تعرب بعد الهجره

[ویکی فقه] تعرب بعد الهجرة. تعرب بعد الهجرة، بازگشت به بادیه پس از هجرت به مدینه منوره می باشد.
به سکنی گزیدن در سرزمینی که موجب نقص در دین فرد می گردد تعرب بعد از هجرت گفته می شود. عنوان یاد شده در روایات متعدّد آمده و از آن نهی شده است.

[ویکی فقه] تعرب بعد الهجرة، بازگشت به بادیه پس از هجرت به مدینه منوره می باشد.
به سکنی گزیدن در سرزمینی که موجب نقص در دین فرد می گردد تعرب بعد از هجرت گفته می شود. عنوان یاد شده در روایات متعدّد آمده و از آن نهی شده است.
مراد از تعرّب بعد از هجرت
براساس آنچه از روایات و کلمات فقها استفاده می شود- آن است که فرد پس از معرفت و اعتقاد به آیین اسلام و فراگیری احکام و معارف آن، جایی را برای سکونت خود برگزیند که موجب وهن و نقصان دین وی می گردد، مانند سرزمین کفر یا بادیه؛ از این رو، در روایتی از امام رضا علیه السّلام، علّت حرمت تعرّب بعد از هجرت، بازگشت از دین و ترک یاری پیامبران و حجّتهای خداوند علیهم السّلام شمرده شده است و نیز در روایتی از امام صادق علیه السّلام، تعرّب بعد از هجرت به ترک ولایت ائمه علیهم السّلام پس از معرفت آن تفسیر شده است. در کلمات برخی آمده که تعرّب (به معنای در بادیه سکنی گزیدن) از این جهت که مستلزم ترک دین و کناره گیری از علم و آداب و سنن شرع مبین می گردد مورد نهی قرار گرفته است. برخی دیگر گفته اند: تعرّب عبارت است از انحراف از حق و پیوستن به گمراهان و منحرفان پس از ورود به حریم سعادت و همراهی با هدایت یافتگان. بنابراین سکونت در سرزمین کفر یا بادیه و مانند آن اگر موجب نقص در دین انسان نشود تعرّب محسوب نمی گردد، چنان که در برخی روایات به آن اشاره شده است. از این عنوان به مناسبت در باب صلات سخن رفته است.
حکم تعرب بعد از هجرت
رفتن به سرزمین کفر و سکنی گزیدن در آن اگر موجب نقص دین مسلمان گردد، تعرّب بعد از هجرت محسوب شده و از گناهان کبیره است. اگر در سکونت سرزمین کفر برای خانواده و فرزندان، خوف تعرّب وجود داشته باشد، بر فرد واجب است به سرزمین اسلام هجرت کند.
معنای تعرب بعد الهجرة
...

[ویکی حج] تعرب بعد الهجره بازگشت به بادیه پس از هجرت به مدینه منوره است. در دوران هجرت پیامبر این اصطلاح به کسانی اطلاق می شد که بعد از هجرت به مدینه به مکه یا بادیه باز می گشتند. که بنابر آیات قرآن و روایات گناه بزرگ تلقی شده است.
تاریخ هجرت پیامبر(ص) به مدینه هفتاد یا سه ماه بعد از پیمان عقبه دوم بود. ایشان مسلمانان را به هجرت و پرهیز از تعرب دعوت می کردند. هجرت بعد از فتح مکه و رحلت رسول خدا پایان یافت اما حرمت تعرب بعد از آن هم باقی بود.
در عصر خلفا نیز تعرب یک امر نکوهیده بود. چنانچه در دوران خلافت امیرالمؤمنین(ع) کسانی از مدینه خارج شدند و حکم تعرب بعد الهجره شامل حال آنان گردید.