درد مزمن یا سندرم درد مزمن ( به انگلیسی: Chronic pain ) نوعی از انواع درد است که با عناوین دیگری از قبیل درد سوزشی تدریجی، درد مبهم، درد ضربان دار و درد تهوع آور نیز شناخته می شود. این نوع درد، گاهی با درد حاد اشتباه گرفته می شود و می تواند از سه ماه تا چندین سال ادامه داشته باشد؛ راهنماهای مختلف تشخیص بیماری ها مانند DSM - 5 و ICD - 11 تعریف های متعددی از درد مزمن پیشنهاد کرده اند، اما تعریف پذیرفته شده که بدون برههٔ زمانی مطرح می شود: «دردی است که بیش از دورهٔ موردِ انتظارِ بهبودش طول بکشد. »
ایجاد سازوکار درد، از آسیب های احتمالی به بدن جلوگیری می کند اما درد مزمن، دردی بدون ارزش بیولوژیکی است ( تأثیر مثبتی به همراه ندارد ) . این درد تقسیم بندی های مختلفی دارد؛ سرطانی، پس از سانحه یا عمل، اسکلتی - عضلانی و احشایی مهم ترین این تقسیم بندی ها هستند. عوامل مختلفی باعث شکل گیری درد مزمن می شود که می تواند نوروژنیک ( وابسته به ژن ) ، نوسیسپتیو[ الف] ، نوروپاتیک، روانی یا ناشناخته باشند. برخی از بیماری ها مانند دیابت ( قند خون بالا ) ، شینگل ( برخی از بیماری های ویروسی ) ، درد اندام خیالی، هایپرتونی و سکته مغزی نیز در شکل گیری درد مزمن نقش دارند. شایع ترین انواع درد مزمن، درد پشت، سردرد شدید، درد میگرنی و درد صورت هستند.
درد مزمن می تواند اثرات بسیار شدید روانی و جسمانی ایجاد کند که گاهی تا پایان عمر نیز ادامه می یابد. تحلیل قشر خاکستری مغز ( آسیب به نورون های مغزی ) ، بی خوابی و کم خوابی، مشکلات متابولیکی، استرس مزمن، چاقی و سکته قلبی نمونه هایی از آثار جسمانی و افسردگی، اختلالات شناختی، ادراک بی عدالتی، درد فاجعه بار و روان رنجوری نمونه هایی از آثار روانی ( سایکولوژیک ) آن هستند.
طیف گسترده از انواع درمان ها برای این بیماری انجام می گیرد؛ دارو درمانی ( انواع داروهای اِپیوئیدی و غیر اپیوئیدی[ ب] ) ، رفتار درمانی و فیزیوتراپی شاخص ترین آن ها هستند. داروها معمولاً با عوارض جانبی همراه بوده و هنگام تشدید اثرات درد، تجویز می شوند. مواردی مانند آسپرین و ایبوپروفن برای دردهای خفیف تر و مورفین و کدئین برای دردهای شدید مورد استفاده قرار می گیرند. روش های درمانی دیگر مانند درمان رفتاری - شناختی و فیزیوتراپی به دلیل پایین بودن میزان اثر بخشی، اغلب به صورت مکمل، همراه با داروها استفاده می شوند. در حال حاضر برای هیچ کدام از این روش ها، بهبودی قطعی وجود ندارد و تحقیقات بر روی طیف گسترده ای از انواع فعالیت های مدیریتی و درمانی جدید، مانند بلاک های نورولپتیک و پرتودرمانی ادامه دارد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفایجاد سازوکار درد، از آسیب های احتمالی به بدن جلوگیری می کند اما درد مزمن، دردی بدون ارزش بیولوژیکی است ( تأثیر مثبتی به همراه ندارد ) . این درد تقسیم بندی های مختلفی دارد؛ سرطانی، پس از سانحه یا عمل، اسکلتی - عضلانی و احشایی مهم ترین این تقسیم بندی ها هستند. عوامل مختلفی باعث شکل گیری درد مزمن می شود که می تواند نوروژنیک ( وابسته به ژن ) ، نوسیسپتیو[ الف] ، نوروپاتیک، روانی یا ناشناخته باشند. برخی از بیماری ها مانند دیابت ( قند خون بالا ) ، شینگل ( برخی از بیماری های ویروسی ) ، درد اندام خیالی، هایپرتونی و سکته مغزی نیز در شکل گیری درد مزمن نقش دارند. شایع ترین انواع درد مزمن، درد پشت، سردرد شدید، درد میگرنی و درد صورت هستند.
درد مزمن می تواند اثرات بسیار شدید روانی و جسمانی ایجاد کند که گاهی تا پایان عمر نیز ادامه می یابد. تحلیل قشر خاکستری مغز ( آسیب به نورون های مغزی ) ، بی خوابی و کم خوابی، مشکلات متابولیکی، استرس مزمن، چاقی و سکته قلبی نمونه هایی از آثار جسمانی و افسردگی، اختلالات شناختی، ادراک بی عدالتی، درد فاجعه بار و روان رنجوری نمونه هایی از آثار روانی ( سایکولوژیک ) آن هستند.
طیف گسترده از انواع درمان ها برای این بیماری انجام می گیرد؛ دارو درمانی ( انواع داروهای اِپیوئیدی و غیر اپیوئیدی[ ب] ) ، رفتار درمانی و فیزیوتراپی شاخص ترین آن ها هستند. داروها معمولاً با عوارض جانبی همراه بوده و هنگام تشدید اثرات درد، تجویز می شوند. مواردی مانند آسپرین و ایبوپروفن برای دردهای خفیف تر و مورفین و کدئین برای دردهای شدید مورد استفاده قرار می گیرند. روش های درمانی دیگر مانند درمان رفتاری - شناختی و فیزیوتراپی به دلیل پایین بودن میزان اثر بخشی، اغلب به صورت مکمل، همراه با داروها استفاده می شوند. در حال حاضر برای هیچ کدام از این روش ها، بهبودی قطعی وجود ندارد و تحقیقات بر روی طیف گسترده ای از انواع فعالیت های مدیریتی و درمانی جدید، مانند بلاک های نورولپتیک و پرتودرمانی ادامه دارد.
wiki: درد مزمن