رجم

[ویکی فقه] رجم به فتح راء یکی از حدود الهی به معنای سنگسار کردن است
رَجْم به سنگسار کردن میگویند.
محل بحث رجم در فقه
جایگاه اصلی عنوان یاد شده باب حدود است؛ لیکن از آن به مناسبت در برخی بابهای دیگر نظیر طهارت و شهادات نیز سخن گفته اند.رجم از حدودی است که در شرع مقدّس برای ارتکاب برخی جرایم مقرر گردیده است.
اسباب رجم
زنا کاری مردِ دارای همسر یا کنیز و نیز زن شوهردار با وجود شرایط آن- علاوه بر صد ضربه تازیانه- موجب ثبوت حدّ رجم است. از برخی قدما ثبوت حدّ رجم در مساحقه و تفخیذ نیز نقل شده است؛ لیکن مشهور قائل به عدم ثبوت آن اند. در جرم لواط حاکم شرع در نحوه کشتن مجرم بین چند راه مخیّر است که یکی از آنها رجم است.
شرایط ثبوت رجم
...

[ویکی الکتاب] معنی رَجِیمٌ: رجم شده و طرد شده (رجم : سنگباران کردن کسی )
تکرار در قرآن: ۱۴(بار)
سنگ زدن. سنگسار کردن «رَجَمَهُ رَجْماً: رَماهُ بِالحِجارَةِ» (اقرب) آن را قتل گفته و گوید اصل آن سنگ زدن است. راغب می‏گوید: رجام به معنی سنگ‏ها و رجم زدن با سنگ و مرجوم به معنی سنگ زده است. . یعنی اگر عشیره تو نبود تو را سنگ‏ها می‏کشتیم بعضی‏ها آن را فحش و شتم گفته‏اند. نظیر این جمله در سوره مریم آیه 46. درباره گفتگوی آزر با ابراهیم و نیز در آیه 18 یس و 20 کهف آمده است و ظاهراً در گذشته این سخن درباره مطلق قتل و کشتن در زیر سنگباران بکار می‏رفته است. *. این سخن قول موسی است در مقابل فرعونیان و ظاهرش همان سنگ زدن و قتل است. راغب می‏گوید: رجم بطور استعاره بر نسبت گمان و توهّم و فحش و طرد اطلاق می‏شود. احتمال دارد که مراد همان نسبت باشد یعنی به خدا پناه بردم که مرا بدروغ نسبت بدهید بعضی گفته‏اند مراد شتم است (مجمع). *. رجیم از اوصاف شیطاتن و جمعاً شش بار در قرآن آمده است و آن به معنی مرجوم و رانده شده است. راغب آن را مطرود از خیرات و از منازل ملائک و طبرسی مطرود از آسمان و زده شده با شهاب‏ها و از بعضی مرجوم به لعنت نقل کرده است. * . از راغب نقل شد که رجم به طور استعاره بر ظنّ اطلاق می‏گردد در صحاح آمده: رجم آنست که شخص روی گمان سخن گوید. در اقرب گوید: «الرجم ان یتکلم بالظن» یعنی از روی گمان و خیال می‏گویند که پنج نفر بودند ششمی سگشان بود.

رَجْم
سنگ افکندن در جمرات، یا سنگسارکردن زانی یا زانیه تا آن که بمیرد یا فرار کند. رجم حد زنای مُحصِنه است (← زنا). این حکم در قرآن نیامده، بلکه پیامبر (ص) به آن اقدام کرده است. ولی عمر معتقد بود که رجم در قرآن آمده لکن تلاوت آن نسخ شده است. نخستین بار گویا پیغمبر (ص) در سال چهارم هجری در مورد یک زن و مرد یهودی از اهل خیبر، فرمان به رجم داد. فقیهان اسلامی در شرعیت رجم اجماع دارند. گویا خوارج، بعضی معتزله، و ابن عربی به آن عقیده نداشتند. از سایر ادیان، یهودیان نیز به رجم عمل می کردند. برخی عقیده دارند زانی و زانیه محصنه، علاوه بر رجم، تازیانه هم باید بخورند؛ زن را تا سینه و مرد را تا کمر، حین رجم، در خاک فرو می کنند. اما به عقیده برخی، مانند مالک و ابوحنیفه، این کار لازم نیست. کسی که سنگسار می شود اگر فرار کند، بازگردانده نمی شود جز آن که زنای او با بیّنه ثابت شده باشد. کراهت دارد کسی که برگردن او حدّی ثابت است، به سنگ زدن بپردازد. انکار بعد از اقرار، اثر ندارد جز در حد رجم و اعدام. در این دو مورد اگر فرد انکار کند، حد ساقط خواهد شد.