حصیر

[ویکی فقه] حصیر به زیرانداز بافته شده از مثل ساقه های نی یا برگهای خرما می گویند.
از آن به مناسبت در باب طهارت و صلات نام برده اند.
حصیر و نجاست
بنابر مشهور، خورشید حصیر نجس شده به بول و دیگر نجاسات ی که جِرم ندارند و یا جرم آنها از بین رفته و رطوبت آنها باقی است را پاک می کند. ته کفش و عصا ی نجس با راه رفتن روی حصیر پاک نمی شود.
حصیر و نماز
سجده بر حصیر در صورتی که از مواد روییده از زمین همچون ساقه های نی بافته شده باشد، صحیح است سقف زدن برای مسجد جز به مثل حصیر کراهت دارد .

حصیر ( به عربی: الحصیرة ) به محصولات بافته شده از الیاف گیاهی ( سلولزی ) گفته می شود.
حصیربافی به معنی بافت رشته های حاصل از الیاف گیاهی ( سلولزی ) به کمک دست و ابزار ساده دستی است که طی آن محصولات مختلفی مانند زیرانداز، سفرهٔ حصیری، انواع سبد، انواع ظرف و … تولید می شود. حصیربافی خود پَخَل بافی، بامبوبافی، مرواربافی، تِرکه بافی، چم بافی و سبد بافی را نیز شامل می شود. چیغ بافی نیز در زیرمجموعهٔ حصیربافی قرار می گیرد با این تفاوت که در روند بافت علاوه بر الیاف گیاهی از نخ پشمی رنگ شده نیز برای ایجاد نقش و طرح های سنتی استفاده می گردد. [ ۱]
• لوتو یا نخ تاب
• پلار یا ورقه یا شانهٔ حصیربافی ( حصیر شونه )
• دستگاه حصیربافی
• داس ( داره ) یا قیچی یا چاقو
• گالی یا جگن یا لی
• کلوش ( ساقهٔ برنج یا کولوش )
• سوف یا سیم یل سوم
• کلیر، کولر ( که نوعی آلالهٔ بلند و صاف است )
• خرمای اهلی ( نمادی از تقدس در میان مردمان گرمسیر جنوب )
• درخت داز ( بلوچستان )
• گیاه گز ( سیستان )
• گیاه لوئی
• گیاه نی ( سیستان )
• ساقه گندم ( سفال، سفله، پَخَل )
روش کار به این صورت است که نخ های دو لای پنبه ای محکم به نام ریسمان بین دو نورد که یکی در بالا به نام سر کار و دیگری به نام پتبند قرار دارند بسته می شود و حصیر بافی از چوب پشت بند آغاز می گردد. حصیر بافان، نی ها را با دست یکی زیر و دیگری را روی نخ تار می بافند و به اصطلاح خنک می کنند پس از بافت هر ردیف حصیر آن را شانه می زنند. شانه، تخته ای چوبی با تعدادی سوراخ است که نخ های تار از میان سوراخ ها می گذرد.
یکی از هنرهای اصیل و سنتی استان سیستان و بلوچستان، هنر حصیربافی است.
حصیربافی در منطقهٔ سیستان با گویش «خولک بافی» و در منطقهٔ بلوچستان «تگرد» تلفظ می شود و در نقاط دیگر استان به «بوریا بافی» و «پرده بافی» نیز شهرت دارد. «خولک» از ساقه های نی ساخته می شود و «تگرد» از برگ درختان خرمای وحشی منحنی دار. صنعت حصیربافی در ساخت وسایل کاربردی چون: سجاده، پرده، سبد، زیرانداز، بادبزن، صندوقچه و… کاربرد دارد و برای تهیهٔ آن از گیاهان بومی متعددی استفاده می شود.
به دلیل شرایط خاص اقلیمی و آب و هوایی، مردم بومی استان سیستان و بلوچستان با هوای گرم و خشک، آفتاب سوزان و کویری، شب های سرد، آب کم و پوشش گیاهی ناچیز مواجه هستند که صنعت حصیربافی را به یکی از صنایع دستی شاخص آن به بدل نموده است. اهمیت این صنعت از آن روست که مواد اولیهٔ آن ارزان بوده و در تمامی نقاط استان به راحتی یافت می شود. [ ۲]