حسن بن محبوب

[ویکی فقه] حسن بن محبوب، راوی و فقیه برجسته امامی و از اصحاب امام کاظم، امام رضا و امام جواد علیهم السلام می باشد.
نامش حسن پدرش محبوب و جدش وهب نام داشته و کنیه اش ابو علی و لقب وی سرّاد یا زرّاد است.

← کوفی یا بجلی بودن ابن محبوب
به نظر می رسد با توجه به روایات او از کسانی همچون ابوحمزه ثمالی، در نوجوانی به فراگیری حدیث پرداخته است.
شاید تشویق پدرش، محبوب، نیز در تعلّم حدیث مؤثر بوده، چنان که کشّی از راویان شیعه شنیده است که محبوب بابت هر حدیثی که پسرش از علی بن رئاب می نوشت، یک درهم به او جایزه می داد.
سالها بعد، او و سه راوی بزرگ دیگر ارکان چهارگانه شیعه در فقه و حدیث بودند.

جایگاه حدیثی حسن بن محبوب
وی در حدیث، از معتمدترین راویان شیعه است و همه رجالیان و محدّثان متقدم و متأخر در وثاقتش متفق اند.
نام او در طبقه اصحاب امام کاظم ، اصحاب امام رضا و اصحاب امام جواد علیهم السلام آمده است.
کشّی وی را یکی از شش فقیه از اصحاب امام کاظم و امام رضا علیهماالسلام می شمارد که به گفته او، طایفه شیعه بر صحت روایات و علم و فقاهتشان و دو گروه شش نفری دیگر اجماع دارند.
البته برخی به جای حسن بن محبوب، حسن بن علی بن فضال و فضالة بن ایوب اَزْدی یا عثمان بن عیسی رواسی را در این دسته جای داده اند (اصحاب اجماع).

سابقه حدیثی حسن بن محبوب
...

[ویکی شیعه] حسن بن محبوب ( ۱۲۹ یا ۱۴۹ق-۲۲۴ق)، از اصحاب امام کاظم، امام رضا و امام جواد (ع). وی یکی از ارکان چهارگانه شیعه در فقه و حدیث و از اصحاب اجماع است، که رجالیان و محدّثان بر وثاقتش اتفاق نظر دارند.
نام وی در اسناد روایات بسیاری از کتب اربعه شیعه دیده می شود. او از بیشتر اصحاب اجماع روایت کرده است و بسیاری همچون احمد بن محمد برقی، عبدالعظیم حسنی و سهل بن زیاد آدمی از وی روایت کرده اند. موضوعات روایات او بیشتر فقهی است.
المشیخه معروف ترین اثر ابن محبوب است که از کهن ترین آثار در فقه و رجال در نزد شیعه محسوب می شود.