غیبت در فقه

[ویکی فقه] غِیبت، بدگویی کردن از کسی در غیاب او است.
از احکام عنوان یاد شده به مناسبت در باب تجارت سخن گفته اند.
تعریف
غیبت عبارت است از عیب گویی از کسی در غیاب او به قصد نکوهش و سرزنش . مقصود از عیب گویی اعم از بیان عیب به زبان ، اشاره ، کنایه ، نوشتن و دیگر شیوه های انتقال مفاهیم است. در عیب نیز تفاوتی میان تعلّق آن به بدن ، نسب ، اخلاق ، رفتار ، گفتار، دین ، دنیا ، بلکه لباس ، خانه و مانند آنها نیست.
← عیب گویی
برخی، کراهت داشتن را شرط تحقق غیبت ندانسته و عیب گویی، حتی در صورت عدم کراهتِ صاحب عیب را مصداق غیبت دانسته اند. شرط دیگر تحقق غیبت، وجود عیب در غیبت شونده است و در صورت عدم وجود عیب، عیب گویی مصداق بهتان خواهد بود. همچنین بازگو کردن عیب آشکار ؛ خواه برای عموم مردم، مانند نابینایی و لنگی و یا برای شنونده، در صورتی که بازگو کننده قصد مذمت و نکوهش نداشته باشد، غیبت به شمار نمی رود؛ اما اگر چنین عیبی به قصد سرزنش دارنده آن بازگو شود، از این حیث که اذیت مؤمن و اهانت به او می باشد، حرام است؛ لیکن در اینکه مصداق غیبت به شمار می رود یا نه، اختلاف است.
حکم فقهی
...