تانزانیا

[ویکی فقه] تانزانیا کشوری است مسلمان در کرانه شرقی افریقا که از شمال با کنیا و اوگاندا، از غرب با رواندا، بوروندی و جمهوری دمکراتیک کنگو و از جنوب با زامبیا، مالاوی و موزامبیک همسایه است و از شرق به اقیانوس هند محدود می شود.
تانزانیا که از دو بخش اصلی به نام تانگانیکا و جزایر زنگبار تشکیل شده است، از شمال به اوگاندا و کنیا؛ از جنوب به موزامبیک، مالاوی و زامبیا؛ از غرب به جمهوری دموکراتیک کنگو (زئیر) و بروندی و رواندا؛ و از شرق به اقیانوس هند محصور است. مساحت این کشور ۹۴۵۰۸۷ کیلومتر مربع و پایتخت آن دارالسلام است.در سال ۱۹۹۶ پایتخت رسمی تانزانیا از شهر ساحلی و بزرگ دارالسلام به شهر دودوما منتقل شد. با این حال دارالسلام هنوز پایتخت تجاری و مقر بسیاری از نهادهای حکومتی کشور است و بندری مهم برای تانزانیا و همسایگان محصور در خشکی اوست. از شهرهای مهم دیگر آن می توان به آروشا، امبیا، موانزا، موروگور و زنگبار اشاره کرد. تانزانیا به ۲۶ منطقه یا استان تقسیم می شود که از این شمار، ۲۱ استان در سرزمین اصلی و پنج استان در جزایر زنگبار قرار دارند. زبان رایج این کشور «سواحیلی» است که آمیزه ای از زبان های بانتو، عربی، انگلیسی و اندکی پرتغالی، فارسی و هندی است. حدود ۱۲۶ قبیله در این کشور زندگی می کنند. نام تانزانیا واژه ای مرکب از تانگانیکا و زنگبار است. این دو کشور در سال ۱۹۶۴ یا یکدیگر متحد شده و جمهوری تانزانیا را تشکیل دادند.
مذهب
اسلام ، مسیحیت و آئین های بومی سه دین اصلی در این کشور هستند. برآورد دقیقی از میزان پیروان هریک از این ادیان در دست نیست . بیش از ۹۷% جمعیت زنگبار و بیش از ۶۰% جمعیت سرزمین اصلی تانزانیا را مسلمانان تشکیل می دهند. اکثر مسلمانان سنی مذهب ، پیرو مکتب شافعی و صوفی مسلک اند. اما هندی-پاکستانی تبارها بیشتر حنفی ، یمنی تبارها پیرو مذهب مالکی یا حنبلی و تعدادی از آسیایی تبارها اسماعیلی نزاری (خوجه ها)، اسماعیلی مُسْتَعْلَوی (بُهره ها) و شیعه دوازده امامی اند. مسلمانان عمانی تبار اغلب اباضی اند و گروه کوچک فعالی از احمدیه (پیروان غلام احمد قادیانی) در تانزانیا وجود دارد که هندی تبارند. به گفتهٔ برخی محققان، سه چهارم مسلمانان تانزانیا صوفی مسلک اند. طریقت های صوفیه در آنجا عبارت است از: شاذلیه (قدیمترین طریقت)، قادریه (بزرگترین طریقت)، رفاعیه ، دَندراویه، احمدیه یا ادریسیه و علویه .حدود ۱۵ هزار تن از مسلمانان این کشور از شیعیان خوجه اثناعشری به شمار می روند که آسیایی تبار و به ویژه هندی هستند. فرقه های صوفی یا طریقت ها عامل اصلی گسترش اسلام در سده بیستم م. بوده اند. حدود ۷۰% از مسلمانان سنی تانزانیای امروز به فرقه های صوفی وابسته اند که بزرگ ترین این فرقه ها قادریه است. گروه های کوچک هندو، بودایی و بهایی نیز در این کشور حضور دارند.
فرهنگ
از لحاظ فرهنگی بین مردم تانزانیا با مردمان ایرانی و اعراب عمانی رابطه زیادی وجود دارد؛ تعداد زیادی از کلمات فارسی همچون شاه و کاکا در زبان سواحلی که یکی از زبانهای رسمی این کشور می باشد، نشان دهنده عمق روابط دو فرهنگ است. در خلال سال های پایانی قرن سوم هجری تا اوایل قرن چهارم، گروه هایی از خانواده های شیرازی به زنگبار مهاجرت کردند. هنوز هم پس از گذشت قرن ها در زنگبار، اصل و نسب شیرازی به نوعی نجیب زادگی محسوب می شود. آیین نوروز امروزه در زنگبار برگزار می شود. از آثار ایرانی در تانزانیا می توان به حمام ساخته شده گویا برای دختر محمد شاه قاجار ، چاه آب افشاری و مسجد جزیره دلفین اشاره نمود.
ایرانیان در تانزانیا
...

[ویکی شیعه] جمهوری متحد تانزانیا، کشوری در شرق آفریقا است. مسلمانان بیش از نیمی از جمعیت آن را تشکیل می دهند و تعدادی از شیعیان خوجه اثناعشری نیز در آنجا ساکنند که فدراسیون جماعات خوجه اثناعشری افریقا از تشکلات مهم آنان است که مرکز آن در دارالسلام قرار دارد. علاوه بر شیعیان خوجه اثناعشری، شماری شیعه بومی نیز در این کشور زندگی می کنند، که جمعیت آنها بین ۳ تا ۵ هزار نفر برآورد شده است. از جمعیت شیعیان این کشور آمار دقیقی در دست نیست؛ آنان در شهرهای آروشا، دارالسلام، دودوما، جزیره زنگبار و... زندگی می کنند. به جز شیعیان زنگبار، سایر شیعیان تانزانیا وضعیت اقتصادی مناسبی ندارند. سازمان بلال مسلم میشن از مراکز مهم شیعیان خوجه اثناعشری در تانزانیا است.
جغرافیا تانزانیا کشوری در شرق آفریقا است که مساحت آن ۰۸۷، ۹۴۵ کیلومتر مربع است.این کشور از شمال با کنیا و اوگاندا، از غرب با رواندا، بوروندی و کنگو و از جنوب با زامبیا، مالاوی و موزامبیک همسایه است و از شرق به اقیانوس هند محدود است. در ۱۹۹۶ پایتخت رسمی تانزانیا از دارالسلام به دودوما منتقل شد.

[ویکی اهل البیت] جمهوری تانزانیا با 945 هزار کیلومتر مربع وسعت، درآفریقای شرقی و در مجاورت اقیانوس هند قرار دارد.
بخش اعظم این کشور را سرزمین وسیع تانگانیکا، وبقیه ی آن را سه جزیره ی زنگبار، مافیا وپیما تشکیل می دهد که غالبا از ارتفاعاتی که منشا آتشفشانی دارند، به وجود آمده اند.قله نگرو نگرو، بزرگ ترین دهانه آتشفشانی دنیا، در این سرزمین قرار گرفته است. همچنین دریاچه ویکتوریا در شمال، دریاچه تانگانیا در غرب و دریاچه مالاوی در جنوب آن واقع شده اند. تانزانیا، آب و هوایی مرطوب و پر باران دارد. از جمعیت 26 میلیون نفری این کشور، شصت درصد مسلمان هستند.95 درصد مردم در سرزمین اصلی و بقیه در زنگبار زندگی می کنند. زبان سواحیلی و انگللیسی بین مردم این کشور رواج دارد.
تانزانیا، دروازه ورود به مرکز و جنوب آفریقا است و دین اسلام از سوی بازرگان ایرانی و عرب بدین ناحیه آورده شد. این کشور حدود دو دهه رهبری کشورهای خط مقدم مبارز با رژیم نژادپرست آفریقای جنوبی را بر عهده داشت. همچنین از اعضای موثر و با نفوذ سازمان وحدت آفریقا به شمار می رود. عضویت آن در کشورهای غیر متهد نیز از ویژگی های مثبت تانزانیا است. نزدیکی به اقیانوس هند، قرار گرفتن در حوالی خط استوا،وجود دریاچه ها، رود خانه های متعدد، پارک های جنگلی و مناظر طبیعی و نیز عامل تعیین کنندهای در جغرافیای سیاسی تانزانیا به شمار می آید.
زنگبار از سال ها قبل مورد نظر تاجران کشورهای خلیج فارس و جنوب آسیا بود و تجارت عاج و ادویه در آن رواج داشت. اسلام از سوی مهاجران ایرانی از شیراز وارد آن گردید. زنگبار ابتدا به دست مسلمانان اداره می شد، ولی بعدها انگلستان بر آن مسلط گشت. پس از جنگ جهانی دوم، احزاب مهمی از جمله حزب آفرو شیرازی در این ناحیه شروع به فعالیت و مبارزه کردند. سرانجام بر اثر مبارزات مردم، زنگبار در سال 1342 ش مستقل شد. منطقه تانگانیکا تا قبل از جنگ دوم جهانی، تحت تاثیر تحولات زنگبار بوده است. بر اثر پایداری مردم، این منطقه نیز در سال 1340 ش مستقل گردید و یک سال بعد در این سرزمین جمهوری اعلام شد و ژولیوس نیه رره به عنوان نخستین رئیس جمهور آن بر گزیده شد. طبق قرار دادی که بین وی و شیخ عبید کرومه (رئیس جمهور زنگبار) در سال 1343 ش منعقد گردید، زنگبار با تانگانیکا متحد شد و جمهوری تانزانیا را تشکیل داد.
تانزانیا، مهم ترین تولید کننده ی سیسال در دنیا است. این ماده در الیاف کتانی کاربرد دارد. محصولات دیگرش عبارت است از کنف، قهوه، موز و برنج. معدن مهم آن الماس است. از مهم ترین مراکز صنعتی آن، صنایع غذایی، پوشاک، سیمان و چوب بری را می توان نام برد.
تانزانیا ، سایت رحماء بازیابی:چهارم مرداد 1394

[ویکی حج] تانزانیا، کشوری است مسلمان در کرانه شرقی افریقا که از شمال با کنیا و اوگاندا، از غرب با رواندا، بوروندی و جمهوری دمکراتیک کنگو و از جنوب با زامبیا، مالاوی و موزامبیک همسایه است و از شرق به اقیانوس هند محدود می شود. نام تانزانیا واژه ای مرکب از تانگانیکا و زنگبار است. این دو کشور در سال ۱۹۶۴ یا یکدیگر متحد شده و جمهوری تانزانیا را تشکیل دادند.
مسیحیت و اسلام دو دین عمده این کشور هستند که بیش از ۶۰% جمعیت، مسلمان هستند. اسلام در دو مرحله وارد این کشور شده؛ نخست، پیش از سده هجدهم م. و سپس در میان سال های ۱۸۸۰ تا ۱۹۳۰م. نفوذ کرد.
درباره پیشینه ارتباط تانزانیا با حج و حرمین آگاهی فراوان در دست نیست. در منابع از وجود بردگان و افراد آزاد که دارای مشاغلی در مکه بودند، گزارشاتی آمده است؛ همچنین از حج گزاری حاکمان و نیز خدمات آن ها به زائران خانه خدا در برخی منابع گزارش شده است. درباره شمار حاجیان آمار پراکنده ای گزارش شده؛ امروزه با توجه به محدود بودن هواپیماها و شرکت های هواپیمایی تانزانیا، دولت این کشور به اجاره هواپیما از دیگر کشورها همچون عربستان سعودی، اسپانیا و امارات پرداخته و به سال ۲۰۰۷م. حدود ۱۵۰۰ حاجی را از این طریق به عربستان انتقال داده است.

تانْزانیا (Tanzania)
تانْزانیا
تانْزانیا
تانْزانیا
موقعیت. جمهوری تانزانیا در افریقای شرقی و در ساحل اقیانوس هند جا دارد. این سرزمین از شمال به اوگاندا و کنیا، از شرق به اقیانوس هند، از جنوب به موزامبیک و مالاوی، از جنوب غربی به زامبیا، و از غرب به کشورهای کنگو کینشاسا، بوروندی، و رواندا محدود است. تانزانیا ۹۴۵,۰۹۰ کیلومتر مربع مساحت دارد و شهرهای دودوما و دارالسلام پایتخت های آن هستند.سیمای طبیعی. کشور تانزانیا، که بخشی از فلات شرقی افریقا را شامل می شود، از اتحاد سرزمین تانگانیکا و جزایر زنگبار پدید آمده است. کوهستان های فراوان و پراکنده ای که ارتفاع آن ها بین ۹۰۰ تا ۱,۲۰۰ متر، سراسر آن را فراگرفته است و قلل متعددی با ارتفاع ۲هزار تا ۳,۱۵۰ متر در گوشه و کنار آن به ویژه در اطراف دریاچۀ مالاوی (نیاسا) دیده می شود. درّۀ کافت بزرگ افریقا در مرزهای غربی و جنوب غربی آن واقع است. آتشفشان های چندی ازجمله کوه کیلیمانجارو، در مرز کنیا، که با ارتفاع ۵,۸۹۵ متر بلندترین کوه قارۀ افریقاست، و نیز آتشفشان اِنگورونگورو از فعالیت های زیرزمینی و حرکات پوسته زایی این مرز و بوم حکایت دارند. اغلب رودخانه های این کشور رو به شرق جریان دارند و معدودی نیز به دریاچۀ مالاوی و دریاچۀ تانگانیکا می ریزند. رودخانۀ رووما، در جنوب، این سرزمین را از کشور موزامبیک جدا می کند و رودخانۀ کاگِرا مرز کشور روآندا را تشکیل می دهد. افزون بر رودخانۀ قابل کشتی رانی روفیجی (۲۸۰ کیلومتر) و رودخانه های پانگانی و مالاگاراسی و نیز رودهای کوچک دیگری که برخی به اقیانوس هند و گروهی به دریاچه های تانگانیکا و مالاوی (نیاسا) می ریزند. این سرزمین را مشروب می کنند. کشور تانزانیا دریاچه های متعددی دارد که دریاچه های مرزی مالاوی (نیاسا) در جنوب، تانگانیا در غرب، و ویکتوریا در شمال مهم ترینشان هستند و افزون بر آن، دریاچه های ایاسی (۱۶×۷۲ کیلومتر) و روکوآ با درازای ۳۲ کیلومتر، مهم ترین دریاچه های درون بومی آن به شمار می آیند. کرانه های کشور تانزانیا را جلگۀ ساحلی پَست و باریکی تشکیل داده و جزایر زنگبار، ۱,۶۶۰ کیلومتر مربع؛ پمبا، ۹۸۲ کیلومتر مربع؛ و مافیا، ۴۴۰ کیلومتر مربع؛ که در دوراب های ساحلی آن جا دارند، یکی از ایالت های خودگردانِ داخلیِ جمهوریِ فدرالِ تانزانیا محسوب می شوند. کشور تانزانیا از نظر اداری به ۲۵ استان تقسیم می شود و شهرهای مهم آن عبارت اند از دارالسلام، دودوما، ایرینگا، کاگِرا، کیلیمانجارو، اِمبیا، آروشا، کیگوما، موروگورو، زَنگبار تابورا، اِموانزا، و تانگا. اقلیم کشور تانزانیا برحسب دوری یا نزدیکی به اقیانوس هند و نیز ارتفاع، کاملاً متغیّر است و کلّاً به سه ناحیۀ اقلیمی تقسیم می شود: الف ـ بسیار گرم و مرطوب ساحلی ب ـ نیمه خشک فلات مرکزی، و پ ـ نیمه معتدل کوهستانی. میانگین دمای شهر دودوما (پایتخت رسمی) در دی ماه۲۳.۹ درجۀ سانتی گراد و در تیرماه۱۹.۴ درجۀ سانتی گراد است و میانگین بارندگی سالانۀ آن به ۵۷۲ میلی متر می رسد. بیشتر اراضی کشور تانزانیا را علفزارهای پهناور همراه با جنگل های پراکنده تشکیل داده و وجود مگس تسه تسه مانع بزرگی برای اسکان انسان و دامداری و کشاورزی به حساب می آید. پوشش گیاهی جلگۀ ساحلی را جنگل های کرنا و نیزارهای باتلاقی تشکیل داده است و جانوران گوناگونی مانند فیل، کرگدن، شیر، ببر، انواع میمون و گوریل نیز حیات وحش آن را پدید آورده اند.
اقتصاد. فرآورده های کشاورزی به ویژه قهوه و پنبه عمده ترین محصول صادراتی این کشور را تشکیل داده و همراه فرآورده های دیگر، حدود ۸۰ درصد از نیروی کار کشور را به خود مشغول داشته است و ۸۵ درصد از صادرات کشور را تأمین می کند. مساحت زمین های قابل کشت این سرزمین به حدود ۴میلیون هکتار می رسد. کاساوا، ذرت، موز، بارهنگ، نیشکر، برنج، سیب زمینی، حبوبات، و سیر در ردیف فرآورده های مصرف داخلی و صادراتی قرار دارند و گوسفند، بز، ماکیان و فرآورده های گوشتی و لبنی و عسل محصولات دامی آن را تشکیل می دهند. مساحت جنگل های تانزانیا حدود۳۲.۵میلیون هکتار (۳۷ درصد از مساحت کل کشور) است و حجم چوب و الوار آن به ۴۰میلیون متر مکعب می رسد. صنعت شیلات تانزانیا با وجود کرانه های طویل آن ترقی چندانی نکرده و میزان صید آن ۳۱۰هزار تن است که ۲۶۰هزار تنِ آن از آب های داخلی است. صنعت این کشور به تولید پوشاک، نفت، محصولات شیمیایی، مواد غذایی، دخانیات، کاغذ، و انواع نوشابه منحصر است. منابع زیرزمینی این کشور از طلا، نیکل، کوبالت، الماس و نفت و گاز طبیعی تشکیل شده و درآمد حاصل از صدور طلای آن به ۱۸۴میلیون دلار می رسد و موجودی گاز طبیعی آن ۲۱میلیارد متر مکعب است.
حکومت و سیاست. کشور تانزانیا دارای حکومت جمهوری فدرال چندحزبی با یک مجلس قانون گذاری است. رئیس جمهور را که سمت فرماندهی کل نیروهای مسلح را نیز دارد، مردم برای مدت پنج سال انتخاب می کنند. وی دارای دو معاون است که؛ معاون اول سرپرستی امور مالی کشور را برعهده دارد و معاون دوم امور اجرایی زنگبار را سرپرستی می کند. مجلس ملی تانزانیا از ۲۳۲ عضو انتخابی و ۴۳ عضو انتصابی تشکیل شده و مدت نمایندگی آنان پنج سال است.
مردم و تاریخ. جمعیت تانزانیا حدود ۴۳,۱۸۷,۸۲۳ نفر است (۲۰۱۰)و تراکم نسبی آن به۴۵.۷ نفر در کیلومتر مربع می رسد. رشد سالانۀ جمعیت این کشور۱.۲ درصد است و اقوام گوناگون افریقایی ۹۹ درصد از جمعیت آن را تشکیل می دهند. ۴۵ درصد از مردم این کشور مسیحی و ۳۵ درصد از آنان مسلمان اند و ۷۷ درصدشان در روستاها به سر می برند و سواحلی و انگلیسی زبان های رسمی آنان است. میانگین امید به زندگی در این کشور ۵۱ سال است و ۷۴ درصد از بزرگ سالان آن باسوادند. بررسی سوابق دیرین شناسی از حضور انسان های نخستین در این سرزمین حکایت دارد. اعراب و شیرازی های ایرانی از ۶۹۵ تا ۱۵۵۰ به جزایر زنگبار وارد شدند و فرهنگ معروف به زنج (زنگ) را با خود به این سرزمین ارمغان آوردند. جزایر زنگبار در ۱۵۰۳م به تصرف پرتغالی ها درآمد و سلطان عمان در ۱۶۹۸ آنان را از آن سامان بیرون راند. فرمانروایی عمانی ها بر زنگبار و نواحی ساحلی تانزانیای امروزی تا ۱۸۳۰ به درازا کشید. در اواخر قرن ۱۹ آلمان ادعای مالکیت آن را کرد و انگلیسی ها نیز که بر این سرزمین ادعای مالکیت داشتند، با آلمان ها به رقابت و مبارزه پرداختند. کنگرۀ برلن در ۱۸۷۸ زنگبار را به انگلستان واگذار کرد و مالکیت آلمان را بر سرزمین تانگانیکا رسمیت بخشید. پس از شکست آلمان در جنگ جهانی اول، تانگانیکا نیز به انگلستان واگذار شد. مبارزات ملی گرایانه و استقلال طلبانۀ مردم تانگانیکا به رهبری جولیوس نیرِرِه در ۱۹۶۱ به نتیجه رسید و تانگانیکا مستقل شد. این سرزمین در ۱۹۶۴ با جزایر زنگبار، که در ۱۹۶۳ به استقلال رسیده بود، متحد شد و کشور تانزانیا را تأسیس کرد.