ف

[ویکی الکتاب] معنی فَـ: پس (این حرف ماقبل خود را به مابعد خود مرتبط می کند ) - سوگند به (در عباراتی نظیر"فَـﭑلْحَامِلَاتِ وِقْراً ")
معنی لْیَکُونُواْ: باید که باشند (ترکیب لـِ با فعل مضارع نیز فعل امر می سازد و چنانچه قبل از آن حروف ربط "وَ" ،"ثُمَّ" یا "فـَ" بیاید ، این لام ساکن می شود مثل "فَلْیَکُونُواْ ")
معنی قَدِ: محققاً - یقیناً (در عباراتی نظیر " قفََدِ ﭐسْتَمْسَکَ"حر ف دال چون به حرف ساکن رسیده حرکت گرفته است)
معنی لْتَکُن: باید که باشد (ترکیب لـِ با فعل مضارع نیز فعل امر می سازد و چنانچه قبل از آن حروف ربط "وَ" ،"ثُمَّ" یا "فـَ" بیاید ، این لام ساکن می شود مثل "وَلْتَکُن")
معنی لـِ: برای - برای اینکه (ترکیب لـِ با فعل مضارع نیز فعل امر می سازد و چنانچه قبل از آن حروف ربط "وَ" ،"ثُمَّ" یا "فـَ" بیاید ، این لام ساکن می شود مثل "وَلْتَنظُرْ")
معنی لْیَأْتِ بـِ: باید که بیاورد (ترکیب لـِ با فعل مضارع نیز فعل امر می سازد و چنانچه قبل از آن حروف ربط "وَ" ،"ثُمَّ" یا "فـَ" بیاید ، این لام ساکن می شود مثل "فَلْیَأْتِ ")
معنی لْیَأْتِکُم بـِ: باید که برای شما بیاورد (ترکیب لـِ با فعل مضارع نیز فعل امر می سازد و چنانچه قبل از آن حروف ربط "وَ" ،"ثُمَّ" یا "فـَ" بیاید ، این لام ساکن می شود مثل "فَلْیَأْتِکُم ")
معنی لْیَأْتِنَا بـِ: باید که برای ما بیاورد (ترکیب لـِ با فعل مضارع نیز فعل امر می سازد و چنانچه قبل از آن حروف ربط "وَ" ،"ثُمَّ" یا "فـَ" بیاید ، این لام ساکن می شود مثل "فَلْیَأْتِنَا ")
معنی لْیأْتُواْ: باید که بیاورند (ترکیب لـِ با فعل مضارع نیز فعل امر می سازد و چنانچه قبل از آن حروف ربط "وَ" ،"ثُمَّ" یا "فـَ" بیاید ، این لام ساکن می شود مثل "فَلْیأْتُواْ")
معنی لْیَأْخُذُواْ: باید که بگیرند (ترکیب لـِ با فعل مضارع نیز فعل امر می سازد و چنانچه قبل از آن حروف ربط "وَ" ،"ثُمَّ" یا "فـَ" بیاید ، این لام ساکن می شود مثل "وَلْیَأْخُذُواْ")
معنی لْیَأْکُلْ: باید که بخورد(ترکیب لـِ با فعل مضارع نیز فعل امر می سازد و چنانچه قبل از آن حروف ربط "وَ" ،"ثُمَّ" یا "فـَ" بیاید ، این لام ساکن می شود مثل "فَلْیَأْکُلْ")
معنی لْیَبْکُواْ: باید که بگریند (ترکیب لـِ با فعل مضارع نیز فعل امر می سازد و چنانچه قبل از آن حروف ربط "وَ" ،"ثُمَّ" یا "فـَ" بیاید ، این لام ساکن می شود مثل "وَلْیَبْکُواْ")
معنی لْیَذُوقُوهُ: باید آن را بچشند (ترکیب لـِ با فعل مضارع نیز فعل امر می سازد و چنانچه قبل از آن حروف ربط "وَ" ،"ثُمَّ" یا "فـَ" بیاید ، این لام ساکن می شود مثل "فَلْیَذُوقُوهُ ")
معنی لْیَسْتَأْذِنُواْ: باید که اجازه بگیرند (ترکیب لـِ با فعل مضارع نیز فعل امر می سازد و چنانچه قبل از آن حروف ربط "وَ" ،"ثُمَّ" یا "فـَ" بیاید ، این لام ساکن می شود مثل "فَلْیَسْتَأْذِنُواْ ")
تکرار در قرآن: ۲۹۹۹(بار)

ف حرف بیست وسوم در الفبای فارسی و حرف بیستم در الفبای عربی و هفدهمین حرف از حروف الفبای عبری ( په פ ) است. نام این حرف «فِ» است.
گروهی گمان می کنند پس از ورود اعراب به ایران از آنجا که در زبان عربی حرف «پ» وجود ندارد در بسیاری از واژگان حرف پ به ف تبدیل شده است؛ ولی دگرریختی پ به ف بیشتر برآمده از آن است که در دبیره پهلوی این دو همخوان دارای نشانهٔ نوشتاری یکسانی بوده اند. همجنین در دبیره پهلوی برای نوشتن د، ی، گ از یک نشانه بهره گرفته می شده. یا آنکه برای ز، ژ، و چ نیز یک نشانه به کار می رفته. در دبیره پهلوی رویهم ۱۴ نشانه به کار می رفته. از همین رو در زبان فارسی بسیاری از واژگان با هر دو همخوان بیان شده و نوشته می شوند. مانند گوسپند و گوسفند، فارسی و پارسی، پرهام و فرهام. دو دیگر آنکه در ساختن دبیره کنونی که هم در فارسی و هم در عربی به کار می رود برای جلوگیری از درهم آمیزی این همخوانها از روی نشانه های پهلوبشان نشانه نزدیک ولی نایکسان ساخته شده. نمونه را برای بازنشانی ف از پ که هر دو با نشانه ای همانند ف بدون نقطه در دبیره پهلوی نشان داده می شدند، در دبیره فارسی برای ف نقطه ای که می بینید در بالای آن نهاده شده و برای پ سه نقطه در زیر. دبیره کوفی هم بسیار نزدیک و از روی دبیره اوستایی ساخته شده است. [ ۱] در زبان پشتو و زبان بلوچی که از زبان های ایرانی هستند با وجودی که همانند فارسی هم اکنون حرف ف یکی از حروف الفبا است اما در حروف الفبای بلوچی ف کلا وجود ندارد و کلا حرف ف را تلفظ نمیکنند ودر زبان پشتو اما هیچ واژه اصیل پشتویی وجود ندارد که دارای حرف ف باشد و بسیاری از پشتوزبانان و تمام بلوچها نیز معمولاً آن را به صورت پ در واژه ها تلفظ می کنند.

بیست وسومین حرف از الفبای فارسی و حرف بیستم از الفبای عرب (ابتثی) و هفدهمین حرف از الفبای ابجدی که در حساب جمل معادل ۸۰ به شمار می آید. از نظر آوایی، نمایندۀ صامتِ لب و دندانی ـ سایشی بی واک است. آن را «فِ= fe» و «فا= fâ» می نامند. در گذشته، این حرف بدون نقطه نوشته می شده است. سپس یک نقطه زیر آن قرار گرفت و سرانجام به شکل فعلی خود درآمد. در زبان فارسی، حرف «ف» بیشتر به جای «پ» به کار می رود، مثل سپید و سفید، پیل و فیل، گوسپند و گوسفند، البته برخی از این تبدیل ها برای تقریب است، مثل اسپهان، اصفهان، پنگان و فنجان، پالوده و فالوده.