ملاقات با امام زمان

[ویکی فقه] غیبت امام دوازدهم علیه السّلام از ضروریات مذهب شیعه است.
بنابر تعالیم شیعه ، امام زمان علیه السّلام را دو غیبت است: غیبت صغری و غیبت کبری .بیش ترینه علمای شیعه آغاز غیبت صغری را سال ۶۹ ق. دانسته اند؛ هنگامی که امام حسن عسکری علیه السّلام به شهادت رسید و امامت فرزند گرامی اش حضرت مهدی علیه السّلام آغاز گشت. برخی دیگر از علما، چون تولد و روزگار خردسالی امام زمان علیه السّلام بر همه آشکار نبوده است، غیبت صغری را از تولد آن حضرت تا غیبت کبری- سال ۷۴- دانسته اند. به هر سان، امام زمان علیه السّلام در عصر غیبت همانند دیگر امامان علیه السّلام در دسترس مردم نیست و مردم نمی توانند با او دیدار کنند. یکی از مسائل شیعه در عصر غیبت آن بوده است که آیا می توان در روزگار غیبت به دیدار آن امام علیه السّلام شرفیاب شد یا نه. بسیاری از علما و خواص شیعه، امام زمان علیه السّلام را در خردسالی و عصر غیبت صغری دیده اند.در پاره ای روایات نام کسانی که امام علیه السّلام را دیده اند، آمده است. بنابر روایتی، امام عسکری علیه السّلام چهل نفر از شیعیان خاص خویش را گرد آورد و حضرت مهدی علیه السّلام را بدانان نشان داد. این موضوع چنان برای شیعیان مهم می نماید که برخی از علمای شیعه در کتاب های خویش، بابی را با عنوان «ذکر من شاهد القائم علیه السّلام و رءاه و کلمه» گشوده اند و نام کسانی را که توفیق دیدار یافته اند، برشمرده اند
گونه های دیدار
در عصر غیبت، امام علیه السّلام را چند گونه می توان دید: ۱. دیدار در خواب ؛ ۲. دیدار به حال مکاشفه که از گذر طاعات و ریاضات شرعی و صفای باطنی پدید می آید؛ ۳. دیدار در بیداری: این گونه دیدار نیز بر سه گونه است: یکی آنکه امام را می بینند؛ ولی نمی شناسند.دوم آنکه می بینند و می شناسند. این گونه دیدار بسیار اندک پیش می آید. سوم آنکه امام علیه السّلام را می بینند و پس از اینکه دیدار پایان یافت، آن حضرت علیه السّلام را می شناسند.مسئله ای که محل بحث است، این است که آیا می توان امام را به حال بیداری دید و در حال دیدار یا پس از آن، او را شناخت یا نه. در روایات آمده است که امام زمان علیه السّلام در ایام حج ، برای مناسک حضور می یابد و مردم را می بیند و آنان را می شناسد؛ ولی مردم او را نمی شناسند، هر چند می بینند. بنابر این دسته از روایت ، بسیاری کسان امام علیه السّلام را می بینند؛ ولی نمی شناسند.
معنای غیبت
برای غیبت امام علیه السّلام دو معنا می توان بازیافت: یکی آنکه جسم مبارک امام علیه السّلام از دیدگان پنهان گردد و دوم، جسم امام علیه السّلام دیده شود؛ ولی کسی ایشان را نشناسد. پنهان گشتن جسم برای انبیاء و نیز اولیای دیگر روی داده است.برای نمونه، قرآن بیان می کند که خداوند ، پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله وسلّم را هنگام تلاوت قرآن از دیدگان کفار - که قصد آزار داشتند- پنهان می ساخت. این پنهانی، گونه ای اعجاز است. اما دیده شدن و در همان حال، ناشناس ماندن، در بیش تر اوقات نیازمند اعجاز و خرق عادت نیست.از روایات و نیز ماجرای کسانی که به پیشگاه امام زمان علیه السّلام بار یافته اند، برمی آید که غیبت امام علیه السّلام بر هر دو گونه- ناپیدا شدن و ناشناس ماندن- است. گاه نیز در یک زمان هر دو گونه اتفاق می افتد. یک نفر نمی بیند و دیگری می بیند و نمی شناسد.
دیدار در عصر غیبت کبری
...

[ویکی شیعه] ملاقات با امام مهدی (عج) در دوران غیبت کبری یکی از مسائل پرچالش در میان شیعیان است. بسیاری از بزرگان و علمای شیعه، از دیدار خود با امام زمان در دوران غیبت کبری سخن گفته اند. اما عده ای دیگر همچون نعمانی ملاقات با آن حضرت در زمان غیبت را ناممکن می دانند. منشأ این اختلاف دیدگاه، احادیثی است که مشاهده کننده در روزگارِ غیبت را دروغگو خوانده اند. مهم ترین سند، آخرین توقیع امام زمان خطاب به نائب چهارم است که در آن، مدعیان ملاقات را دروغگو و افترازننده خوانده است.
در برخی احادیث، دعاها و اعمالی برای تشرف به خدمت امام مهدی(عج) توصیه شده است و احادیثی ارتباط با امام و زیارت او را برای پیروان ویژه اش امری ممکن دانسته اند. عالمانی چون شیخ صدوق، شیخ طوسی نیز در کتاب های خود فصلی گشوده اند و از دیدارکنندگان با امام و چگونگی دیدارها سخن گفته اند و به ممکن بودن آن تصریح کرده اند.
از جمله افرادی که نامشان در فهرست دیدارکنندگان آمده چنین است: میرزا محمد حسین نائینی، سید بن طاووس، ابراهیم کفعمی، محمد تقی مجلسی، ابوالحسن شعرانی، شیخ حر عاملی، مقدس اردبیلی، میرزا محمد استرآبادی، شهید ثانی، سید بحرالعلوم، سید نعمت الله جزایری، شیخ مرتضی انصاری.