا پهلوی واژه‌ی "کام" برابر با لذت بوده و  "کامیتن" که در پارسی دری به ریخت کامیدن در آمده بُنواژه‌ی آن بوده: چو شاهی به کامی بکاهد روان/خرد گردد اندر میان ناتو ...

بی‌گمان بهتر است واژه‌ی لاتین در متن فارسی  بکارگیری نشود چراکه اینگونه واژگان اندک‌اندک ساختار زبانیِ ما را از بین خواهند برد؛ در همین نمونه که گفتید چه بهتر که بنویسید  [در نوشتِگانش چنین متنی نیست یا وجود ندارد] نوشتگان= مجموعه‌ی نوشتارها یا بهره‌گیری  از واژه‌ی "پیکره" [در پیکره‌اش چنین متنی نیست]

برشگاهِ(مقطع) قوطیِ چهارگوش، نزدیک به دو سوم(⅔) از برشگاه یا مقطع  ‌تیر استوانه‌ای باید باشد تا کمترین پرتی داشته باشیم. اگر شید(=شعاع)  برشگاهِ تیر چوبی را [۱] بگیریم، گستره(=مساحتِ)  برشگاهِ  تیر، [۳/۱۴] خواهد شد، درین فرض، بیشترین درازا(طول) برشگاهِ قوطیِ چهارگوش، رادیکال۲ است پس گستره‌ برشگاهِ قوطی [۲]  ‌می‌شود. ۲ به ۳/۱۴ کموبیش مانند ⅔ به ۱ است.

همیشه کارسازان‌ فراوانی در پشت صحنه و پشت پرده باید میانجیِ گذر نیروها باشند تا یکی را  به اوج قله‌ی درخشش و سرافرازی و شناخته‌شدگی برسانند. گمان نکن که خودت، خودت رو به اینجا رسونده‌ای!

درود سخن درین است که ما اکنون داریم همباشتن را می‌سازیم هرآینه این بنواژه‌ دارای هیچ پیشینه‌ای در پارسی نیست، نوبنواژه است؛  می‌پندارم نباید آن را با انباشتن همسنجی کرد،   پیشوندهای ...