خاندان بترونی

[ویکی فقه] بَتْرونی ، عنوان اعضای خاندانی از فقها، قضات و مفتیان حنفی حلب در قرن های دهم تا دوازدهم/۱۶ و ۱۷م ، است.
این خاندان به نیای خود عبدالرحمان بن محمد، از اهالی بترون (شهرکی نزدیک طرابلس شام) منسوب اند.
برجسته ترین عالمان این خاندان
• عبدالرحمان بن محمد بن عبدالسلام• ابوالجود بن عبدالرحمان بن محمد• محمد بن عبدالرحمان بن محمد• ابوالیمن بن عبدالرحمان بن محمد• ابراهیم بن ابوالیمن بن عبدالرحمان• اسعد بن عبدالرحمان بن ابی الجود• صادق بن عبدالسّلام، ادیب و شاعر حنفی حلب که در اوایل قرن دوازدهم درگذشت. • مصطفی بن محمد، معروف به ابن بیری، ادیب و شاعر حنفی حلب که در ۱۱۴۸ درگذشت.
عبدالرحمان بن محمد
نسبت بترونی ِ این خاندان به سبب خاستگاه ایشان بَترون ، شهری در نزدیکی طرابلس شام است که قدیم ترین فرد ایشان عبدالرحمان بن محمد بن عبدالسلام از آن جا به حلب مهاجرت کرده بوده است . عبدالرحمان که به ابن غَرامی نیز معروف است ، فقیه شافعی مذهبی با گرایش صوفیانه بود. او در بترون نزد مشایخ آن دیار به ویژه سید عَلوان حَمَوی به فراگیری دانش پرداخت و علوم اسلامی همچون قرائت ، تفسیر، حدیث ، و نیز ادب عرب را فراگرفت و در فقه توانا گشت . وی که ملازم شیخ خود، سیدی علوان بود، توانست اجازه روایت تمام آموخته هایش را کسب کند. او در ۹۶۴ق /۱۵۵۷م همراه خانواده اش از بترون به حلب مهاجرت کرد و در آن جا قدر و منزلتش افزون گشت . با حضور در حلب ، توسط بدرالدین خلیصی به زاویه شیخ عبدالکریم قَلْعی حنفی رفت و با مشایخ آنجا آشنا شد و سپس در مدرسه کیزوانیه به تدریس پرداخت . او در جامع کبیر به وعظ و افتا نشست و بسیاری کسان نزد وی شتافتند. او پس از درگذشت شیخ عبدالکریم ، امام جامع حلب از نظر جایگاه علمی ، توان جانشینی او را داشت ؛ اما اختلاف مذهب ، مانعی برای این جانشینی بود، پس بترونی ، با پذیرش مشکلات احتمالی از سوی شافعیان ، با تغییر مذهب خود از شافعی به حنفی ، به امامت آنجا رسید. او سرانجام در ۹۷۷ق /۱۵۶۹م در حلب از دنیا رفت .
← آثار
...