پیشنهاد‌های علی باقری (٣٩,٦٨٦)

زندان کردن چیزی یا جایی را برای کسی ؛ بندیخانه ساختن آن برای آنکس. محبس و سجن قرار دادن آن برای آنکس : در کاخ فرخنده ایوان اوی ببستند و کردند زندان ا ...

زندان کردن ؛ حبس کردن. محبوس کردن. ( ناظم الاطباء ) . بند کردن. به قید و بند انداختن. و غالباً با عبارت فعلی چون �به زندان کردن � و �در زندان کردن � ...

زندان سکندر ؛ کنایه از ظلمات است. ( برهان ) ( فرهنگ فارسی معین ) ( ناظم الاطباء ) . - || شهر یزد، چه مشهور است که وفات سکندر در آن شهر واقع شده چنا ...

زندان شکن ؛ شکننده زندان. ( از فهرست ولف ) . شکننده بند. محبوسی که از دست زندانبان بگریزد و خود را از قید برهاند : وز آن پر گناهان زندان شکن که گشتند ...

زندان خاموشان ؛ کنایه از گور باشد که به عربی قبر خوانند. ( برهان ) . گور. قبر. ( ناظم الاطباء ) ( فرهنگ فارسی معین ) . گور. ( فرهنگ رشیدی ) . کنایه ا ...

زندانخانه ؛ زندانسرا. بندیخانه. ( آنندراج ) : و هر جای که وُلات فرودمی آمدند به قرب ایشان زندانخانه پیدا می کردند. ( تاریخ قم ص 40 ) . ز زندانخانه ق ...

زندانسرا ؛ زندانخانه. ( آنندراج ) : پیش مابینی کریمانی که گاه مائده ماکیان بر در کنند و گربه در زندانسرا. خاقانی.

زندان برجیس ؛ برج سنبله که وبال خانه برجیس است. ( ناظم الاطباء ) .

زندان خاکی ؛ کنایه از دنیا است : این فلکی جان مرا شصت سال داشت در این زندان خاکی تنم. ناصرخسرو.

زندانبانی ؛ شغل و منصب زندانبان. ( ناظم الاطباء ) . - || عمل زندانبان. پاسبانی و نگهبانی زندان و زندانیان. رجوع به ترکیب بعد شود.

زندانبانی کردن ؛ محافظت کردن زندانیان و پاسبانی نمودن آنان را. ( ناظم الاطباء ) . رجوع به ترکیب قبل و زندانبان شود.

زندان باد ؛ جایی بود بر کوه اصطخر فارس :. . . بر سر کوه دخمه های عظیم کرده است و عوام آن را زندان باد میخوانند. ( فارسنامه ابن البلخی ص 127 ) . رجوع ...

زندانبان ؛ کسی که زندانیان را محافظت می کرده باشد. ( آنندراج ) . مستحفظ زندان و محبوسین. ( ناظم الاطباء ) . آنکه در محبس مأمور نگهبانی محبوسان است. ...

ناپاک دین ؛ آنکه از لحاظ دین آلوده و نادرست و ناپاک باشد : بفرمود کشتن بشمشیر کین که ناپاک بودند و ناپاک دین. سعدی.

یوم الدین ؛ روز قیامت ، روز رستاخیز : بره شیرمست و مرغ سمین چشم داری روی به یوم الدین. سنائی ( حدیقه ) .

علم دین ؛ دانش مربوط به دین همچون فقه و تفسیر و جز اینها : علم دین پیشت آورد و آنگه کفر باشد سخن بفرجامش. خاقانی.

کفر و دین ؛ بی دینی و دین : تات ز هستی هنوز یاد بود کفر و دین بتکده را شرط نیست بیت حرم داشتن. خاقانی.

دین و دنیا ؛ کنایه از معنویت این جهان و آن جهان : دین و دنیا وی را بدست آید. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 386 ) . دین و دنیا دو ضد یکدگرند هر کجا دین بود ...

دین و دنیا باز ؛ کنایه از عاشق پاکباز و تارک ماسوی اﷲ است. ( بهار عجم ) ( آنندراج ) .

راه دین ؛ شرع ، شریعت ، شیوعة. منهاج. ( السامی فی الاسامی ) .

دین حنیفی ؛ مراد از دین حضرت ابراهیم ( ع ) است. ( غیاث ) ( آنندراج ) .

دین فروختن ؛ از دست دادن اصول و حقایق دینی در برابر سودهای مادی دنیوی : بفروخته ای دین خود از بی خبری یوسف که بده درم فروشی چه خری. سعدی.

دین عجایز ؛ دین پیرزنان. دین عجوزگان. مأخوذ از حدیث نبوی علیکم بدین العجائز. ( برشما باد دین عجوزگان ) : هم در اول عجز خود را او بدید مرده شد دین عج ...

دین به دنیا فروختن ؛ از دست دادن حقایق دینی در برابرمنافع دنیوی : دین به دنیافروشان خرند یوسف را فروشند تا چه خرند. ( گلستان ) .

دین اﷲ ؛ دین خدا : دین اﷲ را تباه کند زلفک خول و آن رخان چو ماه. ؟ ( از حاشیه ٔلغت فرس اسدی نخجوانی ) .

دین بهی ؛ دین زردشتی : به بند و به زردشت و دین بهی بنوش آذرو آذر فرهی. فردوسی.

خاتم دین ؛ کنایه ازنشانه و علامت دین همچون انگشتری یا مهر که روی آن چیزی حک کنند : بر سکه ملک و خاتم دین جز نام تو جاودان مبینام. خاقانی.

در دین کسی شدن ؛ دین او را پذیرفتن : چو بشنید در دین او شد قباد به گیتی ز گفتار او بود شاد. فردوسی.

پاکیزه دین ؛ پاکدین. با تقوی و پاکدامن : یکی طعنه میزد که درویش بین زهی پارسایان پاکیزه دین. سعدی.

اهل دین ؛ پیرو دین. صاحب دین. دیندار : اهل دین را جز اهل دین نگزید دیده را جز بدیده نتوان دید. سنایی.

ما آرد خود را بیختیم آردبیز خود را آویختیم ؛ نوبت جوانی ، نوبت تحصیل نام ، نوبت شوی نو یا زن نو کردن من گذشته است.

آرد بدهن گرفته بودن ؛ آنجایی که باید سخن گفتن خاموش بودن.

ما آرد خود را بیختیم آردبیز خود را آویختیم ؛ نوبت جوانی ، نوبت تحصیل نام ، نوبت شوی نو یا زن نو کردن من گذشته است.

آرد نخود ؛ آس کرده آن.

مثل آرد ؛ سخت نرم کرده.

آرد نخودچی ؛ نرم کوفته و بیخته آن که از آن شیرینی پزند و در کوفته کنند.

آرد میده ؛ سمید.

- آرد کردن ؛ نرم کردن به آس یا یانه و امثال آن. اِجشاش. طحن.

- آرد کنار ؛ سویق النبق.

آرد گندم ؛ دقیق الحنطه.

آرد شدن ؛ نرم گشتن به آس یا هاون و جز آن.

آرد سپید ؛ ارده کنجد سفید. لکد.

آرد جو بریان کرده ؛پیَه. سویق الشعیر.

آرد سبوس دار ؛ خشکار.

آرد جو ؛ دقیق الشعیر.

- درخت احمدی ؛ شجره محمدی ( ص ) دودمان پیغمیر اسلام ( ص ) و شارحان مثنوی آورده اند که غرض از آن ، آل رسول است و هرکه دارای خوی محمدی است چون اولیأاﷲ ...

درخت آبستن کن ؛ باد عطوش ، که آنرا عجم درخت آبستن کن خوانند. ( نزهة القلوب ) .

ازارسخت کردن بر میان ؛ احتباک. ( تاج المصادر بیهقی ) .

ازار کشتی بانان ؛ تنبان یعنی عورت پوش ملاحان.

در ( اندر ) ازار گرفتن ؛ پوشانیدن به جامه و پوشش : چو شب ز روی هوا درنوشت چادر زرد فلک زمین را اندر سیه ازار گرفت. مسعودسعد.