محمد عارف

محمد عارف (نویسنده). محمد عارف ( ترکی آذربایجانی: Məmməd Arif ) نویسنده، شاعر، منتقد ادبی، مترجم و مدرس اهل جمهوری آذربایجان بود. وی در ۱۰ ژوئن سال ۱۹۰۴ در باکو، امپراتوری روسیه به دنیا آمد. محمد عارف عضو اتحادیه نویسندگان جمهوری آذربایجان ( سال ۱۹۳۶ ) ، دکتر علوم فقه الغه ( ۱۹۵۴ ) ، پروفسور ( ۱۹۵۵ ) ، عضو غیرحضوری آکادمی ملی علوم آذربایجان شوروی ( ۱۹۵۵ ) ، عضو حضوری آکادمی ملی علوم آذربایجان شوروی ( ۱۹۵۸ ) و دریافت کنندهٔ جایزه دولتی آذربایجان شوروی ( ۱۹۷۴ ) بود. [ ۱] [ ۲]
محمد عارف داداش زاده فرزند محرم در ۱۰ ژوئن سال ۱۹۰۴ در باکو چشم به دنیا گشود. اصالتاً از شهر خیزی جمهوری آذربایجان بود. پس از فارغ التحصیل شدن از مدرسه روس - تاتار باکو، در دهه ۱۹۲۰ در یک مدرسه آموزگاری کرد. در سال ۱۹۲۵ از دانشکدهٔ ملی معارف دانش آموخته شد. بین سال های ۱۹۲۵ الی ۱۹۳۰ در رشته شرق شناسی دانشگاه دولتی آذربایجان تحصیل کرده و در میان سال های ۱۹۳۰–۱۹۳۱ در «دانشگاه علمی پژوهشی مردمان شرقی مسکو» در مطقع تحصیلات تکمیلی به درس خواندن ادامه داد. [ ۳]
بین سال های ۱۹۳۱–۱۹۴۱، به عنوان معلم و دانشیار کرسی زبان و ادبیات روسی فعالیت داشت. برای مدت مدیدی در دانشگاه دولتی آذربایجان کار کرده و بین سال های ۱۹۴۱ تا ۱۹۵۰ تصدی کرسی زبان و ادبیات روسی را عهده دار بوده و در سال ۱۹۵۵ درجه علمی پروفسور را اخذ نمود. افزون بر این، مابین سال های ۱۹۴۱ الی ۱۹۴۷ سکاندار معاونت وزیر آموزش و پرورش آذربایجان شوروی را بر عهده داشت. در سال ۱۹۴۱ به زمامداری سردبیری روزنامه «به خاطر وطن» رسیده و تا سال ۱۹۴۷ این سمت را عهده دار بود. وی با دفاع از پایان نامه خود در موضوع «مسیر نویسندگی جعفر جبارلی» دکترای خود را دریافت نمود. وی در ۲۷ دسامبر سال ۱۹۷۵ درگذشت. [ ۴]
محمد عارف با نوشتن اشعار، داستان ها و مقالات در سال های ۲۰ قرن ۲۰ اولین قدم های خود در ادبیات را برداشت. در همان بازه زمانی اشعار وی همچون «بچه های خانه به دوش»، «ترانه های آخرین بهار»، «رنگ های برودسکی»، «هواپیما و من»، «یکی از دو نشاط»، «علاقه» و داستان هایش به نام های «ازدواج آخر»، «میان بر»، «دام پزشک» و «تار به صدا درمی آید» در جریده ها و مجلات متنوعی به انتشار رسید. [ ۵] [ ۶]
اولین مقاله خود را با لقب «محمد باقر اهل خیزی» در سال ۱۹۲۳ در روزنامه «کمونیست» منتشر کرد. علاوه بر این، مقاله های طنزآمیز وی نظیر «ناامیدم»، «شاید درست بشود»، «آگهی»، «حوصله» و «اخبار مرثیه» تحت عنوان «مغمون اهل خیزی» در نشریه ملا نصرالدین به انتشار می رسید. از سال ۱۹۲۵ به بعد آثار خود را با لقب محمد عارف منتشر نمود. [ ۷]