سادات خاتمی

در سوره شمس در دو آیه کلمه سوٌی آمده است ، و نفسٍ و ما سوّئها ، و در آیه دیگر ، فدمدم علیهم ربهّم بذنبهم فسوئها،  اولاً مفهوم سوّئها در دو آیه چیست ؟ ثانیاً در آیه دوم ضمیر مؤنث مفرد غایب  به کدام اسم اشاره میکند ؟ 

در همه ی گزینه ها، متناقض نما (پارادوکس) به کار رفته است، به جز گزینه؟ الف) دولت فقر خدایا به من ارزانی دار. ب) از تهی سرشار، جویبار لحظه ها جاری است. پ) سحر از سپیده ی چشمان تو می شکوفد /و شب در سیاهی ان به نماز می ایستد. ت) برگ بی برگی نداری لاف درویشی مزن

در عبارت «نایب السلطنه در مجلس خنده کرده بود به وضع عرض و لهجه ی آن» مقصود از «عرض» چیست؟ الف)  حالت ایستادن               ب) سر و وضع              پ) حرکات دست        ت) شکایت

از مثنوی معنوی مولانا  روزها گرفت گو رو باک نیست  تو بمان ای آنکه چون تو پاک نیست  هرکه جز ماهی ز آتش سیر شد هر که بی روزیست روزش دیر شد  درنیابد حال پخته هیچ خام  پس سخن کوتاه باید والسلام  در بیت دوم منظور چیست ؟ شاید نسخه ای که من دارم اشتباه چاپی دارد ؟ لطفاً دوستان کمک میکنید  ؟ سپاسگزارم 

دوستان گرامی از کلیات دیوان مثنوی مولانا گر خدا خواهد نگفتند از بطر  پس خدا بنمودشان عجز بشر  این بیت اشکال دارد یا ندارد و اگر صحیح است مفهوم آن چیست ؟