[ویکی فقه] ساخت خانه در ترکیه به دوره میان سنگی و نوسنگی می رسد، و برای ساخت خانه از مصالح مختلفی مثل چوب، سنگ و آجر و ... استفاده می کردند. با تغییر فرهنگ مردم شکل خانه ها هم تغییر کرد.
پراکندگی عمده فرهنگی و تاریخی در ترکیه سه بخش اصلی را نشان می دهد: نخست، مناطق ساحلی و جاهایی که پل ارتباط با اروپا را تشکیل می دهد. این مناطق تحت تأثیر مداوم عوامل خارجی قرار دارد. دوم، منطقه داخلی که شاهد تحرک کمتر و پذیرای آخرین موج مهاجرت بزرگ ترک ها بوده است. این دشتِ بشقابی شکل را شاید بتوان منطقه درونی خواند. سوم، میان این دو منطقه یک کمربند مرکّب است که تحت تأثیر هر دو منطقه قرار داد. خانه های ترکی در ترکیه از منطقه درونی به سمت بیرون گسترش یافته است.
شروع استقرار و ساخت خانه
در نقاط مختلف ترکیه، در دوره میان سنگی، با تشکیل روستاها استقرار دائمی صورت گرفته است. در دوران نوسنگی، خانه دارای اتاق هایی وسیع، با ابعاد حداکثر ۹ متر × ۱۰ متر در اطراف حیاطی سنگ فرش و چهارگوش، با پی سنگی و دیوار خشت چین بود. این اتاق ها مستقل و گاه دارای ستون های سنگی بودند. در وسط اتاق، اجاق پخت وپز قرار داشت و کف اتاق با خشت و اندود گل پوشیده بود. در ادامه این دوره، اتاق ها دو طبقه شدند که اتاق پایینی در نداشت و از طریق اتاق بالایی به آن وارد می شدند. سقف این خانه ها مسطح، از چوب و نی و اندود کاهگل بود. از هزاره پنجم پیش از میلاد، در تپه های باستانی حاجیلار، خانه های حیاط دار احتمالا دو طبقه با اتاق های مستطیل شکل ساخته می شدند. در ادامه دوره نوسنگی، تعداد اتاق ها بیش تر و با سنگ و خشت و چوب فضاهای متنوعی ایجاد شد. این خانه ها نیز در طبقه همکف ورودی نداشتند و از طریق نردبان و حفره بام وارد خانه می شدند. تمدن تپه باستانی چتل هویوک، از هفت هزار تا پنج هزار سال پیش از میلاد را از نخستین تلاش های بشر برای پی ریزی زندگی شهری دانسته اند. حفاری ها و یافته های این محل نشان می دهند که خانه ها به هم چسبیده و بدون در بودند و به همین سبب استحکام بیشتری داشتند و از طریق پشت بام به یکدیگر مرتبط می شدند. این خانه ها نقشه واحد اما اندازه های متفاوت داشتند. دیوارهای آن ها خشتی بود و با کلاف های چوبی تقویت می شد. دیوارها و کف اتاقها نقاشی و گچ کاری می شد. از سکوهای کنار دیوار نیز برای خوابیدن، کار کردن و غذا خوردن استفاده می کردند (تصویر ۱۸).
خانه در عصر سنگ و مس
در عصر مس و سنگ، محل های مسکونی با حصار محافظت می شد و تغییراتی در خانه ها ایجاد گردید، مثلا دو اتاق بزرگ در خانه به یک راهرو باز می شد. در عصر مفرغ، خانه ها به هم فشرده و اتاق ها به صورت ردیفی نزدیک به هم، به شکل مستطیل کوچک و دیوارها از پی سنگی و خشتی بودند. این خانه ها در و پنجره داشتند و به صورت مجتمع، با سقف مسطح، از چوب و نی ساخته می شدند. در هزاره دوم پیش از میلاد، ساکنان بعضی مناطق ترکیه مانند کاپادوکیا، شهرهای زیرزمینی می ساختند و درون اتاقهای کوچک و تاریکش سوراخ هایی برای ورود و خروج هوا و نور ایجاد می کردند. ساخت خانه های زیرزمینی برای دفاع در برابر مهاجمان بود. تا ۱۳۳۱ش/۱۹۵۲، نمونه هایی از این خانه ها هنوز مسکونی بودند. حِتّیها و سپس یونانی ها در حدود سال هزار پیش از میلاد، نخست روستاها و بعد شهرهایی در این سرزمین ساختند. خانه های ثروتمندان یونانی دارای آب جاری و کف موزاییک کاری شده بود. اهالی روم شرقی (بیزانس) نیز بعد از یونانی ها در این منطقه تا قرن هشتم سکونت داشتند.
ساخت خانه در دوران ترکان
...
پراکندگی عمده فرهنگی و تاریخی در ترکیه سه بخش اصلی را نشان می دهد: نخست، مناطق ساحلی و جاهایی که پل ارتباط با اروپا را تشکیل می دهد. این مناطق تحت تأثیر مداوم عوامل خارجی قرار دارد. دوم، منطقه داخلی که شاهد تحرک کمتر و پذیرای آخرین موج مهاجرت بزرگ ترک ها بوده است. این دشتِ بشقابی شکل را شاید بتوان منطقه درونی خواند. سوم، میان این دو منطقه یک کمربند مرکّب است که تحت تأثیر هر دو منطقه قرار داد. خانه های ترکی در ترکیه از منطقه درونی به سمت بیرون گسترش یافته است.
شروع استقرار و ساخت خانه
در نقاط مختلف ترکیه، در دوره میان سنگی، با تشکیل روستاها استقرار دائمی صورت گرفته است. در دوران نوسنگی، خانه دارای اتاق هایی وسیع، با ابعاد حداکثر ۹ متر × ۱۰ متر در اطراف حیاطی سنگ فرش و چهارگوش، با پی سنگی و دیوار خشت چین بود. این اتاق ها مستقل و گاه دارای ستون های سنگی بودند. در وسط اتاق، اجاق پخت وپز قرار داشت و کف اتاق با خشت و اندود گل پوشیده بود. در ادامه این دوره، اتاق ها دو طبقه شدند که اتاق پایینی در نداشت و از طریق اتاق بالایی به آن وارد می شدند. سقف این خانه ها مسطح، از چوب و نی و اندود کاهگل بود. از هزاره پنجم پیش از میلاد، در تپه های باستانی حاجیلار، خانه های حیاط دار احتمالا دو طبقه با اتاق های مستطیل شکل ساخته می شدند. در ادامه دوره نوسنگی، تعداد اتاق ها بیش تر و با سنگ و خشت و چوب فضاهای متنوعی ایجاد شد. این خانه ها نیز در طبقه همکف ورودی نداشتند و از طریق نردبان و حفره بام وارد خانه می شدند. تمدن تپه باستانی چتل هویوک، از هفت هزار تا پنج هزار سال پیش از میلاد را از نخستین تلاش های بشر برای پی ریزی زندگی شهری دانسته اند. حفاری ها و یافته های این محل نشان می دهند که خانه ها به هم چسبیده و بدون در بودند و به همین سبب استحکام بیشتری داشتند و از طریق پشت بام به یکدیگر مرتبط می شدند. این خانه ها نقشه واحد اما اندازه های متفاوت داشتند. دیوارهای آن ها خشتی بود و با کلاف های چوبی تقویت می شد. دیوارها و کف اتاقها نقاشی و گچ کاری می شد. از سکوهای کنار دیوار نیز برای خوابیدن، کار کردن و غذا خوردن استفاده می کردند (تصویر ۱۸).
خانه در عصر سنگ و مس
در عصر مس و سنگ، محل های مسکونی با حصار محافظت می شد و تغییراتی در خانه ها ایجاد گردید، مثلا دو اتاق بزرگ در خانه به یک راهرو باز می شد. در عصر مفرغ، خانه ها به هم فشرده و اتاق ها به صورت ردیفی نزدیک به هم، به شکل مستطیل کوچک و دیوارها از پی سنگی و خشتی بودند. این خانه ها در و پنجره داشتند و به صورت مجتمع، با سقف مسطح، از چوب و نی ساخته می شدند. در هزاره دوم پیش از میلاد، ساکنان بعضی مناطق ترکیه مانند کاپادوکیا، شهرهای زیرزمینی می ساختند و درون اتاقهای کوچک و تاریکش سوراخ هایی برای ورود و خروج هوا و نور ایجاد می کردند. ساخت خانه های زیرزمینی برای دفاع در برابر مهاجمان بود. تا ۱۳۳۱ش/۱۹۵۲، نمونه هایی از این خانه ها هنوز مسکونی بودند. حِتّیها و سپس یونانی ها در حدود سال هزار پیش از میلاد، نخست روستاها و بعد شهرهایی در این سرزمین ساختند. خانه های ثروتمندان یونانی دارای آب جاری و کف موزاییک کاری شده بود. اهالی روم شرقی (بیزانس) نیز بعد از یونانی ها در این منطقه تا قرن هشتم سکونت داشتند.
ساخت خانه در دوران ترکان
...
wikifeqh: خانه_در_ترکیه