رضوان بن عبدالله جنوی

[ویکی فقه] جَنَوی ، رضوان بن عبداللّه ، محدّث ، زاهد و فقیه مالکی قرن دهم است.
کنیه او ابوالنعیم و ابوالرضا/ ابوالرضی بود.
وی در ۹۱۰ یا ۹۱۲ در شهر فاس یا تطوان ، هر دو از شهرهای کشور مغرب (مراکش کنونی )، به دنیا آمد.
پدرش ابتدا در شهر جنووا، بندر مهم ایتالیا ، که زمانی مرکز مبادلات تجاری و دریایی با کشورهای گوناگون بود زندگی می کرد و مسیحی بود، اما بر اثر حادثه ای از مسیحیت روی گرداند و در حدود ۸۹۰، پس از مهاجرت به دیار مسلمانان ، اسلام آورد.
وی در مسیر خود با زنی یهودی ، که بعد به اسلام گروید، ازدواج کرد و سرانجام در شهر فاس سکنا گزید.

فعالیت علمی
فاس در آن عصر، مهد دانش بود و دانشمندان بزرگی در رشته های گوناگون علوم اسلامی در آن به آموزش و تحقیق و تألیف مشغول بودند.
جنوی در چنین محیطی حیات علمی خود را آغاز کرد و از استادانی چون ابوزید عبدالرحمان بن علی سُقَّین عاصمی ، ابو محمد عبداللّه غَزْوانی ، ابوعبداللّه بن محمدبن علی خَرّوبی طرابلسی ، و ابوعبداللّه محمدبن علی شَطیبی زِروالی بهره برد.
در این میان ، تأثیر دو استاد نخست بارزتر بود و جنوی همواره آشنایی با آن دو را برای خود از بزرگ ترین مواهب الاهی می دانست .
جنوی از ملازمان و شاگردان خصوصی عاصمی بود و پس از وی ، در جایگاه روایت حدیث و ریاست علمی شهر، جانشین او شد.
جنوی برای ملاقات و ملازمت با غزوانی ، که به شهر مراکش منتقل شده بود، به این شهر سفر کرد و پس از گذشت یک سال از مرگ استادش ، به فاس بازگشت .

شاگردان
جنوی شاگردان بسیاری تربیت کرد ، از جمله : عبدالواحدبن احمدبن ابی الحسن شریف حسنی ، ابوعبداللّه محمدبن قاسم قیسی معروف به قَصّار، احمد بن موسی مُرابی اندلسی (متوفی ۱۰۳۴) و ملک منصور سعدی از سلاطین مغرب .

خصایص
...