مهدویت از دیدگاه اثنی عشریه

[ویکی فقه] مهدویت به معنای اعتقاد به امام مهدی (علیه السلام) می باشد. همه ادیان بر آنند که سرانجام، مردی ظهور می کند که با رسالتی الهی، انسان را از تاریکی ظلم و گمراهی و گناهکاری می رهاند و برای زمین و زمینیان، خوش بختی و خیر و برکت می آورد. این منجی، در مذهب تشیع، همنام و از نسل پیامبر (صلی الله علیه وآله) و امام دوازدهم است.
اعتقاد به منجی بشریت مخصوص دین اسلام نبوده بلکه با بشارت های آسمانی و مقدس در ادیان مختلف دیگر نیز دنبال می شده است. در دین اسلام، نجات بخش موعود و هدایتگر امت کاملا معرفی شده است. شیعه با دریافت صحیح این اعتقاد به موجودیت خویش استمرار بخشیده است. زیرا دوازدهمین امام خویش و جانشین پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) را موعود الهی می داند و به همین جهت اثنی عشریه بر شیعه امامیه اطلاق می شود.
اعتقاد به مهدویت در اثنی عشریه
امامیه فقط با مهدویت است که کامل شده و در این صورت است که به آنها شیعه اثنی عشریه گفته می شود. علاوه بر اینکه مفهوم مهدویت در این مذهب از همان ابتدا به طور صحیح تبیین شده بود، مصداق حقیقی و منحصر آن نیز بی شک در این مذهب شناخته شده است. این مفهوم و مصداق در این مکتب از ابتدای ظهور اسلام برای امت اسلامی بیان می شده و هرگز مفهومی ساخته و پرداخته در قرن سوم نیست. بلکه موعود بودن چنین شخصیتی به همراه فرهنگ مهدویت در ادیان الهی گذشته بوده است و آنان نیز می دانستند که مهدی از فرزندان پیامبر آخرالزمان است.
موعود امت در اثنی عشریه
ایشان فرزند نهم از ذریه امام حسین (علیه السّلام) می باشند. پدر بزرگوارشان امام حسن العسکری (علیه السّلام) و مادر مکرمه ایشان نرجس از نوادگان قیصر روم می باشد. نام و کنیه آن حضرت، نام و کنیه نبی مکرم اسلام ابوالقاسم محمد (صلی الله علیه و آله وسلّم) است و القاب آن حضرت، قائم، حجت، منتظر، خلف صالح، بقیة الله، صاحب الزمان، ولی عصر، امام عصر و مهدی می باشد.پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) فرمودند:مهدی از فرزندان من است. اسم او اسم من و کنیه او کنیه من است. از نظر خلقت و خوی، شبیه ترین مردم به من می باشد. برای او غیبت و حیرتی است که امت ها درآن گمراه می شوند، سپس مانند شهاب ثاقب می آید و زمین را پر از عدل و قسط می کند چنانکه پر از ظلم و جور شده باشد. ولادت باسعادت آن حضرت در نیمه شعبان سال ۲۵۵ هـ ق واقع شد. به علت روایات مختلفی که از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) و ائمه اطهار (علیهم السّلام) در مورد آن حضرت شایع بود، دشمنان به کنترل بیت وحی افتادند و در فکر جلوگیری از موجودیت آن حضرت بودند. در حالی که به اذن پروردگار، آن حضرت از دید ناپاکان و دشمنان مخفی شد و جز عده محدودی از شیعیان مخلص به دیدار او نائل نشدند.پنج سال از عمر شریف آن حضرت به همین منوال گذشت و دیدار علنی او با مردم میسر نبود تا اینکه در سال ۲۶۰ ه. ق بعد از شهادت پدر گرامیشان، به طور علنی حاضر شد و عموی خویش جعفر را که مدعی امامت بود کنار زد و در برابر دید دوست و دشمن بر بدن مبارک پدر نماز خواند و نیز به سوالات برخی شیعیان پاسخ داد.
سفارت نواب اربعه در غیبت صغری
...