شافعیه

[ویکی فقه] شافعیه گروهی از اهل سنت می باشند که در احکام و مسائل شرعی، از نظام فقهی خاصی تبعیت می کنند. اصول و مبانی این نظام را محمد بن ادریس شافعی پایه گذاری نموده است. این عده در کنار گروههای دیگر اهل سنت یعنی؛ حنفیه، مالکیه و حنابله که در مسائل فقهی بترتیب از ابوحنیفه ، مالک بن انس و احمد بن حنبل پیروی می کنند، در مجموع با نام مذاهب اربعه شناخته می شوند. این مقاله نیز سعی دارد تا بنحوی گویا و مختصر درباره مذهب شافعیه سخن بگوید.
محمد بن ادریس شافعی، در ۱۵۰ق، در غزه فلسطین زاده شد. علت شهرت او به شافعی، انتسابش به شافع بن سائب، از نیاکان پدریش است. وی از خاندان بنی المطلب بود که تیره ای از قریش، و در جاهلیت و اسلام ، هم پیمان بنی هاشم بودند. پدر شافعی اندکی پس از تولد وی درگذشت و او بهمراه مادرش، درکودکی به مکه هجرت نموده در این شهر ساکن شدند. تربیت دینی و علمی اش را در مکه آغاز کرد و در نزد مسلم بن خالد زنجی، مفتی مکه و امام مسجدالحرام، در فقه و علوم شرعی تبحر بالایی یافت تا آنجا که حلقه درسی در مسجدالحرام دائر نمود. وی علاوه بر فقه، در این زمان در علوم ادبی نیز جایگاه ویژه ای یافته بود. در همین دوران بود که عازم مدینه شد و مالک بن انس، رئیس مذهب مالکی، با وساطت مسلم بن خالد و امیر وقت مکه، شافعی را در زمره شاگردان خاصش پذیرا شد. این شاگردی تا ۱۷۹ق، که مالک درگذشت، ادامه یافت. پس از آن، شافعی مدتی، در نجران به منصب قضاوت گماشته شد اما در ۱۸۴ق، همراه عده ای دیگر، به اتهام تشیع دستگیر و به نزد هارون الرشید در بغداد فرستاده شد، از این تعداد، تنها شافعی با وساطت محمد بن حسن، از فقهای بزرگ بغداد، و فضل بن ربیع، از درباریان ذی نفوذ هارون، از مرگ رهایی یافت. ورود شافعی به بغداد فرصتی شد تا وی در این زمان در خلال ارتباط با فقهای بزرگ حنفی، علاوه بر مدرسه فقهی مالک که بیشتر حدیثگرا بود، با فقه عقلگرایان و یا باصطلاح اهل رای هم آشنا شود. زندگی علمی شافعی از این پس در ارتباط میان بغداد و مکه سپری شد تا آنکه سرانجام وی در ۱۹۹ق برای همیشه در مصر سکونت گزید و در ۲۰۴ ق به دیار باقی شتافت. وی از هنگام اولین سفرش به بغداد تا زمان وفاتش، دو مکتب فقهی (فقه قدیم و فقه جدید) بنا نهاد که در ادامه بدانها اشاره خواهد شد.
آراء و اندیشه ها
شافعی در فهم اصول و عقاید، پا را فراتر از ظواهر قرآن و احادیث بر نمی داشت و خود را در این مسائل ملزم به تبعیت از صحابه و تابعین می دانست. با کلام و فلسفه میانه خوبی نداشت و از متکلمان دوری می جست. همچون استادش مالک و شاگردش ابن حنبل، معتقد بود اولیاءالله در آخرت خداوند را رؤیت می کنند. اگرچه برخی از صحابه پیامبر صلی الله علیه و آله وسلّم را بر بعضی دیگر برتری می داد اما همه صحابه را عادل و فاضل می شمرد. خلافت و امامت امت اسلامی را تنها مختص قریش می دانست و عمر بن عبدالعزیز را در کنار چهار خلیفه نخست، بعنوان خلفای راشدین می شناخت. گرایش شدیدی به تشیع و حب آل البیت علیه السّلام داشت تا آنجا که متهم به رافضی بودن شد و بیت معروفی نیز از وی در این باره نقل شده است:ان کان رفضا حب آل محمد فلیشهد الثقلان انی رافضیاگر محبت محمد صلی الله علیه و آله وسلّم و خاندانش رفض (رد باور اکثریت سنی) است، پس جن و انس گواهی دهند که من رافضی هستم. شافعی، اولین کسی بود که در اصول فقه، بگونه ای تدوین شده و در قالب یک علم مجزا کتاب تالیف نمود. ابن ندیم نیز صورتی ار تالیفات مختلف وی ارائه نموده است.
مکتب فقهی
شخصیت فقهی شافعی را بر خلاف غالب فقیهان قرن دوم، نباید شخصیتی بومی تلقی کرد؛ چه او مراحل تحصیل خود را در بومهای گوناگون مکه، مدینه، یمن و عراق گذرانیده است و بازتاب برخورد تعالیم و بومها در آثار او دیده می شود. برای مثال وی از اساتید مکه و مدینه و یمن و عراق به طور گسترده بهره جسته است تا جایی که برخی تا هشتاد استاد برای وی برشمرده اند. شافعی در مسافرت به عراق، از امتزاج آموزه های فقهی اهل حدیث و اهل رای، فقهی میانه، پدید آورد. وی در خلال سالهای ۱۹۴ تا ۱۹۸ق در بغداد آموزه هایی را تدوین و تدریس نمود که به فقه قدیم وی شهرت یافت. ابوعلی الزعفرانی، احمد بن حنبل، ابوالثور کلبی و اسحاق بن راهویه تعدادی از شاگردان بغدادی وی و راویان مذهب قدیمش بودند. شافعی پس از هجرت به مصر، در برخورد با فضای فقهی و حدیثی حاکم بر این منطقه، که فضایی متفاوت از عراق و حجاز بود و مواجه با عرف مصریان، در آموزه های قبلی اش تجدید نظر نموده و فقه نوینی را پایه ریزی کرد که به فقه جدید وی شهرت یافت. او تا آخر عمر این فقه نوین را تدریس و ترویج نمود. ابویعقوب البویطی، ابوابراهیم المزنی و ربیع بن سلیمان برخی ازشاگردان مصریش هستند که این فقه را روایت کرده اند.
روش اجتهادی
...

از مذاهب چهارگانۀ اهل سنت (← سنی)، پیروان ابوعبدالله محمد بن ادریس معروف به امام شافعی، پدیدآمده در قرن ۲ ق در بغداد. فقه شافعی تلفیقی از دو مکتب اهل قیاس و اهل حدیث است و از این جهت آن را مذهبی بین مالکیه و حنفیه می دانند. شافعیه، کتاب، سنت، اجماع و قیاس را قبول دارند و قائل به استدلال اند و برخلاف حنفیه استحسان را رد می کنند و برخلاف مالکیه دلایل مصالح مرسله را معتبر نمی دانند. مرکز تدریس امام شافعی در بغداد و قاهره بود. شافعی پس از مهاجرت به مصر در برخی مسائل فقهی، که در بغداد فتوا داده بود و به فتواهای «قدیم» معروف بود، تجدید نظر کرد و در قاهره فتواهای «جدید» صادر کرد. در دورۀ طلایی فرمانروایی سلجوقیان، مذهب شافعیه به سعی خواجه نظام الملک تبدیل به مذهب رسمی امپراتوری سلجوقی شد. تأسیس نظامیه ها، به ویژه نظامیۀ بغداد، که امام محمد غزالی در آن به تدریس فقه شافعی مشغول بود، از کارهای مهم خواجه نظام الملک در تثبیت مذهب شافعیه است. این مذهب در زمان ظهور عثمانیان در سرزمین های اسلامی رواج بسیار داشت. در اوایل قرن ۱۰ق بسیاری از مناطق ایران، ازجمله نیشابور، تبریز، اصفهان و برخی نواحی خراسان، پیرو مذهب شافعی بودند. شافعیه بعد از حنفیه در میان اهل سنت در اکثریت اند. پیروان این مذهب در مناطق کردنشین ایران، عراق، ترکیه، اندونزی، سوریه، مصر، فلسطین، افریقای شرقی و جنوبی، عربستان، داغستان و بخش هایی از آسیای میانه پراکنده اند. فقه شافعی در عبادات و عشق به امام علی (ع) به شیعۀ امامیه نزدیک است. فقهایی چون احمد بن حنبل، داوود ظاهری، ابوجعفر محمد بن جریر طبری، ابواسحاق شیرازی و امام محمد غزالی از پیروان مکتب شافعی بودند.