[ویکی فقه] سلیمان بن صُرَد بن جَوْن خُزاعی، کنیه اش ابومُطَرِّف، از سران مردم عراق در سدۀ نخست هجری می باشد.
از وی در شمار صحابۀ پیامبر اکرم و اصحاب امام علی و امام حسن علیهماالسلام یاد شده است و گاه او را از بزرگان و زهاد تابعین دانسته اند.
نام قبلی سلیمان
گفته اند که وی در زمان جاهلیت یَسار نام داشت و چون مسلمان شد، پیامبر او را سلیمان نامید.
قبیله سلیمان
وی به قبیلۀ خُزاعه منتسب بود.
زمان سکونت سلیمان در کوفه
...
از وی در شمار صحابۀ پیامبر اکرم و اصحاب امام علی و امام حسن علیهماالسلام یاد شده است و گاه او را از بزرگان و زهاد تابعین دانسته اند.
نام قبلی سلیمان
گفته اند که وی در زمان جاهلیت یَسار نام داشت و چون مسلمان شد، پیامبر او را سلیمان نامید.
قبیله سلیمان
وی به قبیلۀ خُزاعه منتسب بود.
زمان سکونت سلیمان در کوفه
...
wikifeqh: سلیمان_بن_صرد_خزایی
[ویکی شیعه] سلیمان بن صُرَد بن جون خُزاعی(شهادت ۶۵ق) از بزرگان عرب و شیعیان کوفه و صحابی حضرت محمد(ص)، امام علی(ع)، امام حسن(ع) و امام حسین(ع). وی در برخی جنگ ها در رکاب امیرمؤمنان(ع) بود؛ در دوران امام حسن(ع) نیز از بزرگان شیعه کوفه به حساب می آمد اما با صلح امام حسن با معاویه مخالف بود. نخستین نامه نگاری ها برای دعوت امام حسین(ع) به کوفه به رهبری او انجام شد، با این حال خود او در نبرد کربلا حضور نداشت. مورخان، دلایل مختلفی برای عدم حضور سلیمان در واقعه کربلا برشمرده اند.
پس از شهادت حسین بن علی(ع)، رهبری قیام توابین را در سال ۶۵ق بر عهده داشت. این قیام به خونخواهی امام حسین(ع) شکل گرفت سلیمان در آن به شهادت رسید.
سلیمان بن صرد در مکه به دنیا آمد. در منابع تاریخی هر چند به تاریخ زمان ولادت وی اشاره نشده است، اما چون گفته شده که وی در هنگام شهادت در سال ۶۵ق.، ۹۳ ساله بوده است. می توان گفت وی پنج سال قبل از بعثت به دنیا آمده است. نام پدرش « جون » بود و در نسبتش به قبیله خزاعه هیچ اختلافی نیست.
نام وی در عصر جاهلیت « یسار » بود که پیامبر(ص) نامش را پس از مسلمان شدن به « سلیمان » تغییر داد. کنیه وی را « ابو مُطَرّف » گفته اند.
سلیمان بن صرد در مکه به دنیا آمد. در منابع تاریخی هر چند به تاریخ زمان ولادت وی اشاره نشده است، اما چون گفته شده که وی در هنگام شهادت در سال ۶۵ق.، ۹۳ ساله بوده است. می توان گفت وی پنج سال قبل از بعثت به دنیا آمده است. نام پدرش « جون » بود و در نسبتش به قبیله خزاعه هیچ اختلافی نیست.
نام وی در عصر جاهلیت « یسار » بود که پیامبر(ص) نامش را پس از مسلمان شدن به « سلیمان » تغییر داد. کنیه وی را « ابو مُطَرّف » گفته اند.
wikishia: سلیمان_بن_صرد_خزاعی
[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از یک دائرة المعارف است
سلیمان بن صُرَد خُزاعی ، سلیمان بن صُرَدبن جَوْن خُزاعی، کنیه اش ابومُطَرِّف، از سران مردم عراق در سدۀ نخست هجری. از وی در شمار صحابۀ پیامبر اکرم و اصحاب امام علی و امام حسن علیهماالسلام یاد شده است و گاه او را از بزرگان و زهاد تابعین دانسته اند . گفته اند که وی در زمان جاهلیت یَسار نام داشت و چون مسلمان شد، پیامبر او را سلیمان نامید. وی به قبیلۀ خُزاعه منتسب بود .
بعد از رحلت پیامبر اکرم و گسترش اسلام به خارج از شبه جزیره، سلیمان، جزو نخستین کسانی بود که از مدینه خارج و به شهر تازه تأسیس کوفه وارد شد و در محلۀ خُزاعیان مسکن گزید . وی از بزرگان و شیوخ قبیله اش بود و نزد آنان منزلت و احترام بسیار داشت . از فعالیتهای سیاسی وی تا قبل از خلافت امام علی علیه السلام ذکری نشده است، اما وی از کسانی بود که به همراه دیگر فضلای شیعه با آن حضرت بیعت کرد .
با آغاز درگیریهای داخلی در دورۀ خلافت امام علی، سلیمان با آنکه از شیعیان حضرت بود، در جنگ جمل شرکت نکرد و همچون عده ای دیگر، به سبب تشخیص ندادن حق از باطل، دچار تردید شد و موضع بی طرفی اتخاذ کرد. بعد از این جنگ و بازگشت امام علی از بصره، سلیمان به خدمت امام رفت و امام وی را به دلیل دوری گزیدن از جنگ سرزنش کرد . بنابراین، در صحت پاره ای از روایاتِ حاکی از حضور سلیمان در جنگ جمل ، تردید وجود دارد.
سلیمان در نبرد صِفّین همراه حضرت علی بود و از طرف امام فرماندهی پیادگان میمنه سپاه عراق را برعهده گرفت . عُقْبَةبن مسعود، عامل امام علی در کوفه، به سلیمان نامه نوشت و وی را به کوشش و شکیبایی در جنگ توصیه نمود . سلیمان در جنگ صفّین شجاعانه جنگید و حَوْشَب، پهلوان نامی شامیان و سرور یمانیان سپاه معاویه، را در جنگ تن به تن کشت . پس از پایان نبرد صفّین و پذیرش حکمیت از سوی عراقیان، سلیمان نزد امام رفت و ضمن ابراز ناخشنودی از خاتمه کار جنگ با عهدنامه حکمیت، از ناکامی اش در ترغیب سپاهیان به ادامه جنگ سخن گفت . از پاره ای روایات برمی آید که سلیمان از طرف امام، چندی در ناحیه جبل مسئول جمع آوری مالیات بوده است .
پس از شهادت امام علی علیه السلام (40)، سلیمان همچون دیگر بزرگان شیعی با امام حسن علیه السلام بیعت کرد، اما پس از صلح امام حسن و بیعت مردم عراق با معاویه، سلیمان که از بزرگان عراق محسوب می شد و از این صلح ناخشنود بود، نزد امام رفت و او را خوارکننده مؤمنان خواند و امام را به شدت سرزنش کرد. سلیمان آمادگی خود و عراقیان را برای شکستن پیمان و از سرگیری جنگ با شامیان اعلام نمود، اما امام حسن با آرامش سعی کرد وی را با خود همراه سازد. پس از آن، سلیمان نزد امام حسین رفت و در این باره با وی گفتگو کرد، ولی امام حسین نیز بر پایبندی به پیمان برادرش تأکید کرد و از سلیمان خواست مادام که معاویه زنده است، بر این پیمان وفادار بماند . پس از شهادت امام حسن (50)، شیعیان کوفه در خانۀ سلیمان، که در آن زمان شیخ الشیعه به شمار می رفت، جمع شدند و در نامه ای به امام حسین، شهادت امام حسن را تسلیت گفتند .
پس از مرگ معاویه (60)، بزرگان شیعی از جمله سلیمان، با فراخواندن مردم به حمایت از امام حسین، با نامه های متوالی امام را از حجاز به کوفه دعوت نمودند و سلیمان برای اطمینان از پایبندی کوفیان به حمایت از امام حسین، از آنان پیمان مؤکد گرفت ، اما، در واقعۀ کربلا (61)، سلیمان خود از کسانی بود که از یاری امام حسین سر باز زد . پس از شهادت امام حسین (61)، سلیمان همچون عده ای دیگر از کوفیان، از همراهی نکردن با امام پشیمان شد و پس از توبه، در سال 65 در زمان خلافت عبدالملک بن مروان، قیام توابین را به خون خواهی امام حسین و برضد امویان به راه انداخت. وی در جنگ با عبیداللّه بن زیاد در عَین الوَرده به شهادت رسید. به نوشتۀ ابن سعد ، سلیمان هنگام شهادت 93 ساله بوده است.
سلیمان بن صرد فاضل، نیکوکار و دین دار بود . وی از پیامبر اکرم، امام علی و عده ای از صحابه، حدیث روایت کرده است، از جمله حدیثی درباره جنگ احزاب که از پیامبر اکرم . کسانی همچون ابواسحاق سَبیعی، عَدی بن ثابت و ابوعبدالاکرم نیز از او روایت کرده اند .
سلیمان بن صُرَد خُزاعی ، سلیمان بن صُرَدبن جَوْن خُزاعی، کنیه اش ابومُطَرِّف، از سران مردم عراق در سدۀ نخست هجری. از وی در شمار صحابۀ پیامبر اکرم و اصحاب امام علی و امام حسن علیهماالسلام یاد شده است و گاه او را از بزرگان و زهاد تابعین دانسته اند . گفته اند که وی در زمان جاهلیت یَسار نام داشت و چون مسلمان شد، پیامبر او را سلیمان نامید. وی به قبیلۀ خُزاعه منتسب بود .
بعد از رحلت پیامبر اکرم و گسترش اسلام به خارج از شبه جزیره، سلیمان، جزو نخستین کسانی بود که از مدینه خارج و به شهر تازه تأسیس کوفه وارد شد و در محلۀ خُزاعیان مسکن گزید . وی از بزرگان و شیوخ قبیله اش بود و نزد آنان منزلت و احترام بسیار داشت . از فعالیتهای سیاسی وی تا قبل از خلافت امام علی علیه السلام ذکری نشده است، اما وی از کسانی بود که به همراه دیگر فضلای شیعه با آن حضرت بیعت کرد .
با آغاز درگیریهای داخلی در دورۀ خلافت امام علی، سلیمان با آنکه از شیعیان حضرت بود، در جنگ جمل شرکت نکرد و همچون عده ای دیگر، به سبب تشخیص ندادن حق از باطل، دچار تردید شد و موضع بی طرفی اتخاذ کرد. بعد از این جنگ و بازگشت امام علی از بصره، سلیمان به خدمت امام رفت و امام وی را به دلیل دوری گزیدن از جنگ سرزنش کرد . بنابراین، در صحت پاره ای از روایاتِ حاکی از حضور سلیمان در جنگ جمل ، تردید وجود دارد.
سلیمان در نبرد صِفّین همراه حضرت علی بود و از طرف امام فرماندهی پیادگان میمنه سپاه عراق را برعهده گرفت . عُقْبَةبن مسعود، عامل امام علی در کوفه، به سلیمان نامه نوشت و وی را به کوشش و شکیبایی در جنگ توصیه نمود . سلیمان در جنگ صفّین شجاعانه جنگید و حَوْشَب، پهلوان نامی شامیان و سرور یمانیان سپاه معاویه، را در جنگ تن به تن کشت . پس از پایان نبرد صفّین و پذیرش حکمیت از سوی عراقیان، سلیمان نزد امام رفت و ضمن ابراز ناخشنودی از خاتمه کار جنگ با عهدنامه حکمیت، از ناکامی اش در ترغیب سپاهیان به ادامه جنگ سخن گفت . از پاره ای روایات برمی آید که سلیمان از طرف امام، چندی در ناحیه جبل مسئول جمع آوری مالیات بوده است .
پس از شهادت امام علی علیه السلام (40)، سلیمان همچون دیگر بزرگان شیعی با امام حسن علیه السلام بیعت کرد، اما پس از صلح امام حسن و بیعت مردم عراق با معاویه، سلیمان که از بزرگان عراق محسوب می شد و از این صلح ناخشنود بود، نزد امام رفت و او را خوارکننده مؤمنان خواند و امام را به شدت سرزنش کرد. سلیمان آمادگی خود و عراقیان را برای شکستن پیمان و از سرگیری جنگ با شامیان اعلام نمود، اما امام حسن با آرامش سعی کرد وی را با خود همراه سازد. پس از آن، سلیمان نزد امام حسین رفت و در این باره با وی گفتگو کرد، ولی امام حسین نیز بر پایبندی به پیمان برادرش تأکید کرد و از سلیمان خواست مادام که معاویه زنده است، بر این پیمان وفادار بماند . پس از شهادت امام حسن (50)، شیعیان کوفه در خانۀ سلیمان، که در آن زمان شیخ الشیعه به شمار می رفت، جمع شدند و در نامه ای به امام حسین، شهادت امام حسن را تسلیت گفتند .
پس از مرگ معاویه (60)، بزرگان شیعی از جمله سلیمان، با فراخواندن مردم به حمایت از امام حسین، با نامه های متوالی امام را از حجاز به کوفه دعوت نمودند و سلیمان برای اطمینان از پایبندی کوفیان به حمایت از امام حسین، از آنان پیمان مؤکد گرفت ، اما، در واقعۀ کربلا (61)، سلیمان خود از کسانی بود که از یاری امام حسین سر باز زد . پس از شهادت امام حسین (61)، سلیمان همچون عده ای دیگر از کوفیان، از همراهی نکردن با امام پشیمان شد و پس از توبه، در سال 65 در زمان خلافت عبدالملک بن مروان، قیام توابین را به خون خواهی امام حسین و برضد امویان به راه انداخت. وی در جنگ با عبیداللّه بن زیاد در عَین الوَرده به شهادت رسید. به نوشتۀ ابن سعد ، سلیمان هنگام شهادت 93 ساله بوده است.
سلیمان بن صرد فاضل، نیکوکار و دین دار بود . وی از پیامبر اکرم، امام علی و عده ای از صحابه، حدیث روایت کرده است، از جمله حدیثی درباره جنگ احزاب که از پیامبر اکرم . کسانی همچون ابواسحاق سَبیعی، عَدی بن ثابت و ابوعبدالاکرم نیز از او روایت کرده اند .
wikiahlb: سلیمان_بن_صرد_خزاعی