محمد بن احمد ترمذی

[ویکی فقه] تِرمذی، محمد بن احمد، محدّث و فقیه شافعی در قرن سوم است.
در باره سال ولادت وی اختلاف نظر هست، اما به احتمال زیاد در ذیحجّه ۲۱۰ به دنیا آمده است و از محل ولادت او نیز اطلاعی نیست.
او در بغداد سکونت داشت، کنیه اش ابوجعفر و به ترمذی مشهور بود.
ترمذی در آغاز حنفی مذهب بود، اما در مسجدالنبی پیامبراکرم را در خواب دید و بر اثر آن به مذهب شافعی روی آورد، کتابهایی در مذهب شافعی نوشت و از عالمان بزرگ شافعی در عراق شد.
ترمذی از راویان ثقه بوده و ۲۹ سال حدیث نوشته است.
او از افرادی همچون یحیی بن بُکَیر مصری و یوسف بن عَدی و رَبیع بن سلیمان روایت کرده است و افرادی همچون احمدبن کامل (الشَّجَری)، عبدالباقی بن قانع (ابن قانع) و احمدبن یوسف بن خَلاّ د (عَطّار) از وی روایت کرده اند.
عبادی او را در طبقه دوم از فقهای شافعی و در شمار کسانی که در حدیث منفردند، آورده است.
ترمذی در آخر عمر دچار اختلال حواس شد.

خصوصیات اخلاقی
در باره او نوشته اند که پارسا و زاهد بود و به قوتی اندک اکتفا می کرد و از کسی چیزی درخواست نمی کرد.

تالیفات
از آثار ترمذی کتاب اختلاف اهل الصلاة است، که در آن به عقاید کلامی اشاره کرده است.
به نظر ابن صلاح، صاحب طبقات الفقهاء الشافعیه، ترمذی در این کتاب کمتر به آرای خود پرداخته است.

وفات
...